BigBand Coevorden
  • Volgend optreden
  • Home
  • De Bigband
    • Huidige bezetting
    • Ontstaan
    • Waar en wanneer?
  • Mag ik meedoen?
  • Vacatures
  • Contact
  • Bandleden Only

Aflevering 23, jrg. 3

23/2/2012

 
Picture
De halve cirkel

We hadden een blazersrepetitie. Ik wist van tevoren dat dat hard werken werd. Alle details komen pijnlijk duidelijk aan de orde en de eindeloze herhalingen van een paar maten kost me uiteindelijk een extra spuitbus deodorant! Dus net als “vlijtige” scholieren begonnen we de repetities met traineren: gezellig bij elkaar zitten in een halve cirkel (i.p.v. staan in diverse groepjes), praten over de favoriete onderwerpen van de dirigent, discussies uitlokken over dingen die nog niet direct aan de orde zijn, enz, enz, enz.. Nadat we dat een kwartier volgehouden hadden, stond één van ons op als startsein voor fase twee: de trage opbouw van de oefenruimte: wil je de piano voor, links, rechts of helemaal niet; hoe gaan we zitten in 2 of 3 rijen; waar zijn de lessenaars… Ik zou er knettergek van worden, al die mensen die aan je hoofd lopen te zeuren voor iets, wat ze zelf óók kunnen bedenken. Dat was ook één van de redenen, dat ik het onderwijs destijds heb verlaten. Al die adhd-kinderen (we kenden dat begrip toen overigens niet, het waren gewoon drukke kinderen), die aan je colbert trokken (ook zo’n archaïsch verschijnsel: de leerkracht in een pak) en op allerlei manieren – vooral door eenzijdige communicatie op hoog volume – je aandacht vroegen. Die vlucht heeft wel een verbetering gebracht in mijn loonontwikkeling, maar heeft me niet verlost van dat gedoe. Ook in bedrijven en instellingen vragen mensen dingen, waarvan ze het antwoord allang kennen. Het is gewoon veiliger als je chef het ook heeft gezegd. Dan kan je als het misgaat altijd naar iemand wijzen: “ja, maar van hem moest ik…”

Picture
Maar goed, Gerard, al lichtelijk rood aangelopen, besliste uiteindelijk, dat we in een halve cirkel rond de piano moesten gaan zitten. Toen de opstelling gerealiseerd was en we plaatsnamen, merkte mijn collega tenoren en ik, dat voor grote instrumenten een halve cirkel niet ideaal is: De ruimte voor je is te klein. Je speelt als het ware in een taartpunt en de bekers van de saxen proberen de slagroom op de kwarkpunt te verlaten. Probeer het maar eens: teken een taartpunt met een straal van140 cm en een hoek van 30 graden op de huiskamervloer. Plaats een stoel op de cirkelomtrek binnen de twee benen van de taartpunt en probeer met het mondstuk in de mond swingende bewegingen te maken binnen het afgebakende gebied. Lukt niet! Kijk als je een ensemble hebt van 4 personen is er niets aan de hand, maar als je met 10 mensen een halve cirkel moet verdelen (ieder heeft dus een hoek van 18 graden ter beschikking!) dan wordt het ploeteren.
Desondanks deden we ons best, bikkels die we zijn, om van de noten, die we allang kenden, betere muziek te maken. Wat is dat moeilijk, als je vlotte stukken langzaam moet spelen. Hoe moeilijk is het om precies op de 1e en 3e tel te spelen, hoe ingewikkeld is het om een triool ook echt als triool te spelen i.p.v. een wat uitgerekte voorslag. Nog nooit heb ik Dikkertje Dap zo verfoeid, terwijl dat manneke niet anders probeerde dan mijn timing van een achtste punt rust te verbeteren.
Eerlijk is eerlijk, het zijn de leukste repetities. Een moeilijke passage overwinnen met z’n allen, zo zuiver spelen, dat alle ongewenste (t)rillingen verdwijnen en je van een Majeur-akkoord gaat genieten, achtsten die op vreemde plekken in de maat staan, kort en allemaal tegelijk spelen, het is kikken.

Dick  


Aflevering 22, jrg. 3

16/2/2012

 
Picture
De Brug

Het was het mijn avondje wel. We krijgen niet elke week bezoek van een Ierse folkgroup. Ons repertoire kent natuurlijk veel, verschillende stijlen, maar Iers is vrij zeldzaam. Vandaar dat we elkaar hebben ontmoet. Volgend jaar staat er een optreden gepland van de bigband Coevorden en  Porterhouse, die Ierse band, en volgens goed gebruik spelen we tenminste 2 nummers samen. Maar welke!
Het ene voorstel volgde het andere op. Bruce Springsteen en Pete Seeger, Molly Malone en the Wild Rover en ga zo maar door. Eigenaardig genoeg ontbrak het countrynummer Nine to five, wat wij gewoon op het repertoire hebben staan. Dat nummer kun je heel goed met elkaar spelen, al weet ik heel goed, dat country geen Ierse folk is.

Hoe sla je een brug tussen twee zo verschillende stijlen? Doe je dat door een gemeenschappelijk nummer 2 keer te spelen: één keer als folk en één keer als jazz? Of meng je de bezetting en speel je met elkaar en tegelijkertijd hetzelfde nummer? De violiste uit Porterhouse krijgt het dan wel heel zwaar tegen de trompetten en trombones. Of neem je een nummer van de folkgroup en ondersteun je dat door simpele drie en vierklanken (geen gedoe met 9- , 4+, Maj en andere jazz akkoorden)?  Ik weet het niet en dan is mijn vaste actie: internet.

Je komt daar merkwaardige bewerkingen tegen. Een favoriet nummer van mij – destijds – was Been on the road van Alex Campbell, een typisch nummer uit de jaren 60. Dat nummer is opnieuw uitgebracht door Eric Geevers in een Garage Rock uitvoering. Ik ben blij, dat ik dat niet eerder gehoord heb… Alle weemoed en verdriet is eruit geramd. Nou ja, je kan je er wild in uitleven. Een ander nummer dan: Guantanamera, oorspronkelijk ook gezongen binnen de Amerikaanse Folkwereld. Lekker relaxed ritme, een inhoudelijke boodschap en ruimte voor improvisatie. En inderdaad dit nummer is ergens op de wereld geschikt gemaakt voor Bigband.

Picture
Een volgende mogelijkheid is om het geweldige nummer van Liam Clancy “And the band played Waltzing Mathilda”, dan gezongen door onze collega’s van Porterhouse, direct te laten volgen door de bigband versie van Waltzing Mathilda, een prima arrangement overigens. Natuurlijk hebben we ook de alom bekende folksongs als Blowin ín the wind en Puff the magic dragon, die zijn te bewerken of al zijn bewerkt voor bigbandbezetting.

Ik ben benieuwd wat we precies gaan doen. Ik kan me er al wel een voorstelling van maken. Paul houdt zich niet in en gaat uit zijn dak op de piano bij the Leaving of Liverpool in een arrangement van hem zelf. Zijn hawaii blouse half open, zijn blik verwilderd, zijn eigen spel begeleidend door  krijsend geneurie.. De nieuwe ritmegroep (er zijn vacatures volgend jaar bij de bas, gitaar en misschien drums) swingt mee, het samba-patroon soepel vertolkend, Tim, met zijn nieuwe hairlook en gestoken in een tweedehands giletje van zwart leer, blaast zijn longen zowat door de altsax heen en ook Desiree is gegrepen door de flow van Liverpool en produceert met vuurspugende ogen de ene trompetsolo na de andere over de saxsectie heen.

Hans blijft gewoon zitten.

Dick


Aflevering 21, jrg. 3

8/2/2012

 

De Elfstedentocht 

Picture
Leeuwarden
Picture
Sneek
Picture
IJlst
Picture
Sloten
Picture
Stavoren
Picture
Hindeloopen
Picture
Workum
Picture
Bolsward
Picture
Harlingen
Picture
Franeker
Picture
Dokkum
Je kan er niet omheen, hoe graag je ook zou willen: de Elfstedentocht. Natuurlijk had ik zelf graag meegedaan, maar, helaas, ik heb geen startbewijs (en geen schaatsen meer, maar dat is een detail…). In familiekring hadden we het over die elf steden. Welke zijn dat? We kwamen spontaan tot tien. Ik vond dat geen slechte score gezien het feit, dat deze tocht slechts sporadisch wordt verreden. 
Ik stel mij voor dat in al die “steden” (enkele met slechts de omvang van Sleen, klein dus) de schaatskoorts toeneemt. De plaatselijke verenigingen maken zich op voor de doorkomst van de duizenden schaatsers. Rollen worden verdeeld, acties gepland en er wordt volop gerepeteerd. Muziek speelt daar een belangrijke rol in. Dus ik ben de tocht ook gaan doen- virtueel dan – om te kijken wie en wat we kunnen verwachten als “we” langs schaatsen. De startplaats is de finishplaats, dus die nemen we het laatst.  .
Allereerst komen we in Sneek. Sneek heeft een jumelage met Kurobe in Japan. Daar sneeuwt het iets meer en kun je lekker skiën en dat vind ik eigenlijk leuker dan schaatsen, maar oké, terug naar Sneek. Daar hebben ze een goede Bigband. Ik denk, dat ik daar maar even blijf hangen. Zover ik kan nagaan zijn alle secties goed bezet. Zij wel! Als ik even nadenk, kan ik nu beter virtueel doorschaatsen, want het is de eerste stad na de start. Stel, dat ik nog voordat de finish sluit, in Leeuwarden terug wil zijn, moet ik om uiterlijk vier uur ’s nachts starten. Ik ken maar weinig musici, die dan al hun bed uit willen… Dan maar door naar IJlst en ook daar hebben ze een bigband: de Basic Bigband. Dat wordt een muzikale rondreis, waar ik meerdere dagen over ga doen. IJlst is natuurlijk de stad van de schaatsindustrie. Ik laat er even mijn denkbeeldige schaatsen slijpen en dan door naar Sleat, Sloten, een plaatsje van 1000 inwoners (en daarmee is zij het kleinste stadje van Nederland!). Geen bigband hier, wel een muziekvereniging (Stêd Sleat), zoals elk dorp die heeft. Ik ben benieuwd wat ze gaan instuderen voor de doorkomst. Waarschijnlijk zal een kleine selectie jongeren een dweilorkestachtig repertoire instuderen met vooral Friese schlagers.   Dat is niet anders in Stavoren, dat plaatsje waar enkele jaren geleden een goederentrein vergat te stoppen. Iedereen kent natuurlijk het “vrouwtje van Stavoren”, een dramatisch verhaal over roem en verderf. Dank zij You Tube kun je dit verhaal beluisteren. Nalezen kun je dat ook, maar ik waarschuw maar vast: men was nogal lang van stof toen. Je mag er wel een half uurtje voor uittrekken… De prestaties van de Christelijke Muziekvereniging De Lytse Súdwesthoeke bespaar ik jullie. Maar het stimuleert je wel om snel door te schaatsen, want we moeten nog een heel eind. Eerst Hindelopen (“ik zag een hinde lopen…” Ik kan er niets aan doen. Het Cocktail Trio heeft dat voor altijd in mijn lijf gestampt). Ruim 800 inwoners, dus ook hier zal weinig te doen zijn ’s winters. Ze zullen bij “Aald Hielpen” wel hard oefenen voor de zomeroptredens. Door naar Workum, niet stoppen, en dan naar Bolsward. We arriveren daar in gedachten in de vroege middag. Bolsward is een wat actievere stad. Meer toeristen denk ik, en leuke stadsgezichtjes. Op één van de jaarlijks evenementen tref ik Els Sterenborg aan. Zij is Boalsertse (kan dat zo, mijn Fries is niet meer zo geweldig?) en zingt erg goed. Natuurlijk niet zo goed als Dianne als die op dreef is, maar toch…  De volgende halte is Harlingen. Daar tref ik de gebruikelijke Harmonieën, Malletbands, dameskoren en folkloristische groepen aan. Maar ook een gospelgroep, die cd’s heeft gemaakt: Kèrugma. De YouTube-registratie past niet helemaal in het doel van dit blog, dus als je geïnteresseerd bent in stichtelijke teksten, zoek het dan zelf maar op. Er is geen Bigband. Ik hoop, dat die wel in Franeker, halverwege de vaart naar het oosten, is, want anders kan ik niets doen dan concluderen, dat Bigbandmuziek in het Westen van Friesland  niet voorkomt. Frjentsjer dus. En geen Bigband. Ai! Schaatsend naar Dokkum. De klanken van Nynke Laverman komen mij tegemoet. Met vernieuwde energie schaats ik door. De ijle klanken brengen mij in een roes, alsof ik door de nimfen op de Lorelei wordt betoverd, alsof ik, als een hedendaagse Odysseus, door Sirenen wordt verleid. Lijd ik aan een acute bewustzijnsvernauwing, sta ik op het punt om bevangen door de virtuele kou het tijdelijke voor het eeuwige te verwisselen?  

Ik keer snel om en met de wind in de rug flits ik de Bonkervaart af naar de finish: Leeuwarden.

Dick

Aflevering 20, jrg. 3

2/2/2012

 
Picture
Humor

Langzaam maakte de lange ijzeren arm zich los uit de rij soortgenoten. In een sierlijke bocht en steeds sneller, racete het af op de strook rood-zwarte katoen, die licht kronkelend in de verte werd vastgehouden door twee stalen geleiders. Op het einde van de ijzeren arm was een letter in spiegelschrift gesoldeerd, die met een klap zijn afdruk door het lint heen op het gladde papier achterliet. Het lint verschoof anderhalve millimeter naar rechts. Net als het besmette vel papier, dat een positie naar links werd gesleept door een zware slede. Nadat een aantal armen heen en weer waren gezwaaid, ieder een andere letter producerend in zwart (en soms in het rood) pakte de oorzaak van al deze bewegingen de lange handel op de slede, waardoor deze laatste met een ratelend geluid weer naar rechts bewoog en tegelijkertijd het papier één regel omhoog draaide. Het spel begon van voren af aan….

Deze beschouwing is nodig, omdat ik heb gemerkt, dat voor mij gewone gebruiksvoorwerpen bij niet-leeftijdgenoten minder bekend zijn. En het is nodig, omdat in oude arrangementen soms de term “like a typewriter” staat. Dat is dan een aanwijzing voor een drummer of een violist, dirigent of zo. Jerry Lewis, een Amerikaanse komiek, eens minstens zo beroemd als Danny Kaye (wie??) gebruikte de typemachine ook als act. Hij improviseerde vaak op bestaande dingen, zoals  bijvoorbeeld op een Count Basie nummer. Danny Kaye was veelbezig met muziek. Hij was eigenlijk een ster uit de vele muziekfilms van de jaren 50. Knock on Wood was daar eenvoorbeeld van (de muziek klonk iets anders dan het Knock on Wood, dat wij nu spelen). Hij heeft ook orkesten gedirigeerd en misschien was hij wel de inspirator van muziekkomieken als Victor Borge en Hans Liberg. 


Picture
Het is goed als er om en met muziek gelachen wordt. Zelf kan ik het niet begrijpen als mensen te serieus met de muziek omgaan. Natuurlijk moet je je best doen en daar hoort concentratie bij. En natuurlijk is er ernstige muziek, waar tekst en muziek beslist niet aanzetten tot een lachpartij. Toch kan ik het niet goed begrijpen, waarom een aantal beoefenaars van serieuze, vaak klassieke muziek neerkijken op muziek, waar meer spontaniteit en improvisatie in zit. Het plezier in het spel is immers de meest belangrijke factor bij het geloofwaardig overbrengen van muziek! En daar hoort humor bij. Niet te veel en niet te boertig maar subtielke humor spreekt altijd aan. Zoals Tim ons demonstreerde. Na een flitsende solo in Chameleon haalde hij met een nonchalant gebaar en zonder tekst een achtergebleven wisser uit zijn beker. Nu weet ik ook waar die 8 maten rust na de solo voor dient!

Op de repetitie werd ook nieuw repertoire uitgedeeld. Eén stuk, gearrangeerd door Johan, is bedoeld voor ons project samen met een Ierse Band. Het is een nummer in driekwartsmaat, dat voor de bigband herschreven is in zes achtste, maar eigenlijk een vierkwartsgevoel moet opleveren. Nou, dat gevoel hebben we na de eerste keer doorspelen niet  herkend. Maar dat komt nog wel… hoop ik…

Dick

    Foto
    Picture
    Foto

    RSS-feed

    Archives

    Januari 2013
    December 2012
    November 2012
    Oktober 2012
    September 2012
    Juli 2012
    Juni 2012
    Mei 2012
    April 2012
    Maart 2012
    Februari 2012
    Januari 2012
    December 2011
    November 2011
    Oktober 2011
    September 2011
    Juni 2011
    Mei 2011
    April 2011
    Maart 2011
    Februari 2011
    Januari 2011
    December 2010
    November 2010
    Oktober 2010
    September 2010
    Augustus 2010
    Juni 2010
    Mei 2010
    April 2010
    Maart 2010
    Februari 2010
    Januari 2010
    December 2009
    November 2009
    Oktober 2009
    September 2009

Photos used under Creative Commons from DJ Buck, maartmeester