Blog Archives

Aflevering 13

30/11/2010

Lieve Lezer

Sinterklaas was aan het denken wat hij wie dit jaar zou schenken.
Je kent dit begin wel zou ik zo denken.
Iedereen ploetert zo rond de vijfde van deze maand
om gedichten en pakketjes te maken voor familie en vrinden
om gezellig rond het vuur – liggend of staand –
de gezelligheid op deze donkre avond opnieuw uit te vinden.

Maar niet de leden van de Bigband in Coevorden
Wat moet er van hen worden?
Geen trombonisten, nou ja ééntje
Geen bassist draagt bij, zijn steentje
Hoe hard we ook repeteren,
de stoelen blijven solisten ontberen.

Sint snapt het niet, hij hoorde ze spelen, lachen, zingen, een beetje muiten
Iedereen wil zich toch graag bij zo’n groep aansluiten.
By the way
heb je het gehoord wat Billy Holliday?
Ze Ray Charles omver
hoorde ik van Ger.

Dit soort flauwe en soms puntige quoten
verlichten regelmatig de zware noten.
Staat een stuk in B (5 kruizen)
Dan volgt daarover natuurlijk een anekdote
En sluiten de kleppen niet meer luchtdicht op alle buizen
Dan ben je meteen het middelpunt en dat is … vervelend.

Maar van de Sint spreken ze geen kwaad, daar proef ik toch ontzag.
Speelde men tijdens het stemmen niet: Dag Sinterklaasje Daaag?
Ik hoorde even later zelfs “Daar ginds” of iets wat daar op moet lijken
En herkende ik ook niet: Oh, kom er eens kijken?

Tot de dirigent naar binnen trad,
zijn handen tegen de oren
Duidelijk een Kerst-man, oh Gat oh gat,
Het Sinterklaasrepertoire kan hem niet bekoren.

Stoppen met die liederen in overvloed
en beginnen met Bari Bari Good
Accenten verleggen naar de achterste achtste: Du Dáht
100 keer herhalen, wie doet ons wat…

En ook de trompetisten
lieten zich niet kisten
Onder leiding van Desiree
Deden Simon en Jans dapper mee
Om C#4 te produceren
(Moet makkelijk kunnen, hoorde ik Jans beweren)

Tim, Annellies en Elvira, onze alten op saxofoon,
deden zoals altijd, heel gewoon.
De éen iets te hoog de ander wat verlaagd
de derde precies goed, zij het wat vertraagd.
Henk, zijn bariton op steuntjes,
speelde zijn gebruikelijke deuntjes
Liefst heel snel, 164 tellen is hem niet te dol
Want te langzaam, dat houden zijn longen niet vol
En nog voor je-weet-wel , je-weet-wel kuste,
wordt Bari Bari dan een stuk vol rusten

Over de tenoren zijn alleen maar goede opmerkingen te maken:
Ze spelen foutloos, ritmisch, dynamisch en nog meer van dat soort zaken,
Ze letten op en en spelen vaak als enige de goede maat
en de juiste noten, al klinkt dat soms als "iets te laat"
Door hun levenswijsheid, muzikaliteit en sociaal gedrag
Tillen zij het orkest tot op grote hoogte en dat mag,
Bescheiden, nooit op de voorgrond, geen Wethouder Hekking
Zichzelf nooit overschattend, dat is de strekking….
(Wie schrijven die blijven,
Dus kan ik het hier erg overdrijven,
misschien is het zelfs niet helemaal waar,
nou ja, dat hoort bij Sinterklaas, zeggen we dan maar...)

En Gerard dan, hoor ik je vragen
Was hij er niet? Hoort hij een stuk niet te dragen?
Ach ja, natuurlijk was hij present
Maar dat ben je zo gewend,
Want zonder Gerard geen Band

En de ritmegroep, zeg maar "de rest"?

Die komt met Kerst!

De Sint

Aflevering 12 jrg 2

24/11/2010

64

Op één of andere manier was 64 vanavond belangrijk. Het sloeg niet op het aantal aanwezige bandleden of op de temperatuur in het oefenhok. In ieder geval was het de moeite waard om het erover te hebben. Ik zit nogal opzij en ook heb ik niet het meest stille instrument in handen, dus veel heb ik niet kunnen volgen. Nieuwsgierig was ik natuurlijk wel.

Zou het over 1964 zijn gegaan? Misschien ging het over Dappere Dodo, waarvan de KRO in mei van dat jaar de laatste aflevering uitzond. Tante Hannie(Lips) kondigde het programma altijd aan. In zwart-wit natuurlijk. En de link met de bigband is dan het onverstoorbare doorzettingsvermogen om ritmische partijen zonder backinggroup goed te spelen. Maar goed, daar ging het zeker niet over, want slechts weinigen herinneren zich de zinderende spanning, die de avonturen van DD opriepen. Sterker nog, het gros van ons bestond nog niet! Minstens 2 prominente bandleden zagen het levenslicht in dat jaar. Ze waren natuurlijk niet de enigen. Even een stukje hedendaagse geschiedenis: Yvonne van Gennep, Nellie Cooman, Rene Eijkelkamp, Bjarne Riis, Linda de Mol Sandra Bullock, Adam Curry en Jort Kelder, allemaal in dat jaar geboren. Blijkbaar was het een goed jaar.

Ging het dan om de leeftijd van 64 jaar? De Beatles zongen er al over (in 1964!). Het is een goed nummer en het illustreert heel goed, wat Gerard niet wil: het huppelritme i.p.v. de swing. Maar nee, dat leek me ook niet het onderwerp.
Maten dan? 64 maten, dat zijn 4 solo’s van 16 maten. Net lang genoeg om uit te kunnen pakken en net kort genoeg om niet te ontsporen. Sommige gelegenheidsbandjes spelen ook niet meer dan 16 maten zeggen ze zelf. Maar die zouden eens mijn vorige blog moeten lezen. (Als werkgever zou ik trouwens niet naar dit filmpje kijken, want ik neem aan, dat het allemaal in de tijd van de baas gebeurt. Maar dit terzijde).

Op mijn zoektocht naar 64 kwam ik ook het album van Donovan (Sixtyfour) tegen. De muziek riep meteen de kamer op waar je vrienden heftig shag of pijp (= pijpje met kop eraan, waardoor je de rook kunt aanzuigen, van de brandende tabak in de kop, voor de jongeren onder ons…) rokend op kussens,die her en der door de ruimte verspreid lagen, luisterden naar “The darkness of my life”. De kaarsen, op de met kaarsvet bedekte flessen geprikt stonden op kleine tafeltjes en boven ons hoofd hing het altijd aanwezige visnet, al dan niet behangen met lappen en lichte voorwerpen. De naam van Buffy Sainte Marie kwam ook in mij op: “Until it is time for you to go”. Die 2 hoorden bij de groep protestzangers en folksingers, waar ook – eerder – Pete Seeger en Woody Guthrie behoorden. Zwijmelend bekeek ik de oude filmpjes. Weg zoektocht naar 64. Veel zoete herinneringen, maar oh, oh, oh, hoe konden we dat mooi vinden…

Dick

Aflevering 11, jrg. 2

16/11/2010

VerTellen

Tellen is een speciale bezigheid. Het hoort bij de belangrijke dingen in het leven, begreep ik vanavond. Daarom moet iedereen natuurlijk op zijn tellen passen! Als je het tellen kwijt bent, ben je niets meer, zelfs geen nummer. Als je niet in tel bent, dan kun je het vergeten, want je wórdt vergeten. Ik ben de tel kwijt hoe vaak ik dit heb zien gebeuren.

Tellen is ook ritme. Op de basisschool hoor je het niet vaak meer, maar als een groep gezamenlijk iets moet opdreunen, gaat dat op de tel: 1 en 1 is 2, 2 en 2 is 4, 4 en 4 is 8. Ik heb dat met mijn klas ontelbare keren geoefend. Ondertussen kon je het werk nakijken…

In de muziek komt er nog een element extra bij het tellen. Tel je gewoon, dan klinkt dat als een oneindige lithanie van tikken of klanken, die hypnotiserend werkt. Dat is slordig als je een publiek wilt amuseren, dus er wordt variatie in aangebracht: maten. Op elke eerste tel van een maat komt een accent. Nauwelijks hoorbaar, maar onmiskenbaar aanwezig. Eén, twee, drie, één, twee, drie. Die accenten zijn de ankerpunten in de muziek. Het ordent de tellen in behapbare blokjes. Wij mensen zijn niet zo goed in het overzien van langere reeksen dan 5, maximaal 6 “digits” (Ja ik weet het: jij kunt er veel meer onthouden, maar dat geluk is alleen voor de intelligentere medemens weggelegd). Door de maten weten we waar we zijn in de muziek. Alhoewel iemand mij gisteren vertelde, dat zij zich desondanks vertelde. Dit is allemaal heel herkenbaar, denk ik zo.
Maar vanavond merkte ik een aspect van het tellen, dat ik niet eerder zo had ervaren. Het zit zo. In een van onze stukken (die over de dwaas op een heuvel) zit een maatwisseling. De groepjes van 3 worden korte tijd groepjes van 4 (dit is echt kleutertaal!). En je zou verwachten dat daardoor het accent verlegd zou worden en de eerste tellen dus dichter op elkaar te horen zijn. Nee! Fout! Het accent is – gevoelsmatig - belangrijker dan het aantal tellen in de maat. Er ontstaat een vertraging of een versnelling in de muziek, afhankelijk of je de vierkwartsmaat in vieren of in tweeën telt, danwel de driekwartsmaat in enen of in drieën. Als je niet uitkijkt tenminste. Probeer het maar. Allemaal niet erg, maar het klonk wel erg “dwaas” in dat zaaltje, toe ieder bandlid zijn eigen gevoel liet spreken bij het realiseren van de maatwisseling. Het blijkt ongelofelijk moeilijk om het aangegeven tempo te handhaven terwijl de muziek enkele keren van maatsoort verandert.

Zo, en nu naar huis en een Bavje (0%, natuurlijk). Wat een moeilijk gedoe, zo laat op de avond!
In werkelijkheid hebben we gewoon lekker gespeeld, al blijkt het moeilijk te zijn om de volledige band bij elkaar te krijgen. Los van het stuk met de vele kruizen (5 voor de tenoren, 6 voor de alten en nog meer ellende voor de anderen) speelden we de meeste nummers vrij vlot weg. De meeste zijn nieuw en zonder onze Peruaanse zangeres klinken ze nergens naar. Niettemin zijn de harmonieën mooi.

Uitgeteld, maar voldaan ben ik naar huis gegaan.

Dick

Aflevering 10 jrg 2

9/11/2010

Verzamelen

In de loop van jaren verzamelen we een berg A4-tjes met bladmuziek van vele nummers. Oude nummers, waar we op uitgekeken zijn – volgens de beslissers – worden opgevolgd door nieuwe uitdagingen. Eens in de zoveel tijd roept één van ons, dat de map wel erg dik wordt. En omdat de ARBO-wet ons verbiedt meer dan 15 (vrouwen) resp. 23 kg te tillen, kent de bigbandleider zijn verantwoordelijkheid om ons gezwoeg te verlichten. Hij kan het gewicht van de diverse instrumenten natuurlijk niet verminderen, dus pakt hij de bladmuziek aan.

Op bladmuziek rust copyright, waar we ons streng aan houden. Dat betekent, dat alle kopietjes van overbodige bladmuziek moeten worden ingenomen en gearchiveerd voor latere tijden. Een bibliothecaris kan uitleggen, waarom het belangrijk is om verschillende verzamelingen te archiveren in het zelfde systeem. En ook ik heb meerdere keren ervaren, welke problemen het oplevert als je verschillende verzamelingen moet samenvoegen tot één.
Onze band is een afspiegeling van het echte leven. Ieder lid afzonderlijk voelt zich het best thuis in het ordeningsysteem, dat hij/zij zelf heeft bedacht. Er zijn er, die de stukken netjes ordenen: stukken beginnend met een A onder A, enz..

Helaas ordent de één alfabetisch op de eerste letter van de titel (The Fool on the Hill onder de T) en de ander sluit lidwoorden uit (The Fool on the Hill onder de F). Maar ze zijn begrijpelijk gerubriceerd. De tweede groep ordent op actualiteit: nieuwe stukken voor in de map, de oude achterin (of juist omgekeerd). Dit systeem vergt meer bladerwerk, want de stukken zijn niet genummerd in volgorde van uitreiking. In koren worden de nummers vaak niet bij titel maar met een nummer aangeduid. Het lijkt wel een kerk: “Gezang” 25! Dirigenten hebben daar een hekel aan. Die kennen de titel van het stuk dat ze willen oefenen en niet het volgnummer bij uitreiking.

De derde groep ordent niet. Het laatste stuk dat gespeeld is ligt bovenop. Daaronder is het een chaos van papier, waar alleen de bezitter de weg in kent. Maar als er een stuk wordt gespeeld, dat al een jaar of wat niet ter “muziekstandaard” is geweest, zoeken ze zich een bult in de stapel partituren. Vaak is het gevolg een slordige stapel papier, waar van menig nummer blad 2 niet meer achter blad 1 zit, maar elders in de verzameling. En zoeken maar. Soms zoeken - en kopieren - we meer tijdens een repetitie, dan dat we spelen…

En vanavond zal het gebeuren: de kopieën worden ingenomen. Met spanning wacht ik af. Schuin achter mij zie ik al een stapel liggen, keurig neergelegd als een schrift zonder band. Rechts voor zit een saxofonist ook al te wachten tot het gaat gebeuren: de opdracht was simpel! Achter mij zijn het vooral lege stoelen, die daardoor ook geen oude partituren opleveren.

Wat te verwachten was, gebeurt: iemand begint over de speellijst voor dit jaar. Te kort, teveel uitputtende zangstukken, te rustig, te snel, te kort, te lang. Het resultaat is voorspelbaar. Zoals de regering in zulke gevallen commissie instelt (lees: de beslissing uitstelt), zo besluiten wij niet nu maar volgende week een nieuwe lijst vast te stellen en de overige stukken dan in te nemen.
Maar dan zijn de afwezigen er weer. Wellicht is dan nader overleg nodig en moeten we de inname uitstellen tot…?

Dick

Aflevering 9 jrg 2

2/11/2010

De levensgenieter…

Altijd als de bandleider in zijn koffertje rommelt en tussen stapels kopietjes een complete set van een nieuw nummer te voorschijn probeert te toveren, is het spannend. Wat zal het zijn: een classic, een popsong, een latin, een funky nummer? Er komen vragen in je op: ken ik het, is het moeilijk te spelen, welke partij krijg ik dit keer toegespeeld, zijn er solo’s en – vooral – zal ik het leuk vinden? En elke keer word ik weer verrast. Het bijzondere van onze bigband is de grote verscheidenheid van mensen. Jong en oud, rustig en beweeglijk, dominant en onzichtbaar. En ieder van ons heeft zijn voorkeur voor de te spelen nummers. Je kan bijna voorspellen wie een bepaald nummer superleuk zullen vinden en wie niet. In mijn werkzame leven heb ik mij bezig gehouden met enneagrammen. Dat is een typologie, één van de vele modellen, waarmee getracht wordt verschillende menstypes te herkennen. Nu nog kijk ik regelmatig om mij heen – het is een tic - en probeer het gedrag te verklaren en te voorspellen op grond van die typebeschrijving. Soms klopt het. Vaak niet.

Ik ga daarom geen analyse maken van het gedrag van de bandleden, want dat is niet betrouwbaar. Bovendien blijkt, dat in verschillende groepszettingen verschillend gedrag wordt vertoond door individuen in die groepen. Klinkt ingewikkeld, maar als voorbeeld ken je wel die fanatieke, nietsontziende voetballer, die in zijn vrije tijd postzegels ruilt met zijn invalide buurjongetje, de vrijwilliger in het bejaardenhuis, die een hele middag geduldig contact probeert te leggen met een dementerende vrouw en later gearresteerd wordt in verband met huiselijk geweld, de furieuze, zwaar getatoeëerde hardrocker, die thuis met pantoffels aan naar Boer zoekt Vrouw kijkt, of de klassieke musicus, die in het weekend een wereldgoal maakt.
Even terug naar de enneagrammen. Allereerst moet ik je uitleggen welke types er zijn. Als je straks op de opsomming van de types klikt, vind je de uitleg daarover. Heel interessante lees- en luisterstof. Bedenk je wel 2 dingen: 1. ieder mens heeft elke eigenschap in zich. De ene is alleen meer overheersend dan de andere en 2. Het ene type is niet beter of slechter dan het andere. Ze zijn gelijkwaardig en allemaal nuttig (en soms onhandig) in verschillende situaties.

Je herkent je gemakkelijk in alle beschrijvingen denk ik. Maar welk aspect is bij jou overheersend en ben je zo eerlijk – naar jezelf toe – om dat ook te (h)erkennen. De types zijn: 1. De Perfectionist; 2. De Helper; 3. De Succesvolle werker; 4. De Romanticus; 5. De Waarnemer; 6. De Loyalist; 7. De Levensgenieter; 8. De Baas; 9. De Bemiddelaar.
Veel mensen vinden dit maar een vaag gedoe. Iets voor hippies en spiritualisten. En misschien hebben ze gelijk. Toch is het opvallend hoe goed je de medemens kunt “catalogiseren” aan de hand van een typologie als het Enneagram. En dat is ook het gevaar: ieder mens is uniek en heeft alle types in zich. Hij heeft alleen voorkeurgedrag, dat in zijn vroegste jeugd hem de grootste veiligheid en het meeste profijt opleverde. En als bepaald gedrag goed werkt, waarom zou je het dan veranderen? Het was dan ook niet onverwacht, dat na een chaotische gedachtenwisseling tussen blazers en dirigent de ritmegroep vertwijfeld riep: waar gààt dit over. Hij weet het nòg niet...

Dick