BigBand Coevorden
  • Volgend optreden
  • Home
  • De Bigband
    • Huidige bezetting
    • Ontstaan
    • Waar en wanneer?
  • Mag ik meedoen?
  • Vacatures
  • Contact
  • Bandleden Only

Aflevering 34, jrg. 3

21/5/2012

 
Foto
Het enneagram

Lang geleden schreef ik er al eens over. En onlangs, gewoon bij een visite[1] en op zo’n moment, dat je niet meer weet wat voor algemeenheden en oppervlakkigheden je nog kunt uitwisselen, kwam het hoge woord er uit: “Ik dacht dat ik een 8 was, maar het blijkt dat ik meer van een 3 heb.” Het gezelschap zweeg abrupt: “een 3?” Na een korte stilte, waarin een ieder  de onthutsende informatie verwerkte, spraken we geanimeerd over de kwaliteiten van onszelf – in typologische zin – en over de toepasbaarheid van enneagrammen in de werksituatie.

In dat soort gesprekken voel ik mij wel thuis. Het lijkt allemaal vaag en spiritueel, wollig en filosofisch, maar in werkelijkheid gaat het over rubriceren van karaktertypen en het plaatsen van mensen in hokjes. Daarbij moet je je wel realiseren,dat het geen gesloten hokjes zijn. Hun plaats geeft alleen aan op welke wijze ze over het algemeen de wereld tegemoet treden. Nou, is dit vaag of niet? Begrijp je het nog? Na afloop heb ik mijn boeken weer eens opgezocht en kwam ik een exemplaar tegen, dat ging over de therapeutische toepasbaarheid van enneagrammen, geschreven door Willem Jan van de Wetering. Nu ken ik Willem Jan al een aantal decennia. En ik heb gezien,dat zijn boeken van exacte modellen, via emotionele blokkadetheorieën zijn aangeland in therapeutische filosofieën en handleidingen om een “bevrijd” mens te worden. En ja, na hoofdstuk 4 plaatste ik het boek weer terug in de kast (er zit tenslotte wel een mooie kaft om). Ik ben duidelijk blijven steken in de rationele toepassing van de typologie. En dat is heel leuk. Ik adviseer iedereen om eens zo’n basisboek door te bladeren en uit te vinden wat je zelf bent. Zelf ben ik in stressvolle omstandigheden een 9 en in de diepe rust van de vrijwillig werkloze een 5 (onderzoeker, waarnemer).


Foto
Die kwaliteit gebruik ik ook in de band. Ik zie de zaken aan en registreer, weeg en concludeer. Soms vind ik, dat ik moet interveniëren en dan stap ik even in de huid van een bemiddelaar/vredestichter, de 9, om daarna weer terug te zakken in de afstandelijke positie van de waarnemer (5). In de band, eigenlijk in elke groep met een duidelijk vastgelegd doel, is het moeilijk de types van collega’s vast te stellen. Soms denk ik: hé, daar zit een helper (2), maar dan lees ik zijn of haar activiteiten op facebook en blijken er geheel nieuwe kanten aan die persoon te zitten. Sommige zijn wat makkelijker. We zien blazers, die neigen naar de 1 (hervormer/perfectionist) en anderen die in eerste instantie een 8 (de baas/uitdager) lijken. Op de eerste rij zie ik een duidelijke 4 (individualist) en een enkele 3 (presteerder/werker). Wat bij wie hoort zoeken ze zelf maar uit. Er is materiaal genoeg voorhanden. En het helpt om jezelf te leren begrijpen en ook anderen. Als je weet vanuit welke waarden en overtuigingen mensen zich gedragen, dan is het makkelijker om te begrijpen en te aanvaarden. Maar dan moet je het wel weten! Componisten en arrangeurs behoren natuurlijk ook tot een bepaald type. En somsdenk ik weleens: Chuck Mangione moet een 7 zijn en zo niet, dan in ieder geval een ADHD’er…

Dick
[1] Als je het Frans niet zo goed beheerst, bekijk de tekst en gebruik google translate om het te begrijpen: http://www.lyricstime.com/lynda-lemay-la-visite-lyrics.html 

Aflevering 33, jrg. 3

10/5/2012

 
Foto
De Worp

Aarzelend keek ze naar het boeket in haar hand. Was nu het moment aangebroken? Zou ze afscheid moeten nemen en daarmee iemand gelukkig maken? Na de emotionele momenten van net, was er weer een moeilijke beslissing. En er waren er al zoveel geweest hiervoor. In een flits gingen al die beelden aan haar voorbij. Zoals die keer, dat ze achter in de bigband zat en hij voor. Op verzoek van haar leraar was ze daar gaan staan. Ze kende de muzieksoort (“bigbandmuziek?”) niet en kon zich daar ook geen voorstelling van maken. De bladmuziek zag er opvallend leeg uit, voornamelijk gedomineerd door rusttekens en accenten. Maar ze was gegaan en daar stond ze toen. Hij zag haar niet, of wilde haar niet zien. Daar was ze toen niet zeker van. Maar na een paar keer – ze speelden “I’ve only got eyes for you”- keek hij tussen maat 49 en 64 even lichtblozend om. Moest ze daar betekenis aan hechten of was het een verontschuldiging voor de in zijn ogen ietwat povere solo tussen maat 32 en 48? In ieder geval kreeg de bigbandmuziek een andere emotie voor haar.
Een andere keer in de vroege zomer hadden ze elkaar toevallig ontmoet. Het doet er niet toe hoe en waar, maar Facebook meldde die avond dezelfde gevoelens uit verschillende bronnen, verhuld natuurlijk. Ze had gedacht dat ze haar ervaringen neutraal had geformuleerd, maar blijkbaar was het voor de lezers duidelijk geweest. Ze had de berichten van hem nadien gelezen en overgelezen en weer gelezen, maar ze kon niets ontdekken, dat wees op een wederkerigheid van gevoelens, ondanks dat haar vriendinnen zeiden er iets heel anders in te lezen.


Foto
Of die keer een jaar geleden – ze waren al een aantal keren samen uitgeweest – toen hij niet meer regelmatig verscheen op de repetities. Ja, studie, riep hij steeds, maar was dat wel zo? Ze ging twijfelen. Ze las op Hyves de uitgebreide uitwisseling van studiemateriaal (wie waren al die vrouwen?) en de enthousiaste verslagen over sporttoernooien. Was het uit? Of was het nooit “aan” geweest? Was het maar een spelletje? En wat voelde ze zelf? Was ze wel toe aaneen vaste relatie? Is single zijn niet veel leuker? Ze had besloten een lange vakantie te nemen met haar vriendinnen naar Salou of Benidorm en daar de bloemetjes buiten te zetten. Waren haar gevoelens oprecht en eerlijk?  Hoe zou hij reageren op haar voornemen?
En nu stond ze hier met die bloemetjes nog steeds in haar hand. Ze had niets buiten gezet, wel veel gelezen, ja, ook op het strand. Ze miste de swingende muziek van “haar” bigband en was het gebonk en onbestemde lawaai al gauw beu geweest.
Het was uiteindelijk toch allemaal anders gelopen. Tijdens de studie Aziatische Talen, ontmoette ze Li. Li deed stuntwerk voor RTV Drenthe in de serie Strunen met Harm Dijkstra. Na de zoveelste mislukte poging moest ze erg lachen en hij lachte - ietwat pijnlijk - terug. De vonk was overgesprongen en na een goed gesprek en enige maanden stond ze nu hier. Ze zuchtte. Met een krachtig zwaai gooide ze het boeket over haar schouder. Wie zou hem vangen?

Toen ze omkeek, zag ze een blozende blazer, verward kijkend naar het boeketje bloemen in de Ral-kleur van haar jurk…


Dick


Aflevering 31, jrg. 3

2/5/2012

 
Foto
Queens day

Probeer een buitenlander maar eens uit te leggen wat Koninginnedag is: “We vieren dan de verjaardag van de koningin, die dan niet jarig is, maar haar zwager wel. De vlaggen gaan uit en dan wordt er in het hele land gefeest. Mensen uit Oost-Nederland reizen naar West-Nederland om zich daarin een te grote menigte te storten en die vervolgens vaststaan tussen duizenden lotgenoten– met een biertje in de hand, dat wel – om na enkele uren weer teruggeduwd te worden richting het station en daar uren op een trein wachten, die niet komt, of al vol is, nog voor hij is gestopt.” Buitenlanders begrijpen dit niet. Als je je verhaal uitbreidt met de vrijmarkten, waar ouders met kinderen – en soms zonder – op een kleedje op straat zitten om oude troep te verkopen aan een eindeloze stroom langsschuifelende burgers, dan zijn ze het spoor helemaal bijster. Vertel je dan ook nog van de 8-jarige violiste, die - achter een iel standaardje met geregeld wegwaaiende bladmuziek vlak naast de disco-installatie van enkele pubers - probeert om boven de buurdecibellen uit te komen, dan is de blik van de foreigner “vreemd” geworden..

Foto
Het valt ook niet te begrijpen, je moet het meemaken.
Aan de andere kant lijkt het ook wel erg op de grote muziekfestijnen als de Proms, de vrienden van Amstel en Symphonica in Rosso. Mensen gaan daar heen voor de muziek, natuurlijk, maar ook en misschien wel vooral voor de beleving: het plezier van het dansen, het zingen met duizenden gelijkgestemden. Dat geldt ook voor het North Sea Jazz Festival. Nog nooit geweest? Moet eigenlijk wel een keer gebeuren. Of anders beluister je de vele You Tube opnamen, die er zijn, zoals die van Fay Claassen. Goede stem trouwens. Als je de tijd hebt moet je maar eens luisteren naar deze 8 minuten durende uitvoering van Now Go And Fly. Vergeet dan niet de kaarsen aan te steken, de borrelnootjes op tafel te zetten en de Sauvignon Blanc op temperatuur te hebben.

Tot zover de romantiek. Het wordt tijd om weer te repeteren. Alleen en thuis dan, want in deze week is er geen bigband. Naast de muziek van de bigband, zal ik ook weer de solo’s bij Pur Sang moeten oppakken. Het is geen straf om samen met Harm Dijkstra te moeten soleren, hoor. Nee, dat is het niet, maar de solo zelf is uitgeschreven en eigenlijk bedoeld voor een fluit. Zelf een solo bedenken is makkelijker weet ik nu. Zeker als je door hebt, dat al die moeilijke akkoorden,die je door de solo moeten leiden, eigenlijk niets anders zijn dan basisnoten. Meestal zijn de overige toevoegingen (b9,-4) bedoeld om je in de oorspronkelijke toonsoort te houden. Wel even checken natuurlijk…

Dick

    Foto
    Picture
    Foto

    RSS-feed

    Archives

    Januari 2013
    December 2012
    November 2012
    Oktober 2012
    September 2012
    Juli 2012
    Juni 2012
    Mei 2012
    April 2012
    Maart 2012
    Februari 2012
    Januari 2012
    December 2011
    November 2011
    Oktober 2011
    September 2011
    Juni 2011
    Mei 2011
    April 2011
    Maart 2011
    Februari 2011
    Januari 2011
    December 2010
    November 2010
    Oktober 2010
    September 2010
    Augustus 2010
    Juni 2010
    Mei 2010
    April 2010
    Maart 2010
    Februari 2010
    Januari 2010
    December 2009
    November 2009
    Oktober 2009
    September 2009

Photos used under Creative Commons from DJ Buck, maartmeester