Blog Archives

Aflevering, 24 jrg. 2

22/2/2011

Fiets

Hoe vreemd kunnen de gedachten van een mens gaan. Bij wijze van uitzondering zaten we met z'n allen rond de piano.Zo konden we de piano tenminste horen. Ik keek de alten en bariton recht aan, de trompetten zaten schuin tegenover mij. Dianne hing relaxed over een tafel, de zangpartij (vaak een gedownloade tekst van internet) verspreid voor zich, de microfoon achteloos balancerend tussen wijs- en middelvinger.
We speelden een swingend nummer. Volgens Gerard, de bandmaster, klonk het in het geheel niet swingend, meer als: hóem-pa, hóem-pa-pa (eerlijk gezegd, vergeleek hij het met een ander soort ensemble, maar die muzikanten wil ik niet beledigen, vandaar...).
Op dat moment schoot mij Daisy te binnen. Het zal wel komen door dat nadrukkelijke driekwarts ritme. Het was daarna een kleine moeite om op You Tube dat liedje terug te vinden. Het is daar in vele versies, maar die van Pat Philips is wel heel illustratief. Het is een zoetig en lief liedje (echt jaren 50) met als uitkomst, dat de niet rijke jongeling zijn geliefde een trouwpartij op de fiets voorstelt. Ik weet niet of dat huwelijk ooit is doorgegaan. Wel weet ik dat over de fiets en het fietsen veel is geschreven en gezongen. Jij kent ze ook wel, toch? Neem Paul van Vliet met Achterop de Fiets, of Herman van Veen met het hitje Fiets uit de jaren 70. In de negentiger jaren had je natuurlijk Clouseau. De Belgen vinden het fietsgebruik in Nederland wel een beetje “vreemd” blijkt uit een liedje van de Vlaamse Kinderen voor Kinderen: Fietsen in Nederland. Een ander bekend lied is Jimmy van Boudewijn de Groot in een versie van DJ Henry en Starkoo. Dat blijft een sterk nummer, hoewel ik wel eens een uitvoering zou willen horen van een “echte” zanger. Boudewijn de Groot is meer de luisterliedjesfiguur en minder de rockzanger.

Ja, fietsen. Als iemand zegt: “ik fiets in mijn vrije tijd”, dan bedoelt hij of zij in negen van de tien keer, dat hij racet. En al de amateurcyclisten willen één keer in hun leven de Mont Ventoux op. Toen ik enkele jaren terug in Bedoin kampeerde, aan de voet van de kale Ventoux, waren ze er in groten getale. Jonge mensen, te oude mensen, mannen en vrouwen, die allemaal naar boven wilden. Wij hebben dat toen ook maar gedaan. In de auto, dat wel. Eigenlijk is het een berg als ieder ander. Het bijzondere van de Mont Ventoux is denk ik, dat hij alleen maar naar boven gaat. Nergens is er een punt, waar je even freewheelend kan bijkomen. Je moet steeds kracht leveren om omhoog te komen. Opmerkelijk is, dat je onderweg bijna altijd ook de partners van de ploeteraars (let op de alliteratie!) tegenkomt. Om een bemoedigend woord te schreeuwen, of om een stukje mee te wandelen (want zo langzaam gaat het vaak), of om drinken en eten aan te reiken. Deze fietser op de Mont Ventoux had het beter bekeken, maar hij is een uitzondering.

Fietsen en jazz worden wel vaker bij elkaar gezet. De jazzclub Assen organiseert jaarlijks Jazz by Bike, een happening, waarbij je van optreden naar optreden fietst. Ik heb het nooit gedaan, maar het lijkt me een prima initiatief. Ik zou het kunnen uitproberen in augustus, maar dan rond Groningen. Daar wordt een zomerjazzfietstour georganiseerd. Maar goed, weer terug naar de jazz zelf. Tom Waits heeft een prachtig lied geschreven en gezongen over een kapotte fiets, als metafoor voor heel wat ellende. (Nee, dan is de flashmob op de muziek van Queen leuker om ontspannen van te genieten…). Het nummer Broken Bycycles is gecoverd door veel grote artisten, zoals Bette Midler. Blijkbaar kan je met schrijven over gewone dingen goede composities maken. En over composities gesproken, heb je je eigen meesterwerk al ingeleverd bij CQ? Of doe je niet mee aan de wedstrijd “Jouw Compositie 2011” met je eigen werk? Het lijkt me hele ervaring als een eigen werk met groot orkest uitvoeren! Enfin, je hebt nog even tijd….

Dick

Aflevering 23, jrg. 2

16/2/2011

De bariton

Vandaag was het de eerste dag in het openbaar. Aanvankelijk zagen we alleen enkele zweetdruppels, maar bij nader beschouwing zagen we het mondstuk ook niet loodrecht op de tanden staan. En toen enkele improvisaties niet zo klonken als voorheen, wisten we het zeker: er was iets “anders”. Henk, onze bariton, hielp ons uit de droom. “Vandaag speel ik zonder steun.” Nu speel ik al jaren zonder steun van anderen en daarom keek ik hem vragend aan. Was er sprake van tijdelijke cerebrale insufficientie en was hij zijn ezelbruggetjes kwijt; was hij voor het eerst alleen na jaren van hechte binding; had hij voorheen draadloos contact met zijn coaches tijdens de repetities? Neen, niets van dit al. Hij speelde vandaag zonder báritonsteun en mét een harnas. En dat is wennen.

Zo was het ook weer even wennen dat Tom er weer was. Sinds zijn vertrek eind vorig seizoen was zijn baspartij niet meer gespeeld. Heerlijk, dat we nu weer de eerste tel konden vinden… Gerard meldde nog en passant, dat er opties waren voor extra koperblazers. Nu maar hopen, dat die komen, zodat we op de opening van het nieuwe onderkomen voor CQ Coevorden ergens in mei goed voor de dag kunnen komen.
Baritons zijn in de Bigband de laagst klinkende blazers. Terwijl in de zangerswereld de bariton juist tussen de hoge tenor en de lage bas inzit. Feitelijk is dit bij de saxofoonfamilie ook zo, want er zijn nog lager klinkende saxofoons. De Tubax en de Contrabassax bijvoorbeeld. Of ik ze mooi vind klinken? Nou, nee, eigenlijk niet (nou misschien soms). De Bariton is wel de grens. Ook bij zangers hoor ik liever een bariton, dan Bas. Alhoewel ik dit laatste fragment wel erg knap vind.

Waarom zouden die superlaag en superhoog klinkende instrumenten “uitgevonden” zijn? Er zijn contrabassen bij de strijkers, de trompetten, de trombones, de gitaren, de klarinetten, enz.. Vaak roepen ze – bij zoogdieren, zoals de mens - een vreemd soort spanning op. Psychologisch verklaarbaar door de infrasone klanken, die ze ook in bioscoopzalen gebruiken, bedoeld om een spookachtig gevoel op te roepen. Maar dat zal wel niet de reden zijn waarom Henk Bariton speelt…

In ieder geval speelden we na de onthulling door Henk weer vrijuit. Een ieder vond de benodigde steun bij elkaar en hoezeer dit werkt bleek uit de didactische move van Gerard om een stukje van 4 maten uit één van de stukken door iedereen solo te laten spelen. Dat is moeilijk, heel moeilijk. Geen ankerpunten, wel veel luisteraars! Dan vallen je zwakheden extra op (en ik heb er dus wel enkele…)

Dick

Aflevering 22, jrg. 2

8/2/2011

Ave Verum

Helaas ging vanavond de Bigbandrepetitie niet door. Een koortsig mailtje met verwarde tekst maakte duidelijk dat het er niet in zat deze week. Wat dan?
Voor mij was het niet moeilijk. Tegelijk met de repetities van de Bigband repeteert de zangvereniging in Sleen met een projectkoor. Een leuk initiatief, al zou je dat op het eerste gezicht niet zeggen. Het gaat namelijk over een project “klassieke koorwerken”. Oops, meteen stijgt de geur van wierook op en de muffe atmosfeer van de consistorie openbaart zich aan je geheugen, nietwaar? Stijve boorden boven zwarte pakken en strak opgestelde dames completeren het beeld. Maar de werkelijkheid is anders.

Het project wordt ingestudeerd door Harm Dijkstra. Die ken je – als rechtgeaarde Drent – natuurlijk wel. Je kon je aanmelden voor het project en ziedaar: 80 aanmeldingen, waarvan er 75 zijn komen opdraven. En elke week zijn ze er weer. Ze zingen vier klassieke koorwerken, met mooie harmonieën, lange noten en gedragen delen, waarbij de tranen in je ogen schieten. Ze zijn tamelijk bekend – die nummers dan - . Aan 50-plussers althans. Of ken jij ze ook? Het zijn 3 nummers van Mozart: 1. Sancta Maria,Mater Dei, 2. Ave Verum en 3. Jubilate Deo. Bovendien zingen ze één nummer van C.W. von Gluck: De Profundis. Als je ze wilt beluisteren dan kan dat natuurlijk

Alhoewel ik zelf niet meezing – ik ben naar de Bigband op dinsdagavond– ben ik er wel bij betrokken: ik maak oefenbestanden, die ik online zet. De deelnemers kunnen zo thuis hun partijen instuderen. Dat scheelt de dirigent veel werk en zo kan hij zich beter concentreren op de muzikale kant van het zingen. Een ideetje voor de leden van de Big Band?
Soms moet ik de partijen noot voor noot invoeren in Finale of het gratis MuseScore (een aanrader), maar vaak vind ik de muziek kant en klaar op internet. Je moet wel even je best doen. Er zijn pdf-files, midi-files, Finale-files en MusicXml-files. Er zijn duizenden hobbyisten die hun eigen website-tje hebben – zoals ik – en hun producten ter beschikking van anderen stellen. En bovendien zijn de klassieke werken door diverse arrangeurs bewerkt, waardoor je extra moet opletten om niet de verkeerde versie te kopiëren.

Vanavond ben ik langs geweest om te luisteren. Het projectkoor repeteert in De Deel in Sleen, het theater van Harm en Roelof. De akoestiek is erbarmelijk, de temperatuur te hoog. Maar dat ben ik wel gewend… Ze waren er weer allemaal en het enthousiasme was groot. Doel is een optreden op 15 mei a.s., samen met Flow, het popkoor (dat dit keer ook klassiek gaat zingen), Pur Sang (het vaste koor van de vereniging) en enkele gasten, waaronder professionele zangers van CQ. Het geheel wordt begeleid door een gelegenheidsorkestje van Crescendo, geloof ik. Dat is pas samenwerken.

Projecten doen het beter dan verenigingen, waar je lid van moet zijn en dan ingeschakeld wordt voor allerlei dingen die je niet wilt. Wie wil er nu nog bardienst draaien als je graag tennist? En wie gaat er nu een dag voor portier spelen als je wilt golfen? En wie schildert er nu graag een gebouw van binnen als je muziekdocent wilt zijn? Ik ga voor projecten. Ik zal het eens voorstellen aan de medebandleden…

Dick

Aflevering 21, jrg. 2

1/2/2011

Belasting

Ik was te laat vandaag. Natuurlijk de wegen waren glad - op sommige stukken onberijdbaar zelfs - en de ijzel zat een centimeter dik op de auto, maar dat kan geen excuus zijn: we have to go on! Wij, amateurmuzikanten, zijn zwaar belast. Naast ons “huis”werk (kan Engels of Wiskunde zijn, maar ook strijken, of de tuin doen…) en naast ons dagelijks werk (en dat kan weer een job of school zijn), wordt van ons verwacht, dat we de partijen qua noten goed instuderen. En natuurlijk doe we dat vlijtig ondanks de extra belasting, die dat op ons legt. Broers en zusters, vaders en moeders, zonen en dochters en partners kruipen weg in de verste hoeken van het huis om maar niet de onsamenhangende geluiden te hoeven horen. Helaas. Ontsnappen aan de indringende oefeningen kan niet meer. Buren zuchten, honden janken.

En wij, die al dat ongemak veroorzaken, wij slaan, blazen en hameren onverstoorbaar door, wetend, dat aan het eind van de week (ja zeker voor ons begint en eindigt de week op dinsdag, onze repetitiedag!) de beloning wacht: my baby just cares for me. Overigens is nu juist dat nummer een fluitje van een cent voor de blazers. Dat komt, omdat de partituur een bewerking is van een arrangement voor een klein combo. De bigband versie vult hier en daar wat accenten in: één loopje en – voor de tenorsaxofonisten – wat variaties op 3 noten, in 5 kruizen dat wel! Het is dus vooral tellen en wachten. Overigens was het nummer in de jaren ’30 ook al bekend en stond het op het repertoire van o.a. Jack Payne & his Band en Nat king Cole. Maar ja, bij die versies horen strohoeden…

Nu we het toch over wachten en belasting hebben, februari en maart zijn de maanden, waarin de belastingdienst wacht op onze jaaropgaven. Ik had een vraag aan ze. Per mail kan je die niet stellen en een briefje schrijven is al helemaal moeilijk, omdat nergens staat wie je moet aanschrijven voor welke vragen. Alleen het nummer, waarop je geld mag storten, staat overal duidelijk vermeld. Dus bellen. Dat lijkt eenvoudiger dan het is. Allereerst is het op smartphones moeilijk om een keuzemenu te volgen – probeer het maar eens – en ben je gedwongen terug te keren naar de ouderwetse telefoon. Gelukkig heb ik er nog zo een. Dan bel je: …om u sneller en beter te kunnen helpen, kiest u voor vragen over loonbelasting een 1, voor huurtoeslag een 2, voor …

Na een paar minuten worstelen met de verschillende menu’s kom je dan bij het loket aan, waarvan jij denkt, dat het het goede is: “…helaas zijn al onze medewerkers op dit moment bezet: ”blijft u aan de lijn, u wordt zo spoedig mogelijk geholpen.” En dan hoor je een muziekje, van het soort dat muzak heet. Nee, geen jazz, nee geen bigbandnummer, puur achtergrond muziek, waarvan je na afloop denkt, wat was dat ook weer voor een nummer. Gelukkig kan je er héél lang naar luisteren... Daarom was ik blij met de grap die Basta, een Belgisch groepje, uithaalde met de telefoonmaatschappij aldaar.

Ondertussen is mijn vraag nog niet beantwoord. Ik besluit de frustratie van mij af te blazen met een extra hard geblazen (middenrif, blazers!) versie van Jump.

Dick