Blog Archives

Aflevering 15, jrg.3

23/12/2011

Het Kerstpakket

Ieder jaar kijk ik weer verlangend uit naar het kerstpakket. Ook al ben ik tegenwoordig vrijwilliger en werk ik niet meer in een dienstverband, de spanning blijft hetzelfde. En datzelfde kerstpakket is daarom altijd een dankbaar onderwerp onder leeftijdgenoten op feesten en partijen. Wat heb jij gehad dit jaar? Eetbaar? Nuttig? Ecologisch? Solidair? Luxe? Zo ook gisterenavond op de verjaardagen van Rieks en Geziena in G. (al 50 jaar getrouwd en beide rond Kerst jarig). We zaten met z’n allen rond de keukentafel en het duurde niet lang voor het kerstpakket 2011 ter sprake kwam. Roely, de buur van Henk van Jan, die vrijwilliger is in het Hunebed Centrum, kwam met een hilarisch verhaal. Nu moet je weten, dat het HC drijft op vrijwilligers. Zonder vrijwilligers kunnen ze de tent sluiten, zoals dat bij veel musea, buurthuizen en andere openbare, recreatieve of culturele instellingen het geval is. Het HC zorgt dus goed voor zijn vrijwilligers, zou je denken. En inderdaad, aan het einde van het jaar is er een bijeenkomst, waar met veel tamtam het kerstpakket wordt uitgereikt. “Dit jaar”, sprak Roely: “dit jaar had de directie gekozen voor een oliebollen-plus-pakket.” Met een glimlach waren ze begonnen met uitpakken. Dankzij de “app”-jes van AH en Xenos konden ze tegelijkertijd een redelijke inschatting maken van de kosten en moeite die de directie zich bespaard had. Gradus, de man van Roely vroeg zich af of Roely wel oliebollen kon bakken. Net als alle andere buren uit het buurtschap en de aangrenzende dorpen, steunen ze al decennia lang de plaatselijke voetbalvereniging, die elk jaar de oliebollenbevoorrading voor zijn verantwoording neemt: geen stank in huis, thuisbezorgd en goedkoop. Vol verontwaardiging keek Roely Gradus aan. Alsof ze nog nooit oliebollen had zien bakken. Haar moeder deed dat vroeger in het schuurtje. Zo moeilijk kon dat toch niet zijn en toen moesten ze nog zelf de gist toevoegen en hadden ze niet zo’n handig all-in-one pak meel. “La zien”, sprak Gradus en na deze historische woorden gingen ze beide aan de slag. Er was een kom. De afmetingen én het materiaal was gelijk aan de waterbak van een bordercollie. Maar daar zal wel over nagedacht zijn. Het meel werd in de bak gedaan en de juiste hoeveelheid water toegevoegd. De meegeleverde beslagklopper werd ter hand genomen, of liever: tussen de wijsvinger, middelvinger en duim geklemd, omdat de afmetingen wat beperkt waren. “Roer het geheel tot een soepel beslag”. Ja, ja… Gradus, die op het land altijd met apparaten werkt, nam deze taak op zich. De klopper vulde zich spontaan met een grote klomp stopverfachtig beslag, dat met geen mogelijkheid uit de klopper te verwijderen was. Met messen en lepels werden de deegresten uit het gereedschap gepeuterd. Met 2 vorken en de aanbevolen pollepel werd vervolgens de klus geklaard. “Voeg eventueel rozijnen bij”. En ja hoor, het HC had de benodigde 2,5 ons rozijnen bijgeleverd. Met de pollepel lieten de gewelde rozijnen zich gewillig mengen met het koppige deeg. “Laat het deeg met plastic afgedekt 45 minuten rijzen”. Dat heet pas plannen! Precies genoeg tijd voor het journaal en een stukje DWDD.

Roely was nog niet uitgelachen of ze was al weer terug in de keuken. Wat ze zag, deed haar het lachen vergaan. Het beslag was gerezen en had zich spontaan over de rand van de "waterbak" naar de keukenkastjes begeven om zich daar in de open bestekbak te verenigen met lepels vorken en messen. De rozijnen vertoonden zich als wratten op de stelen van het bestek. Nou ja. De helft van het beslag was binnenboord gebleven en na vlot rekenwerk kwamen Roely en Gradus tot de conclusie, dat er nog 10 oliebollen te maken waren. Gradus snelde op zijn trekker nog even naar Stadskanoal om olie te halen – die was niet meegeleverd, maar gelukkig washet vrijdagavond! – en daarna siste de eerste bollen al in het vet. Na de vierde bol was het beslag op. Uitgeput strooide Roely de bijgeleverde poedersuiker over de 4 oliebollen. “Gelukkig Nieuwjaar”, mompelde ze, vermoeid van de inspanningen. “Ik hoop dat het HC volgend jaar gewoon de oliebollen zelf levert. Dat bespaart ons heel wat ellende”, voegde Gradus toe. Gelukkig was er nog dat keycord,een echt uniek exemplaar van het Hunebed Centrum. Jammer alleen, dat dit koord blijkbaar al eerder was gebruikt,want de witte hanger was niet langer wit en de badgehouder vertoonde vieze vingers. Waarom zou dit overigens in het pakket gestopt zijn, vroegen Roely en Gradus zich af…? Waren ze aan het opruimen en vonden ze nog een doosje? Of waren ze vergeten de plastic badgehouder er af te halen en die te vervangen door een mooie hanger? Voor de vrouw, zal ik maar zeggen...
De gasten rond de keukentafel kwamen niet meer bij van het lachen over dat verhaal. “Het is duidelijk crisistijd”, sprak Geziena, die Wereldoorlog II nog had meegemaakt, “ Maar soms is een dagelijks vriendelijk woord en oprechte belangstelling voor wat je doet, beter, dan het schenken van een ondoordacht pakket met een op de kopieermachine geproduceerd kaartje..”

We waren het er allemaal mee eens.

Dick

Aflevering 14, jrg. 3

20/12/2011

bron: sleen.nu

De kerstreis

Op een of andere manier maakt de kersttijd iets in ons los. Ik denk dat dat het effect is van de eeuwenlange traditie, waarin behalve de uiterlijke verschijningsvormen ook de morele kanten zijn overgedragen. En dat is mooi. Mensen worden opener, meer vergevingsgezind en glimlachen, waar ze eerder boos zouden zijn geworden. December is ook de maand, waarin toneelverenigingen, operettegezelschappen (een scrabblewoord!), koren (oei!), klassieke en andere orkesten laten horen hoe zij de kerstgedachte vertolken. De aankondigingen van de ene na de andere opvoering verdringen zich in de lokale suffertjes en soms beconcurreren ze elkaar door op de zelfde avond hun ding te doen. Overigens zie je zelden aankondigingen van bigbands, terwijl ook voor rond de kerstdagen min of meer religieus getint repertoire beschikbaar is.
Zelf was ik dit jaar betrokken bij de Kerstreis in Sleen. U bent geweest, denk ik? Het spijt me, ik heb u niet herkend in de grote menigte. Nee? Niet geweest? Nou ja, jammer, maar over 5 jaar krijgt u een herkansing.
In de Kerstreis in Sleen ziet u de kerstgedachte gematerialiseerd. Dan gaat het niet om het kerstverhaal, dat wordt afgebeeld. Dat is niet nieuw, dat kent iedereen wel. Nee, het is de solidariteit van een dorp op de uitlopers van de Hondsrug. Elke vijf jaar worden zo’n 200 mensen gemobiliseerd om de kerstreis vorm te geven met muziek, dans en toneel. Maar ook om decors te maken, verkeer te regelen en de meer dan 1000 waxinelichtjes langs de route brandend te houden.

bron: sleen.nu

De reis begint aan de oostkant van het brinkdorp en leidt door de oude, echt “Drentsche” kern naar de westzijde. En tijdens deze route wordt u door een gids van tafereel naar tafereel geleid. De ene keer ontroerend (zoals een echt kind in een echte kribbe in een echte stal, of de kerstliedjes spelende jeugdgroep van Crescendo), soms bewonderenswaardig (zoals Gabriel, die op een hoogwerker hoog boven de grond in de ijzige wind en soms striemende regen haar teksten spreekt), en een andere keer hilarisch (zoals de herbergier, die geen plaats meer heeft in zijn kroeg en de drie wijzen, waarvan er eentje duidelijk niet meer helemaal bij de tijd is…). Gezien de vele foto’s, die gemaakt zijn, en de talrijke video’s, die geschoten zijn, vindt u vast wel voorbeelden op You Tube.

Bron: sleen.nu

Zoals ik al zei, de opkomst was groot. Zo’n 22 keer is het afgelopen weekend de reis begonnen voor een groep van tussen de 70 en 90 reizigers. En dat betekent, dat de spelers evenzo vele keren hun teksten hebben moeten uitspreken of hun muziek hebben moeten spelen. Als gevolg daarvan kan ik het Halleluja van Händel nu even niet meer horen. 22 Keer heb ik het gezongen en op zaterdagavond om half elf was dat – Halleluja! – voor het laatst. Bijzonder was (er volgt nu inside informatie), dat het 22 keer niet perfect was. Je zou toch zeggen, dat we al doende leren. Maar dat is niet zo. Heel duidelijk is gebleken, dat bij het spelen van muziek de harmonieën, de samenklanken, je helpen bij het uitvoeren. Je oren zijn getraind te luisteren en te reageren op andere instrumenten en stemmen. In mijn sectie kon ik de andere partijen niet horen. En bij Händel blijkt dat dus een probleem te worden. Ach, ik denk dat de meeste mensen in het publiek het niet gehoord hebben. Die luisteren op hun eigen manier naar het geheel. Maar voor jezelf is het frustrerend. Overigens ontdek ik zoëven, dat er karaoke-versies bestaan van de klassieke koorwerken. Die moet ik de volgende keer dan maar eens gaan gebruiken…

Dick

Aflevering 13, jrg. 3

14/12/2011

Gerucht

Kijk, ik houd niet van politiek. Ik probeer dit blog ook altijd zoveel mogelijk te vrijwaren van politiek gevoelige opmerkingen. Die bewaar ik voor andere plaatsen, waar van mij verwacht wordt, dat ik me zo uitlaat. Maar soms hoor je zo iets onwaarschijnlijks, ongeloofwaardigs en verbazingwekkends, dat ik even van mijn principe afstap. Bovendien is dit stukje nr. 13 van dit jaar. Dus moet het kunnen…

Waar heb ik het over? Ik heb het over een gerucht dat de ronde doet. Geruchten zijn altijd berichten van mensen, die niet tot de inner circle behoren. Ze hebben het van horen zeggen en ik weet hoe de waarheid kan veranderen als het via dat informele circuit wordt doorgegeven. Maar toch, het zijn geruchten en wil ik een beetje het niveau van de Telegraaf halen, dan moet ik daarover berichten.
Welaan! Allereerst blijkt 9 januari volgend jaar op 2 januari te vallen. Een weekje eerder dus viert de gemeente Coevorden de entree tot het nieuwe jaar. En vervolgens gaat de mare rond, dat niet de muziekgroepen uit Coevorden (zoals wij) de receptie opluisteren, maar een of meer gezelschappen uit Emmen. Het is maar een gerucht natuurlijk en meestal zijn die niet waar. Elk weldenkend mens kan immers bedenken, dat een gemeente die geld steekt in de muziekopleiding van zijn burgers daar graag iets van terug hoort. En daar is een receptie een goede gelegenheid voor. Bovendien gaat een gemeente echt geen geld geven aan een buurgemeente, ook al gaat dat in dit geval dan indirect. Het zal, wat zeg ik, het kán gewoon niet waar zijn. Dus daar komt mijn ongeloof en verbazing niet vandaan. Die gevoelens worden opgeroepen door het feit, dat zelfs nu, 2 weken voor de receptie, blijkbaar nog niet bekend is, wie wat daar zal doen. Als men nog iets van iemand verwacht, wordt dat wel heel kort dag… Ik weet het: planning en voorbereiding zijn in deze streek niet de sterkste punten. De meeste activiteiten worden gepland vanuit draaiboeken, die vanwege de ouderdom uit elkaar vallen. Wijzigingen in het draaiboek zijn schaars en worden met veel tegenwerking geïmplementeerd. En ja, ik weet het: ik generaliseer vreselijk en bij jouw vereniging zal het wel anders gaan, net als bij de stichting, waar je buurman in het bestuur zit. En ook bij CQ zal het overleg met direct betrokkenen binnen Coevorden wel geolied verlopen…

Zo, dat is er uit!
Vanavond hebben we weer lekker gerepeteerd. In een reactie op mijn vorige blog las ik, dat de gehele ritmesectie ons al goede feestdagen wenste. Het was daarom een hele opluchting te zien, dat ze toch gewoon aanwezig waren. En dat speelt een stuk prettiger. Gerard - zonder doppen: “die liggen nog thuis op het nachtkastje” – kon zijn eigen optreden in de spiegels voor hem weer evalueren, in de wetenschap, dat daar spoedig een gordijn voor wordt gehangen. (Weer zo’n dom gerucht: iemand opperde, dat dat de oude gordijnen uit de Synagoge zouden zijn, die worden vermaakt voor het nieuwe gebouw. Belachelijk! Hoe komt zij erop! De afschrijving op nieuwe gordijnen over een termijn van 10 jaar – zo lang hangen ze meestal wel – is een paar euro per jaar. Daar ga je niet op bezuinigen). Ik hoop wel, dat CQ een binnenhuisarchitect in de arm neemt om de juiste kleur voor de nieuwe voorhang te bepalen. Anders hebben wij Elvira, die een aantoonbaar goed inzicht heeft in kleurschakeringen en gevoel heeft voor ruimte, vorm en kleur. (Overigens gaat het gerucht,dat zij de schildering voor op de kerktoren van Steenwijksmoer - het Drents Wapen (ziefoto) heeft gerestaureerd.)

Teruglezend zie ik dat ik nog iets moet doen aan het kerstgevoel. Het is immers de tijd van vrede op aarde, in de “menschen” een welbehagen, van je vrienden en kennissen aan tafel noden, van vergeving en van warmte. Nou, daar past dit stukje niet zo in. Dat komt dan maar de volgende week.

Dick

Aflevering 12, jrg. 3

6/12/2011

Afscheid

Nu ik weer vertrokken ben
en het klimaat van Nederland helaas weer ken
is het tijd om terug te kijken
op iets, dat erg achterhaald is gaan lijken

Elk jaar weer, ergens eind oktober,
zeg ik tegen mijzelf: Dit jaar doen we het sober
en elk jaar constateer ik na afloop van die dagen
dat we daar weer niet in hebben kunnen slagen.

De crisis, zult u zeggen, dat is toch een goed motief?
- Ah, u denkt mee, dat vind ik lief! -
In crisistijd kan toch iedereen bedenken
Dat ook Sint wat minder zal schenken?

Ja, maar als ik aankom aan de kade
en al die kindergezichtjes slaan me gade
met de glimmende oogjes, vol verlangen kijkend, ik weet het klinkt stom,
Maar dan draait mijn hart zich in mijn lijf weer om .

Ach wat, denk ik dan, whatever, shit
wat geweldig en wat leuk is dit.
En speelt dan ook nog die bigband uit KVorden
Dan pas kan er goed uitgepakt worden.

Die band, hè, moet je weten,
zou eigenlijk de Saints Band moeten heten.
Hun repertoire is geheel toegesneden
op het leven en werk van onze heiligheden

Op het laatste werkoverleg met Santa Claus,
mijzelf en onze vrouws[1]
Zeidenwe tegen elkaar bij een slokje en een hapje:
Eigenlijk is het onze huisband,snap je?.

Neem nou Knock on Wood
De Kerstman en ik kennen dat nummer heel goed
De tekst gaat eigenlijk over het geven van kado’s
en dat doen wij dus al een hele poos.

(citaat: 'cause he sees to it that I get enough.
Just one touch from here, you know it means so much.
It's like thunder and lightning)

En zie de maan schijnt door de bomen
Zou de goede Sint wel komen
met voor mij die mooie glimmende nieuwe sax?
En, ziedaar, wat speelt de bigband straks?

(citaat uit Blue Moon: And then there suddenly appeared before me
The only one my arms will ever hold)

En zingen alle kinderen braaf
Sinterklaasje kom maar binnen
Dat is in de verste verte niet zo gaaf
als wat de Bigbandleden zingen

(citaat uit Big Spender: The minute you walked in the joint,
I could see you were a man of distinction, A real big spender, Good looking, so refined.
Say, wouldn't you like to know What's going on in my mind?)

Hun beeld van mij is zo oprecht gemeend en zo mooi omschreven
Daar kan ik weer een jaartje op leven.

En dan het verhaal van mijn bakkerpietjes Willy en Klaas,
(zij zijn verantwoordelijk voor de pepernoten en de speculaas)
Wie kan beter omschrijven,
waarom je er niet met je vingers af kan blijven.

(citaat uit The candyman: Willy Wonka makes
Everything he bakes Satisfying and delicious
Talk about your childhood wishes You can even eat the dishes)

Mijn collega de Kerstman vult mij graag aan,
want ook hij is met de bigband begaan
Al lig ik krom van het lachen in mijn stoel
omdat hij blijkbaar niet weet wat de vertaling is van “Fool”,

(citaat uit Fool on the Hill: Well on the way, Head in a cloud,
The man of a thousand voices talking perfectly loud
But nobody ever hears him, or the sound he appears to make)

Ik raak ontroerd, ben sterk bewogen,
Pink stilletjes wat tranen uit mijn ogen.
Wat een geweldig stel hulpsinterklazen en hulppieten
Pingelen op toetsen, martelen vellen, rammen op snaren, spugen op rieten.

..............
Hij zei het me met een grijns op zijn gezicht, de smiecht,
Ik ken hem lang genoeg om te weten dat hij niet liegt
Hij vertelde met leedvermaak en in geuren en kleuren:
De Kerstman gaat de bigband inzetten voor vermaak van het ambtelijk gebeuren.

Op 9 januari in de avonduren, op de receptie voor het nieuwe jaar.
Dan gebeurt het. Alle ambtenaren zijn dan daar
en ook de meest belangrijke en invloedrijke personen uit de omgeving.
Zij krijgen hun eerste en soms een hernieuwde bigbandbeleving.

Wij, de musici, spelen daar, allemaal! Het is een grote kans.
Hoewel… allemaal, behalve Frans,
Hij loopt tussen de mensen door, met een bitterbal en een glas champagne.
Hij netwerkt voor de vereniging Vrienden Van (aardig van je!)

Ik zit dan in Spanje, en zeg nou niet dat ik daarmee bof.
Santa Claus krijgt immers alle lof!
Nou ja, volgend jaar weer nieuwe kansen, het is goed zo
YOHOO, YOHOO, YOHOO

De Sint

[1] Oud-nederlandse vervoeging

Aflevering 11, jrg. 3

1/12/2011

Striptease-tempo

Onlangs is het mooiste nieuwe woord van 2011 gekozen. Dit jaar is de keus van de jury gevallen op Wildbreien. Ik had er nog nooit van gehoord en misschien komt dat, omdat breien niet een activiteit is, die ik tot de mijne reken. Gelukkig heeft internet voor mij de betekenis in beeld gebracht en ik moet zeggen: de omgeving wordt er stukken fleuriger van. Het woord Boemerangkind (derde plaats) spreekt me meer aan. Het is een voor mij herkenbaar fenomeen: kinderen, die vooral thuiskomen om de auto te lenen, de was te (laten) doen, "bij" te eten en geld te besparen…. en natuurlijk uit liefde voor hun ouders, die hun zo’n plezierige jeugd hebben gegeven. Een ander nieuw woord kwam ik gisterenavond tegen: striptease-tempo. De term duidt op een langzaam ritme, dat je doet verlangen naar de volgende maten en de extase in het coda. Doel van dat tempo is de feeling van het betreffende nummer en de swingfactor van het nummer intenser te beleven. Nou, wie wil er nu niet straks luisteren naar onze uitvoering van Love (jawel!) is here to stay! Dianne, die er gisteren niet kon zijn, weet nog van niets en zij zal verrast zijn van de bewogenheid en warmte, waarmee de bigband haar straks begeleidt. Ik verheug me!

Dat begeleiden, je ondergeschikt maken aan de zanger, is een moeilijke zaak in de nieuwe ruimte van CQ. Het geluid komt van alle kanten terug en vervormt de klanken tot een ondefinieerbarebrij. Nee, dat ligt echt niet aan ons spelen, al heb je dat meteen gedacht. Het is de akoestiek,daar. Geen gordijnen, geen geluiddempende schotten of vloerbedekking, geen geluidremmende structuren in het plafond, kortom vrijheid alom voor de decibellen. Na afloop van de repetitie, bieden we altijd nazorg aan Gerard, de dirigent. Hij is dan geheel verdoofd en loopt als een zombie wezenloos rond. Het doet mij denken aan de cartoon van Donald Duck, die net met zijn hoofd tussen twee bekkens is terecht gekomen. Na een paar geruststellende woorden komt het wel weer goed, maar op den duur moet het een effect hebben…
Het is ook nooit goed, hè. Eerst zaten we te krap en nu te “ruim-“:moerig. Maar dankzij het royale budget dat de gemeente Coevorden CQ (een soort Sinterklaas) schenkt, zal daar wel spoedig iets aan gedaan worden. Ik vind velours gordijnen voor de spiegelwand wel een goede optie. Dat dient dan 2 doelen. De muziek klinkt wat genuanceerder en we zien onszelf niet meer. Want Gerard heeft besloten, dat wij vanaf nu richting de spiegelwand gaan spelen. En ik vrees het moment, dat ik – zittend op de voorste rij – boven mijn lessenaar mijn choreografie bij Feel so good zie. In ieder geval moeten onze toekomstige toeschouwers niet vreemd opkijken,als wij tijdens ons optreden een dansgroepje allerlei geslaagde en minder geslaagde synchroon uitgevoerde gymnastische bewegingen maken. Alhoewel, niet iedereen in de band- sprak hij met enige zelfkennis – is nog zo soepel om daaraan mee te doen.

Dick