Blog Archives

Aflevering 8 jrg 2

24/10/2010

E-readers

Ik las het in NRC-Next. ’s Morgens bij een lekker kopje koffie, versgemalen met een mooie schuimlaag erop. Maar dit terzijde. Ik las, dat het met E-readers gaat zoals het is gegaan met auto’s. Bij de laatste is het paard voor de koets vervangen door een motor.

De eerste auto’s zagen er ook uit als een koets en de “koetsier” zat ook op de traditionele plaats voor die beroepbeoefenaars. Pas later veranderde de vorm en het gebruik. De auto van nu heeft met de koets slechts gemeen dat hij rijdt. Zo ook met de E-reader. Tot op heden is het niet meer dan een vervanger voor papier. Je kan – digitaal – bladzijden omslaan. En dat is het dan.

De auteur in NRC-Next pleit voor het meer gebruiken van de mogelijkheden, die een E-reader heeft. Daarbij is hij natuurlijk geïnspireerd door deze blog. Als je een boek leest dat zich afspeelt in Coevorden, dan is het natuurlijk heel simpel om door een klik even ter plekke te kijken. Zo kun je ook het volkslied van Coevorden of Drenthe (whatever), dat werd gespeeld bij het behalen van het D-diploma, even laten horen. Je kunt in digitale leerboeken chatten over een wiskundige formule, of je via F.A.Q. laten uitleggen, wat de schrijver bedoelde met deze of die zin. En – wat nog leuker is – je laadt je partituur en hij waait nooit meer weg, je slaat om met een veeg van je wijsvinger én het apparaat speelt nog even voor/mee, zodat je weet hoe het moet klinken. De techniek staat voor niets? En het is allemaal haalbaar.

Grotere kaart weergeven

Wat dat betreft, die haalbaarheid, kunnen sommige (non-)profit organisaties daar een voorbeeld aan nemen. Ik vergeet nooit, dat een voorlichtingsmedewerker ooit eens een cursus programmeerde en ontdekte, dat niemand zich inschreef. De “logische” gedachte van de voorlichter was, om de cursus nog eens te programmeren en nog eens en nog eens. Zij was zo overtuigd, dat de mensen haar cursus nodig hadden, dat zij blind was voor het feit, dat aanbod afgestemd moet zijn op vraag. Op stafvergaderingen wordt vaak gebrainstormd over wat te doen volgend jaar. Dan ontstaan vele – zo op het zicht – leuke ideeën, die worden vastgelegd in glossy beleidsplannen. Maar het marktonderzoek wordt vaak vergeten, zodat het jaar erop de instelling een giga aanbod heeft van cursussen, die merendeel onderbezet blijven. Effect: hoge personeelskosten, lage inkomsten. Terwijl de echte vraag soms blijft liggen. Beleid maken is vooral: beslissen wat je niet doet. Je wordt er als organisatie niet populairder door.. Hoe zit dat bij onze muziekschool? Het is vakantie. Dus ik ga even tellen: ruim 80 primaire medewerkers (in de frontlinie, zeg maar), 145 cursussen en projecten (allen bij naam en doel benoemd. De cursussen op maat en voorlichtingsactiviteiten heb ik niet meegeteld), waarvan de 67 van de afdeling muziek vaak1 op 1 gegeven worden. Imposante cijfers voor een bevolking van 171000 zielen. Ik ken de vraag niet en kan ook geen kengetallen vinden op de site van CQ, dus heb ik ook verder geen oordeel over het aanbod. Ze zullen er wel aan gedacht hebben dat “Van denken naar doen” via toetsen (hoe treffend!) gaat.

Dick

Aflevering 7 jrg 2

19/10/2010

Boterkoek

Wat voor een associatie roept dat bij u op? Een vettig soort zandgebak met veel ei? Of een gesuikerde dubbele boterham met room ertussen? Ik kende alleen de eerste variatie en was in de gelegenheid tien of meer boterkoeken te kopen voor een goed doel. Gelukkig kon ik mij beperken tot eén exemplaar, want erg goed voor de slanke lijn zijn ze niet. De baksels waren van Duitse makelij. Erg smakelijk.
Leden van de bigband - blijkt maar weer - zijn duidelijk geen navelstaarders. Ze zijn actief op allerlei sociale fronten en helpen hun medemensen waar ze kunnen. De opbrengst van de boterkoeken was voor een gospelkoor. Ik ben gek op gospelkoren, maar niet bijzonder op boterkoeken. D.w.z. de originele (gospelkoren bedoel ik, hoe chaotisch!). Zoals de groep, waar Mahalia Jackson uit voort is gekomen (begrijp dit nu weer niet verkeerd!) en waar swing nog niet wordt opgelegd, maar er van nature is.

Soms swingen wij ook, in de band dan. Vandaag oefenden we een stuk van Lennon en McCarty: Fool on the Hill. Heel bijzonder met een afwijkende maatindeling en in een latin ritme. We speelden van papier,het klonk goed, maar wat we speelden, was niet wat op papier stond. Ons natuurlijk ritmegevoel en het feit, dat we een bigband zijn, maakte, dat we het stuk swingend ten gehore brachten. Het duurde even voor we door hadden dat daardoor accenten zich verlegden.

We waren vanavond niet erg op dreef, aangedaan als we waren door het aangekondigde vertrek van onze bassist Tom. Stuk kwaliteit en humor weg en weer een vacature. Hoe vind je een basgitarist, die eens wat anders wil spelen dan een 3 akkoorden baslijn in een rockbandje? En we riepen nog tegen hem: Do nothing ‘till you hear from me. Helaas. We bleven met een klein groepje achter. 19 Oktober was niet een goede repetitie dag. Er waren teveel dingen, waardoor collega’s niet konden repeteren: geen ritmegroep, geen zangeres, geen trombonisten, nauwelijks tenoren, te weinig trompetten. Alleen de alten en de bariton waren compleet. Gek, dat als je zegt: “de alten waren er”, ik meteen denk aan vrouwen. Maar dat klopt niet. Tim zit als altsaxofonist ingeklemd tussen 2 dames. Hij is rustig en dat begrijp ik wel…

Blijkbaar was er dit weekeinde een concours voor harmonieorkesten. Omdat veel van ons ook in een harmonieorkest spelen, werden de ervaringen uitgewisseld. Je begrijpt, dat ik over die spontane evaluaties niets kan zeggen, om de nu goede relatie met die orkesten ook goed te houden. In ieder geval was niet iedereen tot aan het einde gebleven zoals een recensie beweerde. Wat wel waar is, dat door die contacten men elkaar erg goed kent. Zo is een buurvrouw besproken, die niet kan stoppen met praten over anderen. In de evaluatie werd een techniek uit de doeken gedaan om een gesprek met haar af te breken. Wist je, dat er mensen zijn, die hun familie hebben geïnstrueerd hoe vader te redden uit de handen van zo’n roddeltype? Fantastisch! Ik heb die vaardigheid direct op stencil (nee, dat is geen publieke site) gezet en in huis opgehangen voor het geval mij dat zo overkomen.

Oh ja, en dan hadden we het ook over bepaalde lessen, daarover later meer en oh ja, we hebben ook nog lekker gemusiceerd…
Dick

Aflevering 6 2e jrg

12/10/2010

Arrangement

Jammer geen repetitie voor mij deze week. Randstadproblemen verhinderen de pret. En ik had het mij zo mooi voorgesteld: de strap drukt stevig tegen mijn bovenste nekwervel. Mijn tanden zoeken het ingesleten kuiltje op het mondstuk. Mijn onderlip krult zich naar binnen. Ik haal een diepe teug lucht naar binnen en wacht af. Het gaat beginnen. Ik sluit mijn ogen als ik de bandleader hoor aftellen. Dat kan, want onze sectie begint het gevoelige nummer met een lange noot. Ik zet zachtjes aan en laat mij door het majeurakkoord opnemen. Je hebt er geen idee van – als je het tenminste niet hebt meegemaakt - hoe het voelt, als een orkest inzet met een min of meer gecompliceerd akkoord. Je kan er zó van genieten, dat je vergeet te spelen!

Glenn Miller, een oudje van tussen de 2 wereldoorlogen, arrangeerde zijn stukken vaak met dergelijke akkoorden en zo werden zijn stukken herkenbaar. Ik ben niet de enige, die vier- en vijfklanken op zichzelf mooi vind. Koordirigenten beginnen vaak met het beginakkoord om te stemmen en om het koor te focussen. Maar je ziet dat een koor daar van geniet. Neem nou zo’n eerste akkoord van de Bohemian Rhapsody: “is this the real life”. Zacht gezongen wil je het wel een minuut of 2 aanhouden, die spanning, die prachtige verdeling tussen hoge en lage stemmen. Fantastisch gearrangeerd.

Het is maar onrechtvaardig verdeeld in de wereld van de muziek. Zangers worden beroemd en gewaardeerd, vanwege de prachtige vertolking van hun lied. Soms wordt de componist van de song nog genoemd (Jerome Kern, John Newbank), een enkele keer de tekstdichter (Dylan, Pierre Kartner), maar zelden de arrangeur, terwijl juist de arrangeur de kracht van de song bepaalt. Probeer maar eens een ander soort begeleiding te spelen onder een bekend nummer als Hotel California van The Eagles. Klinkt van geen kant. En is het niet zo, dat je vaak alleen het intro nodig hebt om een nummer te herkennen? Het arrangement bepaalt in hoge mate het succes van een nummer, durf ik te beweren. Neem nu een bekend Nederlands lied als “In Holland staat een huis” in de uitvoeringen van Mosselman, het Reicha Kwintet, de inspirerende versie van een amateur (hoop ik) pianist, de suite van een onbekend ensemble, of de recht toe recht aan versie zoals we die allemaal kennen… Het zijn allemaal verschillende versies, hoewel het motief hetzelfde is. Alleen de arrangementen (en – o.k. – de zangers/musici) zijn anders.

Ook bij een bigband is het arrangement van doorslaggevende betekenis. Een goed arrangement vijzelt de compositie op en verhoogt het speelplezier. Ik heb inmiddels heel wat arrangementen gezien. Ik ben niet altijd enthousiast. Een aantal bewerkingen zijn niets meer dan 4 uitgeschreven basisakkoorden, al dan niet gevarieerd in ritme. Maar soms kom je stukken tegen, die heel intelligent zijn vorm gegeven met verrassende wendingen in de akkoordenreeksen, die je wakker schudden. En dat Arrangement kan ook wel eens niét mooi zijn…

Dick

Aflevering 5 jrg 2

6/10/2010

Verwachting

Hij zou toch komen? Wordt toch wel eens tijd! Gek, hij is anders altijd op tijd. Weet hij, dat we om half 8 beginnen? Misschien moest hij tanken en komt hij zo. Hij schreef immers, dat hij terug was van vakantie? Kan best, dat hij het niet meer weet te vinden: het is al zo lang geleden, dat hij er was…

“We beginnen”, zegt Gerard.

Teleurstellingen (iets wat je verwacht, gebeurt helaas niet) en opluchting (iets wat je verwacht, gebeurt gelukkig niet) zijn dankbare onderwerpen in de muziek, dat past dus wel. Ik denk, dat 90% van de popsongs direct of indirect daar over gaat. Vera Lynn bezong het al in Thank you for calling en de Beatles met No reply dropen ook bedroefd af. Soms zijn er ook onverwachte dingen, waarvan je niet weet, hoe je ze moet waarderen. De meeste mensen houden hier niet van. Iedereen praat over avontuur en uitdaging, maar stiekem willen ze rust en regelmaat. Voor je een avontuur begint, bekijk je in de folder de bestemming, lees je in Wiki wat je mag verwachten, kijk je op Streetview naar de ligging van het hotel. Je start buienradar om de weersvoorspelling te kennen, huurt online een auto bij een vertrouwd bedrijf, verzekert je van beveiliging, regelt vast de terugweg en gaat dan op Safari… Of doe ìk dat alleen? Weet het niet. Ik plan in ieder geval veel. Zo ook een repetitie op dinsdagavond. En zoals vaak met planningen ging dit ook niet door. Volgende week beter.

“We beginnen”, zegt Gerard, zo stel ik me voor. Zijn zomer is lang geweest, dus de voorraad grappen en grollen zijn weer aangevuld. Ook Stefan, Tom en Jasper smoezen weer uitbundig in hun hoek, af en toe luisterend naar de anderen. Ach, de anderen moeten hen volgen, dus belangrijk is dat niet. In de voorhoede proberen Tim, Annelies en Elvira af te spreken hoeveel trillingen de Es vandaag moet hebben, opdat zij gezamenlijk bijna als één toon klinken, als een klankschaal tijdens de avondmeditatie. Jaap en Frans doen daar al geen moeite meer voor. Zo laag hoor je het toch niet en bovendien vind ik het geen mediteertypes… Ben je nog wakker?

“We beginnen”, zegt Gerard: “We pakken een oudje, How sweet it is”. We spelen het vanuit onze ruggegraat. Ingesleten automatismen nemen het van ons bewustzijn over en sturen onze vingers en armen door de bladmuziek heen. Het klinkt nog steeds goed. En na dit nummer komt het volgende, een nieuw, dat minder vlot speelt, maar wel uitdagender is. Een Bossa, een Raggae, een jazzballad en een rocknummer. Het is warm, heel warm. De instrumenten ontstemmen, evenals de dirigent. Er wordt herstemt (kon dat maar in de politiek, hè) en het is weer goed. Tenminste, dat zegt Gerard. Want in het benauwde zaaltje hoor je de ander nauwelijks en in de Synagoge galmt elke noot (x 22) 5 keer na. Hoe lang duurt het nog voor er een akoestisch acceptabele oefenruimte is. Opschieten, bouwvakkers! Ondertussen ben ik vermoeid onderweg naar huis. Geen sax voor mij, geen gezellig praatje, geen nieuwe kwinkslagen. Volgende week dan maar.

Dick