BigBand Coevorden
  • Volgend optreden
  • Home
  • De Bigband
    • Huidige bezetting
    • Ontstaan
    • Waar en wanneer?
  • Mag ik meedoen?
  • Vacatures
  • Contact
  • Bandleden Only

Aflevering 19, jrg. 3

26/1/2012

 
Picture
Zaoterdagnacht 

De weg was lang en bochtig. Ik wist dat aan beide kanten veenmeren en brede vaarten waren. Het licht van mijn koplampen verdween regelmatig in de berm met het signaal, dat enig bijsturen gewenst was. Borden, die waarschuwden voor overstekend wild, stonden om de 3 km ter afwisseling van de tientallen, driehoekige reflectoren langs de weg, die wild juist waarschuwden voor overstekende auto’s. Ik neuriede: dapdapdiedapdap, mijn begin van Save the last dance for me. Later kwamen de klanken van de andere 4 bigbands in mij op. De bekende nummers dan natuurlijk. Maar dat was een minderheid van het repertoire dat gespeeld werd (voor mij althans). Allerlei ritmes waren aan mij voorbijgegaan en allerlei bewerkte songs had ik beluisterd. Wat een verschillen in interpretatie! Wat een verschillen in energieniveaus! En meestal toch verrassend voor de luisteraar. Ik was een beetje moe. De adrenaline in het bloed was aan het eind van de avond voor het grootste deel verdwenen en ruim 3 uur bigband in je oren is niet bevorderlijk voor ontspanning. Tel daarbij op, dat, mocht je willen communiceren, je alleen schreeuwend je gesprekspartner kon bereiken, dan begrijp je, dat het gezegde: “moe en voldaan keerde hij huiswaarts” op mij van toepassing was. Vijf bigbands in zo’n korte tijd is wat veel, besloot ik voor mijzelf. “In den Beschränkung zeigt sich der Meister”. Drie bands was voor mij genoeg geweest. Natuurlijk had dan het “talrijke” publiek wat minder waar gehad voor zijn geld (de toegang was vrij, dus kwam er niemand…), maar OK, dat moest dan maar.

Picture
Zaoterdagnacht is ook een lied, dat een bewerking door Harm Dijkstra is van Saturdaynight (Herman Brood). Je gelooft het niet, maar het is een bewerking voor koor en solist! Een bluesy rock als Saturdaynight, uitgevoerd als 4-stemmig koorstuk. Maar ik moet zeggen, het is aardig gelukt en het klinkt goed. Bewerkingen van songs voor andersoortige orkesten, koren of wat dan ook voor muziekgezelschappen is altijd uitdagend en gevaarlijk: soms kan het goed, soms is het helemaal niks en soms wordt het zelfs beter. Zo is er een groot verschil tussen de uitvoering van “Ode an die Freude” in een bewerking van Waldos de los Rios en het origineel en ook tussen You’ll never walk alone van Uncle Satchmo en onze eigen Lee Towers zijn de verschillen duidelijk hoorbaar. En laat ik niet zo ver weg gaan. Save the last dance for me was oorspronkelijk een stuk van The Drifters en dat klinkt anders dan onze eigen versie, hoewel: zover ligt het niet eens uit elkaar. Het is altijd leuk om een eigen van andere te onderscheiden versie van een song te hebben. Misschien moeten we onze huisarrangeurs (Johan Boekema en Paul Nij Bijvank) eens vragen een bigbandversie te maken van “Somebody that I used to know”…  

Dick 

Aflevering 18, jrg. 3

19/1/2012

 
Picture
Bespiegelen...

De hele repetitie heb ik mijzelf zien spelen: een beetje in elkaar gezakt, de schouders te laag, de bril te ver naar voren en mijn lessenaar te hoog. En dat alles in spiegelbeeld… Daar word je droef van. Ik heb dan ook besloten om vanaf nu op de derde rij te gaan zitten. Daar zit nu nog niemand. Het voordeel is, dat publiek je wel hoort maar niet ziet én dat de Bones en Petts vóór me zitten in plaats van achter mij. Ik heb daar wel enige ervaring mee, want tijdens ons optreden samen met de Jongbloedvaarders stonden de mannen voor mij als een levend schild. Ik zag niets en de zaal ook niet. Relaxed! Ik zou het natuurlijk ook anders kunnen oplossen. De borden voor de eerste rij zijn nu ongeveer 80 cm hoog. Als we ze verhogen tot 1,30 meter en ik nog iets verder inzak (dat gebeurt van zelf in de loop van de tijd), zijn we er ook. En natuurlijk (natuurlijk? Wat zeg ik?) heb je de algemene methode: ik kan mijzelf laten “re-stylen” met daarbij een complete “body-makeover”. Ik heb het voor een andere spiegel al even uitgeprobeerd: klein extra plooitje leggen net achter de oren, overtollige huid verwijderen uit het halsgedeelte, de zakken onder de ogen laten weghalen en een paar spuitjes botox in mijn voorhoofd. Voeg daarbij nog een op maat gesneden pak, een shirt van Italiaanse snit, met contrasterende applicaties op mouwen en boord, een stel nieuwe lakschoenen en een Selmer Tenor Reference als gimmick in mijn gepedicuurde handen, en af is de zaak. Met blinkend wit gebleekte tanden wandel ik dan naar de solomicrofoon, onderweg achteloos de lange zwarte haren van mijn professionele pruik achterover gooiend over mijn nieuwe in-ear hoorsysteem.

Maar ja, wat-moet-dat-allemaal-wel-niet-kosten? In deze tijden van crisis en verval zijn de kosten onoverkomelijk en – wees nu eerlijk – er moet er toch tenminste één in het orkest zijn, die het publiek er aan herinnert, dat vrolijke muziek en feestgedruis de ellende van zorgelijke tijden balsemen. Dat is al eeuwenlang het geval. In spannende en moeilijke tijden willen mensen afgeleid worden, kunnen vluchten in een mooie droomwereld, waar alles goed is en problemen even niet bestaan. En ik heb het even uitgerekend: de gemiddelde leeftijd van de Bigband (inclusief Frans, Jaap en mijzelf) bedraagt 35,2 jaar! Als dat niet jong is… En dan heb ik gastdrummer Herralt nog niet eens meegeteld! Er zijn echter nog jongere orkesten. En ook oudere…

Maar lezer, weet, dat het niet gaat om de verpakking. Wat er in zit, dat telt. Zaterdag gaan we dat met zijn allen laten horen in Vollenhove. Het is altijd leuk om jezelf te vergelijken met andere bigbands. Niet om te bepalen of je beter of slechter bent (ik kijk wel uit!). Het is vooral leuk te horen welke muziekkeuzes ze hebben gemaakt en op welke manier ze de arrangementen uitvoeren. Zo kunnen dezelfde nummers soms heel anders klinken bij een andere band, vanwege een hoger of lager tempo, andere bindingen en accenten en de indeling van de solo’s. Ik hoop op een volle zaal (hier had “uitverkochte zaal” moeten staan, maar ja, meestal zijn de optredens van amateur jazzorkesten gratis) onder wie zich in ieder geval een groot aantal kenners zal bevinden.

Ik verheug me erop. Maar eerst even mijn scootmobiel tunen. Op marktplaats vond ik een leuk opvoersetje, dus straks kan ik even voor een Benidorm Bastard spelen…

Dick


This is your new blog post. Click here and start typing, or drag in elements from the top bar.

Aflevering 17, jrg. 3

12/1/2012

 
Picture
Chocolade en andere zaken

De grote, handgemaakte bonbons staarden mij aan. “Eet mij”, leken ze te roepen. De doos waarin ze verpakt waren, was van metallic grijs geverfd blik. En daarop waren exotische taferelen geschilderd. Het was duidelijk: deze heerlijke lekkernijen moesten de sfeer oproepen van warme stranden, warmbloedige zuiderlingen en zon, veel zon. Ik zag alleen de witte chocolade truffel, afgewerkt met guirlandes van pure chocolade, gelardeerd met een gekonfijt vruchtje. Maar toch, ergens in mijn achterhoofd drong zich een salsa-ritme naar voren. Ik kon het niet helpen, ik stond op van tafel en danswiegde slowly richting de keuken om een tweede kopje koffie in te schenken. Al “dansend” voelde ik me net Bill Cosby. Leuke vent, maar wat heb ik mij aan zijn ritmische bewegingen, die hij “dans” noemde, gestoord! Maar toen was ik jonger… Nou ja, de koffie is nú lekkerder. 

Picture
Oeps... Dit is niet mijn tekst...
 Bigbands houden zich ook met Latijnse muziek bezig. Dat doen wij bijvoorbeeld met “Save the last dance for me”. Het zijn lekkere ritmes, die vooral veel vragen van de ritmesectie. Maar ook de blazers en de orkestleider krijgen het zwaar. Bewegen tijdens het spelen en dirigeren is immers minimaal verplicht. En als dirigent dien je, omdat je geen instrument hebt en dus je handen vrij, als een soort Braziliaanse dansmarieke, frivole capriolen te laten zien ter vermaak en stimulering van de toehoorders (Gelukkig, deze zin is er uit. Iets voor het Nationaal Dictee? (of is het diktee?)). Maar eerlijk gezegd, ik moet nog zien of de heupen van Gerard voldoende soepel zijn om wat ik mijn hoofd heb, waar te kunnen maken… En ik moet ook bekennen, dat mijn danspassen nog geleerd zijn op de muziek van Victor Sylvester.  Toen leerde je als toppunt van vrijheid de Jive en de Cha-cha-cha. Natuurlijk bleef de Engelse wals en de Quickstep het belangrijkst. Met geen van die dansvormen kon je wat als jongeling. Ze waren te snel om op te slijpen. Hoewel… met de Engelse wals was het je toegestaan iets dichter bij je danspartner te komen en dat was – is – toch het hoofddoel van het dansen, toch, niet dan? Of is dat een typisch mannelijke uitspraak? 
Ach, laat maar zitten. Ik zie de nieuwe discussies al weer oplaaien in de ritmesectie. Nieuwe, meest vrouwonvriendelijke (maar vaak spitsvondige) grappen worden reeds verzameld. De dirigent zal ze niet horen. Hij heeft oordoppen in of is geconcentreerd bezig uit te vinden welke dop in welk oor hoort. Daarbij komt nog, dat er tegenwoordig een dik gordijn achter hem hangt, dat alle geluiden rond de 1000 Hz smoort tot een onverstaanbaar gemompel. 


Dick

Aflevering 16, jrg. 3

4/1/2012

 
Stormy Weather
 
Ik zit achter mijn bureau en kijk een beetje verveeld naar buiten. Wat is het slecht weer. Regen en wind teisteren het huis en de storm veroorzaakt bij de ramen een hoge indringende fluittoon. Volgens mijn stemapparaat varieert die tussen een F# en een A, maar hoe dan ook, na verloop van tijd wordt het knap irritant. Dit is toch ook niet het weer, dat bij januari hoort! Je wilt schaatsen, sneeuwpoppen maken en glijbanen en dat dan allemaal bij een temperatuur van -5 bij een strak blauwe hemel. Van louter weeromstuit heb ik vandaag staand saxofoon gespeeld. Normaal zit ik op een barkruk, quasi nonchalant te spelen, maar ik zit al zo lang, dat ik nu ben gaan staan. Ik merk, dat als je staat, de sax meer steunt op je bovenbeen en dat daardoor de “beet” op het mondstuk verbetert. Met als gevolg dat de sax beter aanspreekt en in de laagte makkelijker aanblaast. Dat heb ik natuurlijk niet vanmorgen ontdekt, maar – lui als ik ben – kies ik liever voor een mindere toon met iets meer moeite, dan rechtop te staan in de kamer voor meer volume en een strakker geluid.
Maar goed ik stond dus. En omdat ik weet, dat Gerard, de bandleader, dit stukje ook leest, meld ik nog even, dat ik maat voor maat Chameleon heb doorgeworsteld. Hij dreigt dit stuk met de band uit te voeren op21 januari a.s. in Vollenhove. De belangrijkste passages lopen al wel (gelijk beginnen en redelijk gelijk eindigen, de solo’s van mannelijke alten). Maar daar tussen in wordt nog flink gesjoemeld…
Picture
Terug naar het weer. Je kan het je niet voorstellen, maar dit type weer werkt inspirerend op componisten.  Natuurlijk is er Stormy Weather. Dat kent iedereen wel, toch…? Daarnaast zijn er honderden andere, variërend van Blowin’ in the wind tot The Wind Cries Mary van Jimmy Hendrix. Peter, Paul en Mary hadden succes met Blowin’in the wind in de jaren 60 en zoals het dan vaak gaat werden zij veroordeeld tot het steeds weer zingen van dat zelfde liedje, zelfs toen ze al op leeftijd waren. Als je zo zoekt op liedjes, die op een of andere manier over het weer gaan, kom je soms nummers tegen, die best leuk zijn om te beluisteren. Ik had nooit gehoord van Billy Ray Cyrus. Maar hij heeft een leuk geluid, terwijl hij over de regen zingt…
Het weer in songs is in 99% van de gevallen een metafoor voor verdriet: Into each life some rain must fall is geschreven in New York in 1944, maar werd bekend door de Inkspots en Ella Fitzgerald, die geen van allen uit een druilerige klimaatzone kwamen. Overigens speelt op de achtergrond een pianist mee in een stijl, die onze eigen pianist goed past. Misschien moet het nummer op het repertoire om hem die kans te geven…
Slecht weer (het meest) en goed weer (soms) drukken gemoedsstemmingen uit. En omdat het iedereen wel eens tegenzit, kan CCR rustig zingen Have you ever seen the rain. Ook in Nederland wordt het weer gebruikt om vreugd’ en leed uit te drukken.  Zachtjes tikt de regen op het zolderraam (dat was dus niet van de week het geval)  uit de vorige eeuw en Sneeuw voor de Zon in dit tijdperk  (by the way: het gebruik van de Nederlandse taal in de reacties bij dit lied van Fouradi op You Tube zijn minstens zo interessant!) zijn voorbeelden. En om helemaal somber te eindigen, schijnt het deze week ook nog vakantie te zijn. Dus geen repetitie. Het zou verboden moeten worden!

Dick


    Foto
    Picture
    Foto

    RSS-feed

    Archives

    Januari 2013
    December 2012
    November 2012
    Oktober 2012
    September 2012
    Juli 2012
    Juni 2012
    Mei 2012
    April 2012
    Maart 2012
    Februari 2012
    Januari 2012
    December 2011
    November 2011
    Oktober 2011
    September 2011
    Juni 2011
    Mei 2011
    April 2011
    Maart 2011
    Februari 2011
    Januari 2011
    December 2010
    November 2010
    Oktober 2010
    September 2010
    Augustus 2010
    Juni 2010
    Mei 2010
    April 2010
    Maart 2010
    Februari 2010
    Januari 2010
    December 2009
    November 2009
    Oktober 2009
    September 2009

Photos used under Creative Commons from DJ Buck, maartmeester