Blog Archives

Aflevering 4 jrg 2

24/9/2010

Brief…

Hallo, hoe gaat het met jullie? Een vreemd gevoel om - lekker in het zonnetje zittend - jullie te schrijven. Het is hier warm en ik begrijp, dat je dat niet kunt zeggen van het weer in Nederland: Raindrops keep falling on you heads… Toch levert slecht weer vaker inspiratie op dan goed weer: Stormy weather, zachtjes tikt de regen op het zolderraam, comes rain comes shine (ok, beetje zon..) .

Ik ben weer op weg naar Nederland om begin volgende week weer direct af te reizen naar Duitsland. En omdat Stockholm en Londen dit jaar ook nog op mijn agenda staan kun je wel spreken van een kosmopolitisch bestaan. Hoe rustig was mijn leven toen ik nog werkte. Gewoon om half zeven opstaan, ontbijten en naar je werk. Overdag een beetje praten, een beetje schrijven, telefoontje zus, faxje (bestaat dat nog?) zo. Kopje koffie of thee erbij en dan weer naar huis. Ze zeggen wel eens: hoe meer tijd je hebt, hoe minder je overhoudt. Dat is ook zo. Drukte in je bestaan leidt tot effectief gebruik van de tijd. Kijk naar werkende huismoeders. Alles wordt strak georganiseerd en multitasking is niet een tijdelijke werkwijze, maar een way-of-living. Mannen zijn overigens ook goed in multitasking om geen misverstanden te krijgen…

Maar goed, ik ben weer onderweg naar huis. Volgende week zit ik op de motor in de Eifel. Je weet, de gemiddelde leeftijd van motorrijders is tegenwoordig ver boven de 40. Ik weet niet, hoe dat komt. Er zijn natuurlijk allerlei psycho-analytische verklaringen voor: bewijzen, dat je nog jong bent, geen afscheid willen nemen van je jongvolwassenheid, macho-gedrag om vrouwen te imponeren, etc.. Bij mij gaan die natuurlijk niet op. Ik vind het gewoon leuk: kop in de wind, zacht geknor onder je, geen files (daar ga je langs) en vrij uitzicht. Er is één nadeel (behalve dat je nat wordt als het regent) en dat is, dat de computer niet mee kan. Vorige week geen internet, volgende week geen computer, dat betekent één blog voor twee weken. Het betekent ook 4 weken lang geen saxofoon zien. Kon ie wel even in de beurt. Dat wel.

Volgens de reparateur was dat ook nodig. Polster verdrogen en worden hard, speeksel en ander vocht zet zich in allerlei akelige vormen vast in het mechanisme en kurk verliest zijn veerkracht en afsluitend vermogen. Niets menselijks is het instrument vreemd. In de 3 dagen dat ik weer thuis ben, zal ik toch weer een begin maken met het herstellen van de embouchure. Ik zie er nu al tegenop om mijn bamboo rietje 3,5 weer in trilling te moeten brengen. Misschien is het beter met een drietje te beginnen. Het rietenverhaal is trouwens een bijzonder verhaal. Na jaren heb ik begrepen, dat zwaarder niet betekent: beter. Sommige grote saxofoon- en klarinetspelers gebruiken lichte rieten, andere weer hele zware, afhankelijk van wat ze goed vinden klinken. Lange baan, betekent zwaardere rieten, korte facing is meer geschikt voor een lichter riet. Althans, dat zegt de theorie. In de praktijk werkt het anders.Nou ja, ik zie wel en dinsdag over een week zal ik mij weer meten met mijn 2 mede tenors. Ik ga het eten opzetten. Veel plezier met musiceren en tot spoedig.

Dick

aflevering 3 jrg 2

14/9/2010

Kort, kort, kort

Dit keer een kort blog. Het moet wel kort want ik heb geen tijd. Er dreigen wolken. Heb die dingen al twee weken niet gezien en net nu we verkassen, zijn ze er. Lichtgrijs, met donkere vlekken en fel zilveren randen. Voor het gaat regenen moet de tent eraf zijn. Sarah de hond is aangestoken door mijn activiteit (die er ook twee weken al niet geweest is) en hij slalomt om, en tussen, de nog staande palen. Niet erg, ware het niet, dat hij aan een 20 meter lange lijn zit en hij zodoende probeert om een kop-en-schoteltje te weven tussen de 5 staanders. “Terug”, roep ik vertwijfeld, zij kijkt me aan: “terug, Saar!” Kwispelend rent zij op mij toe en trekt de middelste staander onderuit. Opschieten toch, de regen komt, geen tijd voor opvoedkundige reprimandes, die – weet ik – toch geen effect hebben bij haar…

Ik kan er niets aan doen. Ik neurie zachtjes "opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats”. Herman van Veen. Hij heeft fanatieke fans, maar velen vinden hem ook 3 keer niks. Zelf ben ik er ambivalent over. Zijn shows vond ik niet zo geweldig. Zijn liedjes zijn onovertroffen en zijn – latere - muziek is op zijn minst apart. Opzij, opzij, opzij was een hit!.

Er zijn wel meer liederen geschreven over haast en kort. Natuurlijk denk ik aan de minutenwals van Chopin in een versie door Jasperine de Jong, die vooral zo goed was vanwege de vele woorden, die zij verstaanbaar en op een hoog tempo kon produceren.

Ik ben niet de enige die geen tijd heeft om te wachten. Het stel met de illustere naam van Brakka-Negativ, Keizer en Sjaak, met een leadzanger die in de verte erg op Oliver Hardy lijkt heeft het ook niet. Tijd om te wachten bedoel ik dan natuurlijk…

Er steekt een wind op. Net nu alle haringen los zijn. Ik moet door. Daarom zo’n kort blog. Trouwens kort is niet altijd slecht, blijkt als je naar Michel Petrucciani luistert en kijkt…

Dick

Ps: de wolk is overgedreven. De lucht weer maagdelijk blauw. De geur van de Rosé de Provence strijdt tegen de aroma’s van net gemalen koren om de voorkeur. Onwillekeurig denk ik aan de woorden van Bon Jovi: there’s a whole lot of leavin’ going on. September kan toch mooi zijn.

Aflevering 2 jrg 2

6/9/2010

Franse Muziek

Ik loop graag door de Cora, een Franse super supermarkt. Niet om iets te kopen – al kom daar soms heel bijzondere dingen tegen – maar vooral om te kijken. Naar prijzen van “ordi`s” en andere electronica, naar tuingereedschap (ik zag bijvoorbeeld een heel vernuftig, maar akelig apparaatje om mollen te mollen. Ik zal niet uitweiden hoe dat precies werkt, maar er is een luide knal bij te horen…), naar bijzondere levensmiddelen (die zijn er niet veel meer. De meeste dingen kun je ook in de betere supermarkt in Nederland vinden met uitzondering van (soms nog levende) vissoorten) én naar cd’s. En wat daar opvalt zijn de vele Franstalige cd’s. Je vindt in Nederland ook Nederlandstalige muziek, maar die past vaak in een enkel schapje tussen het overwegend Engelse repertoire. In Frankrijk niet. Daar wordt de eigen taal nog als belangrijk gezien. Fransen en zeker de wat oudere Fransen spreken zelden een vreemde taal. Dat heb je vast wel eens gemerkt op een camping, in een hotel of als je een bekeuring krijgt (denk je, op te maken uit het misbaar van de gendarme). Fransen spreken Frans, zingen Frans en leven Frans. Er wordt veel gezongen van alles door elkaar: volksliedjes, pop, wat wij “schlagers” noemen en klassiek. En iedereen heeft er plezier in. En ook als je de radio aanzet, dan is 75% van de muziek Franstalig.

Er is een tijd geweest in Nederland dat het Frans werd gezien als intellectueel. Studenten wierpen zich – mede -daarom in rokerige ruimtes op het Franse Chanson. Jacques Brel (een Belg weliswaar) en Edith Piaff waren de wat bekendere namen, maar ook de liedjeszangers George Brassins en Barbara werden veel gedraaid. Begeleid door een gitaar of een piano zongen die laatste hun levensliederen en het klonk fantastisch en soms beklemmend. In Nederland moet je nu zoeken naar CD’s van de chansonniers. Natuurlijk Charles Aznavour en Edith Piaff zijn nog wel te vinden, maar voor Brassins en de Michiel’s Polmareff en Fugain moet je echt je best doen. Barbara en Frida Boccara (van “Mille chansons”) zijn alleen nog op LP te vinden bij de kringloop.

Zo niet in Frankrijk. Daar zijn ze allemaal nog ruim te verkrijgen. En ook de cd’s van voor mij volslagen onbekende Fransen zijn blijkbaar populair. Zij vullen de cd-bakken met soms wel 8 verschillende schijfjes. Maar ja, dat ligt aan mij. De Fransen kennen Frans Duijts, Daniël Lohues en Benny Nijman (waarvan een leuke versie van Ik Weet Niet Hoe in ’t Vrije Schaep is uitgevoerd) waarschijnlijk ook niet.

De Galliers zijn niet alleen trots op hun hedendaagse muziek. Zij hebben ook een traditie in klassiek en jazz. Sydney Bechet was één van mijn eerste jazzvoorbeelden en wie kent Hotclub de France niet? En dan de Franse klassieke componisten. De eigenzinnige Sati, ….Ravel of de componisten van nog langer geleden. Vorige week was het Festival oude muziek in Utrecht. Dat stond in het teken van de Franse componisten. Maar daarover in een volgend blog. Nu schijnt de zon en stroomt de Sioule wild langs de tent. Kanoërs doen hun best de kleine watervalletjes te overwinnen. Tijd voor mijn baquette met Frans kaas en een glaasje uit de streek. Auvergne op zijn best…

Dick