Blog Archives

Aflevering 44, jrg 1

30/6/2010

The last thing on my mind

Het plein is leeg. Jurre komt aangelopen. Lichtelijk verbaasd kijkt hij om zich heen: “kan dit waar zijn? Ben ik de eerste? Of gaat het niet door?” Ik stap weer in de auto. Naar de muziekschool. Het is er druk, maar er zijn geen leden van de band. Ah, toch. Gerard komt aangereden. Zijn al volle auto moet verder belast worden met boxen, versterkers, standaarden, snoeren, microfoons en instrumenten, zoals saxen en drumstellen en een piano. Hoe krijgen we dat naar de Markt? Dat gaat niet. Maar geleidelijk druppelen andere leden binnen. Elvira met de grootste auto laadt de losse dingen. Frans regiseert. Ik stouw een aftandse versterker in mijn auto. De instrumenten met bijbehorende spelers worden verdeeld over de andere vehikels.

Op het plein treffen we de rest van de band aan. Stoelen uit het café worden aangesleept en voor de kapsalon gezet. Elk instrument heeft zo zijn beperking. Zo kunnen tenorsaxen niet spelen op een lage terrasstoel met armleuningen. We doen het toch. Wat kunnen we anders? We staan onder de bomen op het plein. Mooi plekje. De saxofoon wordt in elkaar gezet. Frans en ik wisselen wat teksten uit van liedjes van toen, net als de 2 oude heren op het balkon tijdens de Muppetshow… Na een half uurtje is er stroom en geluid. We kunnen we beginnen. “Heeft iemand een setlijst?” We spelen onze toppers. Het publiek heeft een plek gevonden: op de verschillende terrasjes en op de verspreide bankjes op het plein. Echt druk is het niet op ons laatste optreden. Gezellig en ontspannen wel. Na afloop drinken we nog een drankje samen. Wat een weemoed. Volgend jaar zullen een aantal leden niet in de band terugkeren vanwege studie. Zeker de trombonegroep wordt zwaar getroffen door de studielust binnen de sectie. Ook binnen de “ritmebox” is er een student, die niet zeker is over zijn terugkeer. Waar halen we nieuwe leden vandaan? Gerard blijft opgeruimd. Hij vraagt aan Dianne wat een zangeres als eerste doet als zij ’s morgens uit bed stapt. Ik weet het antwoord al. Jij ook? Dan heb je les van Gerard.

Weet je dat het heel leuk is op zijn tijd om zo weemoedig en tragikomisch te schrijven? Hoort het bij het weertype? Loom, warm, ontspannen? Of bij de tijd van het jaar? Afronding, schoonmaken, afscheid? Geen idee. Wat ik wel weet, dat in zulke “moods” geweldige songs worden geschreven. Vaak is het thema een al dan niet beantwoorde, een verbroken of onbereikbare liefde:
You've got reasons a-plenty for goin'.
This I know, this I know.
For the weeds have been steadily growin'.
Please don't go, please don't go.
En stuk voor stuk leveren die teksten mooie muziek op – vind ík. Een kwestie van smaak, hè – zoals het bekende Fields of Gold van de te jong gestorven Eva Cassidy.
I never made promises lightly
And there have been some that I've broken
But I swear in the days still left
We will walk in fields of gold
Een andere tekst van Eva wordt gezongen door Phil Collins en vele, vele andere. Voor deze muziek is er n.l. altijd publiek en dus een performer. We smullen er van. Succes verzekerd.
Emotie, romantiek, warmte en verlangen, het is allemaal big bussiness…
In a world full of people you can Lose sight of it all
The darkness inside you Makes you feel so small
But I see your true colors Shining through
I see your true colors and that's Why I love You

Ik wens jullie allemaal een mooie lange en warme zomer met veel romantische momenten.

Dick

Aflevering 43 jrg. 1

23/6/2010

Het einde nabij

Trek je niets aan van het sombere begin. Nog even los van het feit, dat al vanaf je geboorte (en zelfs nog daarvoor) het einde nadert, al is dat hopelijk nog heel ver weg, doel ik hier niet op het leven. Ik heb het over de slijtageverschijnselen, die optreden aan het eind van een seizoen. Of het nu in de sport, op school of in de muziek is, als het jaar afloopt, verslonst de opkomst en vermindert de concentratie. Het lijkt wel of iedereen moe is. De zomer lonkt. Docenten zien uit naar de vrije tijd. Even niet hoeven bedenken wat "we" gaan doen. Even geen teleurstelling over de leerling die “helaas” deze week geen tijd had om te studeren, omdat… En leerlingen zijn blij, dat zij straks even niet dagelijks (ik ben een optimistisch type) de etudes moeten oefenen, maar vrij of zelfs niet hoeven te spelen. Maar hoezeer iedereen ook verlangt naar het einde, het is nog niet zover.
Gisteren op de repetitie werd weer fors geoefend. Zonder ritmesectie, met slechts één trombonist en met een bescheiden trompetlijn. Maar we waren er en er werd druk gerepeteerd. We mochten ons uitleven in een nieuw nummer, Bari Bari Good, met een knipoog naar Henk, onze baritonist, die zich mag verliezen in de solo’s. Naar aanleiding van dit nummer vond er een uitgebreide – eindejaars - discussie plaats. "Waar kennen we die harmonieën van? Het lijkt een beetje op de muziek van de Animal Crackers. Van wie? Van de Animal Crackers." Frans, als vertegenwoordiger van het “rijpere” gedeelte van de band, imiteerde voortreffelijk één van de hits van die band-zonder-stekkers: Ruitenheer. En hoorde ik hem niet met zijn vingers als een wasknijper op zijn neus zingzeggen: “Glazenwasser is mijn beroep zet m'n ladder op de stoep En klim naar boven, een, twee hoog En ik ga glazen wassen .............. zo uit het raam te plassen !!” Dat is het voordeel van zo’n Nederlandse band. George Formby, die het nummer bekend maakte met zijn ukelele (when I’m cleaning windows), zong in een voor mij toen nauwelijks verstaanbare taal. De Internetgeneratie zal zich waarschijnlijk niet kunnen voorstellen, dat er een tijd is geweest, dat Engels als een Vreemde Taal gold, die slechts door enkelen goed werd gesproken. Het was de tijd van de dixieland, van de feestjes met visnetten, flessen gevuld met gekleurd water (door er crêpepapier in te doen), wierook, kaarsen en veel rook. De tijd dat je nog dansles kreeg op de klanken van Victor Sylvester en waar je – als je uit je bol wilde gaan – swingde op de dixieland. Iedereen maakte in die tijd eigen teksten op Engelse muziek. Dat waren vaak dichtsels, die op het randje waren, zeker voor toen: “Nakie, van het Blakie, Nakie was zo heerlijk mooi… En heb ik haar in mijn handen, dan sta ik te watertanden en heb ik haar in mijn klauwen, dan kan ik het niet meer houen..” De rest bedenk je maar zelf. Het heeft jaren geduurd voor ik door had, dat Nakie van Blakie iets anders was, dan ik mij al die tijd had voorgesteld. Maar die muziek was fantastisch en is het eigenlijk nog. Neem nu zo’n nummer als de Sunny Side of the Street. Wij spelen het ook, maar het klinkt toch anders. Of het iets snellere Ice Cream van Chris Barber. Allemaal jeugdsentiment, maar wel vrolijk, zo aan het einde van het seizoen. Volgende week spelen we nog één keer. Voor publiek – als dat er is – op het Marktplein in Coevorden. We zullen voor die laatste keer de sterren van de hemel spelen…

Dick

Aflevering 42

15/6/2010

Vuvuzela’s

Gelukkig, ze worden verboden. Stapelgek werd ik ervan: vuvuzela’s. Een oorverdovend geluid van duizenden van die dingen. Eén toon, terwijl je er volgens mij meerdere op moet kunnen voortbrengen. Onafgebroken, van ruim voor de aftrap tot ver na het laatste fluitsignaal. Nee, geef mij maar een lekker Nederlands dweilorkest, dat een iets uitgebreider repertoire heeft. Aan de andere kant heeft het toch wel wat, die toeters bedoel ik. Koordirigenten en orkestleiders proberen altijd met allerlei aanwijzingen het koor of orkest tonen te laten spelen, die langer duren dan er adem voorradig is. Dat betekent, dat zangers of blazers ergens - maar liefst niet allemaal op het zelfde moment - adem moeten halen en dat dus op niet-logische plekken in de muziek. Erg moeilijk om het op te schrijven, of te begrijpen, laat staan, om het geheel dan stabiel te laten klinken. Maar voetbalfans doen het zonder moeite, urenlang. Tot vervelens toe. Voor Gerard is het allemaal geen probleem, want die heeft oordoppen. Ik zal vragen aan Annelies, onze deskundige terzake, of zij ze ook niet aan alle andere spelers kan verstrekken. Daar is de WK dan een goede aanleiding voor. De vuvuzela is een officieel Afrikaans instrument. Dat bracht mij tot de vraag: wanneer noem je iets “muziek” en wanneer wordt het “herrie”. Hebben jullie suggesties? Ik heb even gezocht naar experimentele muziek. Een muziekleraar heeft ooit geprobeerd me van zo’n blad “muziek” te laten spelen. Afwijkende tekens, tijdaanduidingen, geen maatstrepen, toonhoogte of –duur. Die vrije notatie vond ik toen het toppunt van afgrijzen. Dus logisch dat ik daar mijn zoektocht naar de grens tussen “herrie” en muziek begin. Experimentele muziek. Wat ik vind is – moet ik erkennen – niet echt vreselijk. Het klinkt bijna altijd als muziek. Sommige stukken van bijvoorbeeld John Cage kan ik zo meespelen… Zelfs Schönberg, in mijn oren vroeger het meest absurde, dat je kon aanhoren, valt bij nadere beschouwingen mee en klinkt haast traditioneel. Laat ik dan eens kijken binnen de “pop”-muziek. Een aangetrouwd neefje, keurige vent, beleefd en hardwerkend door de week, verandert tijdens het weekeinde in een beest. Hij is leadzanger van een metalband. Apart en soms angstaanjagend, maar ondanks dat ik dit verschrikkelijke muziek vind, is het nog steeds geen “herrie”. (Anderen zullen daar anders over oordelen denk ik…) Een grote schare fans verdringt zich wekelijks voor "zijn" podium, gehuld in het zwart met occulte schilderingen op en piercings in het lichaam en te wijde broeken, behangen met diverse ijzerwaren. Zij genieten van de muziek, zoals vaste bezoekers (een beschaafde uitdrukking voor fan van klassiek) van een concert. Ach voor elke muziek zijn er fans te vinden. En mocht je kritiek geven op hun idool, dan slaan die fans hard terug. Als je een zwak hart hebt, of erg gevoelig voor stemmingen bent, je gauw schuldig voelt, of onder de 18 jaar, of gewoon geen zin hebt om naar zoveel wanhoop en woede te kijken, kijk dan niet naar dit filmpje van een wanhopige, Amerikaanse fan, die de wereld oproept “haar” Britney Spears met rust te laten, maar kijk dan naar deze Belgische wielerfan. Belgen zijn toch iets beschaafder in hun kritiek dan Amerikanen…
Ik zal toch eens met onze groupies praten…

Tot slot nog iets wat ik op het internet tegenkwam. Een voorbeeld van enthousiasme en inlevingsvermogen. Een hart onder de riem voor onze drummer, die On Broadway (een rocknummer) moet spelen als een cha cha cha…..

Dick

Aflevering 41

8/6/2010

CQ:
ca·su quo [kaazuukwoo] bw als dat het geval is; om precies te zijn.

Tja, wat was nu het geval? Nou, om precies te zijn, we hadden een open dag in Coevorden. Veel bedrijvigheid om nieuwe leerlingen te werven voor de muziekschool. Het is altijd leuk om te zien hoe ouders hun kinderen tot vlak bij een instrument brengen in de hoop en verwachting dat het kind dat instrument zal grijpen. Tientallen keren hoor je de vraag: “En, lijkt het je wat?” niet altijd krijgen de ouders het gewenste antwoord. Op deze muziekmarkt is ook concurrentie. Het is stil bij “zang” en ook bij ‘klarinet’ zou het drukker mogen. Maar drums en keyboards trekken door hun volume meer aandacht. How sad. Docenten stappen uit hun cellen en leiden als echte “ploppers” kandidaatjes naar binnen. “Wil je de harp niet eens vasthouden?” “Doen, joh, misschien vind je dit hééél leuk”, roept de gemaakt enthousiaste vader tegen een verveeld kijkend jongetje en een klein meisje in een tutu. In de grote zaal zijn een paar dansgroepen bezig met een flitsende show. Met moeite ontwaar ik ze over de hoofden van de vele ouders, oma’s, tantes en ooms. Aan het eind van de dag speelt daar de bigband. Vanwege de verwachte grote opkomst worden van her en der stoelen aangesleept. Lessenaars uitgevouwen, instrumenten warm geblazen, de eerste toeschouwers haasten zich om een goede plaats te bemachtigen. Veel te laat, namelijk op etenstijd van de gemiddelde Drent zijn we aan de beurt. Wel acht belangstellenden hebben hun maaltijd naar een later tijdstip verschoven. Ik ken ze praktisch allemaal. Het zijn vooral onze “groupies”. Waarom doen we dit? Wat is de zin hiervan? Nou ja, we spelen weer even. Dat is altijd leuk. En omdat we vandaag niet kunnen repeteren vanwege examens van CQ, is dit een prima oplossing. Maar dan blijft de vraag: “waarom open dagen, dat doet toch iedereen?” en ook: “wat is het netto resultaat daarvan?” Hoeveel kinderen en volwassenen zullen naar aanleiding van hun bezoek aan zo’n open dag besluiten om een instrument te gaan spelen? Hebben de meeste al niet een besluit genomen? Krijgen de meeste bezoekers al geen les? Zijn de investeringen lager dan het rendement? Of heeft het gebeuren vooral een promotioneel doel: de krantenartikelen, de straatborden, RTV Drenthe. Je merkt, het gaat weer borrelen bij mij. Niets is leuker dan strategieën en tactieken te bedenken om de organisatie te laten groeien en te verankeren in de samenleving. Hoe maak je jouw instituut onmisbaar. Hoe blijf je in de “picture”. Zeker in deze financieel moeilijke tijd is dat een belangrijke zaak. In Drenthe houdt men niet van veranderingen (oeps, dat gaat me veel commentaar opleveren…). Elk jaar wordt alles op precies dezelfde manier gedaan. Nieuwe mensen worden door beduimelde draaiboeken op het “rechte” spoor gehouden. Geen risico’s, geen nieuwlichterige ideeën, geen discussies over of het nog wel past. En dat alles vanuit de gedachte, dat het al 100 jaar goed gaat en “dus” altijd wel zo zal blijven bestaan. Enfin, we speelden voor onze fans. Na afloop de gebruikelijke korte evaluatie, waarin duidelijk werd dat we te weinig optreden en weer naar huis. Eten en koffer pakken voor mijn reis naar Frankrijk de volgende morgen. Hoe zou het daar gaan, het muziekonderwijs. Zijn daar ook gesubsidieerde instellingen? Of leert men muziek van de ouders, grootouders of buurman? Ik zou het niet weten…

Dick