Chanson
Had ik niet naar de Markt moeten gaan? Ik zie daar toch maar vanaf en spoed mij naar de Kerkstraat. Iets te snel over de N34 (er is geen controle volgens Q-music) en wachten voor de overwegbomen. Als de ontelbare wagons vol onbekende vracht voorbij zijn gegleden, ben ik er bijna. Natuurlijk, Tom staat schuin op de stoep geparkeerd en ik zie nog net dat Desiree haar ouderlijke taxi weer heeft opgeroepen. Het is stil. Er komt geen geluid naar buiten. In de hal staan mijn collega’s. De een leest een krant van voor het weekend. De ander heeft net een kopje kof getapt uit een morsig apparaat. Gerard staat achter de bar.
Waar gaan we naar toe? De zaal? Of zijn de accordeonisten er weer. Dan maar weer in het drumlokaal. We vergaderen nog wat, zonder duidelijke agenda en zonder aanwezig doel en slenteren dan achter Gerard-met-koffie aan naar het percussiehok. Het is onrustig in de groep, maar dat is gewoon.
Waar gaan we naar toe? De zaal? Of zijn de accordeonisten er weer. Dan maar weer in het drumlokaal. We vergaderen nog wat, zonder duidelijke agenda en zonder aanwezig doel en slenteren dan achter Gerard-met-koffie aan naar het percussiehok. Het is onrustig in de groep, maar dat is gewoon.
Gerard meldt dat hij in de loop van de avond enkele belangstellende trombonisten verwacht. Mogelijk gaan zij de uitgedunde sectie versterken. Toch wel handig, Koopplein… Daarna deelt hij nieuwe muziek uit. De partituren crowdsurfen over de hoofden van saxofonisten naar de drummer.
“Let’s start”, roept Gerard. “Welk nummer?” roept een niet nader aan te duiden trompettist. “Autumn Leaves”, herhaalt Gerard tot grote vreugde van de vrager. De deur gaat open en er stappen mensen binnen. “Ik ben de directie”, zegt er één. We dachten dat het één van de aangekondigde trombonisten zou zijn, maar nee, het was de algemeen directeur. “We moeten als CQ bezuinigen, maar we hebben besloten, dat er in het verleden al zoveel op jullie bezuinigd is, dat we het budget voor de bigband Coevorden met 8,7% plus de inflatiecorrectie verhogen ten koste van het PR-budget. Het lijkt wel een droom!
Ik schrik wakker. Het kon toch al niet waar zijn. In plaats van het zicht op een ruimer budget kwetteren vogels van een mij onbekend soort vrolijk hun ochtendconcert. De zon schijnt. Het aroma van versgemaaid gras en graan streelt mijn neus. Dit is Frankrijk! Mijn vakantie is net begonnen. De boeken liggen klaar op het plankje achter mij: “lees mij, lees mij!”. Ze moeten wachten. Eerst “uit” met de hond en onderweg een paar croissantjes oppikken. Dan de zon in met naast mij mijn partner, een pot Franse confiture en een schaal met franse broodvariaties.
Wat jammer dat ik die eerste repetitie in dat benauwde lokaaltje moet missen…
Dick
Wat jammer dat ik die eerste repetitie in dat benauwde lokaaltje moet missen…
Dick
RSS-feed