BigBand Coevorden
  • Volgend optreden
  • Home
  • De Bigband
    • Huidige bezetting
    • Ontstaan
    • Waar en wanneer?
  • Mag ik meedoen?
  • Vacatures
  • Contact
  • Bandleden Only

Aflevering 37, jrg 2

30/5/2011

 
Picture
Vrijdag

Het parkeerterrein is verlaten op 2 auto’s na. Die staan er al langer, gezien de plek waar ze zich bevinden: eerder ingebouwd door de karren van enthousiaste bezoekers, nu als 2 laatste stenen in een verloren spel Solitair. Ik laat mijn sax in de auto. Ben ik wel op de goede plek? Het grind knarst onder mijn voeten. Een deur model 1957 doemt op en laat zich openen. De geur van verdroogd zachtboard, zeil op de grond en pastelkleurtjes uit mijn jeugd. Nog een deur en dan sta ik in de zaal. Gelukkig, er zijn al heel wat mensen. Blijkbaar is er nog een andere parkeerplaats. Ik kijk rond. Houten tafeltjes, 4 stoelen er omheen. Geruit kleedje erop met een kunstboeketje en 4 kopjes, klaar om met koffie gevuld te worden. Donker door het vele hout. Ik krijg beelden van Lucky Luke en de saloons uit die verhalen. Argwanend kijk ik nog eens rond. Nee geen animeermeisjes aan de bar. Wel een figuur met wilde haren, die aan de zijkanten tot zijn schouders reiken als compensatie voor het gebrek aan begroeiing bovenop. Leeg toneel, geen can-can-danseresssen, maar had het zo maar gekund. Aan de muur een enkel hoofdstel en verder om de twee meter een klein schemerlampje met een vergeeld kapje met rouchjes uit grootmoeders tijd. 


Picture
Kortom een geweldige ambiance voor een hedendaags jazzconcert van de twee CQ Bigbands. Natuurlijk begonnen we te laat. Roswinkel is altijd 50 km verder dan je denkt. Het publiek wordt onrustig. Zie ik iemand dreigen met een bierflesje? Gelukkig zijn er reserve musici aanwezig. We spelen in. Het klinkt van geen kant, d.w.z. het klinkt heel hard van links (ik zit bijna in de basedrum, Frans zit er helemaal in) en achter mij staan trompettisten, die de aanwijzing van Gerard (staan en hard spelen) op mijn oorhoogte realiseren. Er schijnt ook een pianist te zijn en een bassist, want Gerard loopt regelmatig naar achteren om daar te buurten. Gehoord heb ik ze niet.
Of ja toch: My baby just cares! Fantastische pianosolo, gespeeld door Paul. En vlak ook de rest van de ritmesectie niet uit. De blazers hebben het grootste deel rust en kunnen eindelijk eens op hun gemak luisteren naar Dianne.
We spelen ons repertoire en ik merk dat ik de trombones vreselijk mis. Soms vallen er stiltes in de muziek. Niet, dat het publiek dat opvalt, die denken dat dat zo hoort. Maar voor je zelf is het storend. Blijkbaar zitten de orkestraties in ons gehoor gebakken. Na een uurtje zijn we klaar. Het was niet onze beste avond, vind ik, maar een kniesoor, die daar mee zit. Optreden is gewoon leuk! 
Na ons treden onze collega’s uit Emmen op. Ook hier zijn alle leeftijdklassen vertegenwoordigd en ook hier gaat het met veel enthousiasme. Opvallend is het stijlverschil. Bij onze collega’s wordt meer geïmproviseerd en zijn de nummers dientengevolge langer. En daar waar Gerard achteloos en - schijnbaar? - ontspannen tussen de bandleden doorloopt, dirigeert Erik van de Weerd zijn ensemble redelijk strak. 

Na afloop zoek ik mijn spullen bij elkaar en strompel met die onhandige kist terug naar de auto. Grind knarst en op de radio hoor ik Summertime. Wat een geweldig nummer blijft dat toch en het arrangement voor bigband, dat ik eerder die avond hoorde, moet toch eigenlijk ook door ons gespeeld worden. Stel je voor: Dianne, die ons teder en beschermend toezingt: "...until that morning nothing can harm you…"

Dick

Aflevering 36, jrg. 2

25/5/2011

 
Lief Dagboek,

vandaag heb ik weer veel meegemaakt. Het begon vanmorgen al, toen ik mijn toonladders aan het studeren was (de majeur-, de mineur-, de harmonische toonladders enz., enz., en de drieklanken (septiemakkoorden, majeur7 akkoorden, de blues ladders  en ga maar door en dan in alle toonsoorten) toen mijn gisklep met geen mogelijkheid meer te bedienen was. Tuurlijk, ik weet het, zo’n papiertje met talk ertussen en het is weer OK, maar toch, het was een teken. Daarna brood gebakken (dat was ik gisterenavond vergeten). Heb ik de machine niet goed ingesteld. Brood beetje aangebrand (ben ik zelf ook wel eens). Smaakte wel goed, maar toch, het zat gewoon tegen. ’s Middags kaarten besteld voor Joshua Redman en Brad Mehldau. Uitverkocht. Nu al! De theatergids is nog maar een week uit en je komt er al niet meer tussen. De Muzeval heeft geen aanbod, dat mij interesseert en daarom moet ik naar Groningen. En omdat er toch wel tijdverschil zit tussen het verspreiden van het seizoenoverzicht in Groningen en in de Zuid-Oosthoek van Drenthe, vis je meestal bij de echt leuke voorstellingen achter het net. Dan maar naar Roland Garros kijken op TV. Verliest Nadal nog bijna in de wedstrijd tegen Isner, een voor mij onbekende Amerikaan. Uit dat ding!

Maar gelukkig had ik de avond nog. Het is altijd een heerlijk vooruitzicht om in de bigband te mogen spelen. Het is een bonte verzameling van jonge, oude en gewone mensen, die met elkaar gemeen hebben, dat ze van samen-muziek-maken houden. Vroeg eten dus om op tijd te kunnen zijn. Wel langzaam rijden, want de auto gaf aan, dat ik nog maar voor 30 km aan diesel in de tank had.

De invaldrummer was zich al aan het installeren en ook de plaatsvervangende pianist oefende al stiekem met één hand de solo’s in My Baby Just Cares, zachtjes mee neuriënd als een tweede Nina Simone. Het zat me niet mee. Ik kon geen stoel vinden met de extra en zwarte beschermdopjes, moest nog op jacht naar een muziekstandaard en mijn esklep was solidair met de gis. Natuurlijk stond deze repetitie geheel in het teken van ons optreden van vrijdagavond a.s. in de Noorderbak te Roswinkel (waar dat ook mag liggen…). De favoriete uitspraak van Gerard bij dit soort laatste repetities is: “Dat gaat wel lukken, hè?”, ongeacht of we er een puinhoop van hebben gemaakt of niet. Er is eenvoudig geen tijd meer – zegt hij in zijn code – dus oefen nog maar even flink thuis “de goede nootjes…”. En hij krijgt altijd gelijk! Uiteindelijk gaat het goed op de uitvoering. Dat gegeven – hoewel niet wetenschappelijk bewezen - zal Paul, onze pianist, wel vertrouwen geven denk ik. Wij en hij zijn er klaar voor. Which baby cares?

Mijn struikelblok wordt de kinderen van Sanchez. De snelle ritmes zijn moeilijk gelijk te krijgen, maar ik denk “dat het wel gaat lukken”.  En anders verlengt Elvira haar solo nog maar eens met een extra 12 of 24 maten. Zo lang niemand dat aangeeft, gaat ze onverstoorbaar verder. Kunnen wij in de tussentijd even met de kleppen onze vingers oefenen voor de komende loopjes.

Lief dagboek, aan het eind van de repetities waren de beslommeringen van de dag weer vergeten en ben ik vol energie naar huis gegaan. Wel even getankt. Ik had nog anderhalve liter over….

Dick

Aflevering 35, jrg. 2

16/5/2011

 
Picture
Theater

Solo’s speel je uit je hoofd, moet hij gedacht hebben toen hij tot 2 keer toe met een resuluut gebaar de microfoon voor mijn bladmuziek positioneerde. Het werkte op de lachspieren van het publiek, toen ik mij tijdens de uitgeschreven soli in allerlei bochten wrong, om toch nog een beetje in de buurt te blijven van wat de arrangeur bedoelde. Maar: de theaterzaal speelde heerlijk. Het publiek dempte de galm voldoende om een goede prestatie te kunnen neerzetten. De ambiance was goed. Dat was mede te danken aan een stel druïden, die – geheel in de Obelix en Asterix-stijl – kruiden uitdeelden aan diverse bandleden. Dianne kreeg een kruid voor het balsemen van haar keel, Elvira kreeg een algehele oppepper, niemand kreeg vochtafdrijvers (was niet nodig, zeiden ze) en weer anderen kregen speciale, op een specifieke activiteit gerichte kruiden.

In de zaal zat niemand. Elf uur is elf uur, denken wij dan en we werden onrustig. Blijkbaar had iemand beneden die onrust bespeurt, want enkele minuten na uur U kwam de stroom opgang. Vanuit de catacomben van het gebouw stegen tientallen feestelingen op naar het theater, nieuwsgierig, plichtmatig, onbewust meegevoerd soms ook, schuifelend. Maar goed, er was publiek. Ik realiseerde mij heel goed dat er niet alleen toeschouwers waren, maar ook kenners! Je speelt ook voor het personeel van CQ. Het voordeel daarvan is, dat zij weten wat voor moeite het kost om zo’n grote groep puntig te laten spelen. OK, let’s go! Onze blazers waren al ingespeeld, omdat die eerder op de avond mee mochten spelen met de Hofband. Het eerste en het laatste nummer. En daartussen? Daartussen werden we “gemarteld”, want de Hofband speelde een aantal nummers, die wij ook eens op het repertoire (bijna jeugdsentiment…) hadden. En dan een saxofoon in je hand hebben en niet mogen meespelen, dat is “hard, man”. 

Picture
Aan de andere kant was het voor mij ook leerzaam om de stukken opnieuw en door deze band gespeeld  te horen. En als je goed luisterde, hoorde je het zachte getik van openende en sluitende kleppen van de “sideliners”, die stiekem en ademloos meespeelden. Dus onze blazers waren ingespeeld. De instrumenten stemden redelijk (en dat is al heel wat), het bier stond voor de ouderen onder ons op de vertrouwde plek onder de stoel (na afloop  overigens nog steeds, want al spelend vergeet je dat) en Gerard neuriede het hele nummer om het juiste tempo te pakken te krijgen. Dan het magisch moment (wie kent Perry Como nog?): Gerard knipt met duim en wijsvinger. Reeds na 4 keer zwijgt het publiek vol respect. Wat een overwicht! De Moondance begint en eindigt en er volgen zo nog 9 nummers. We zitten in een flow. Er wordt gelachen, het publiek lacht mee en voedt de vrolijke sfeer met verse humor. Het laatste nummer al weer. Het publiek op de banken (wat wil je: Jump!), staande ovatie, toegift: Knock on Wood. Even afkloppen, maar het ging lekker. 

In de auto op weg naar huis dacht ik aan ons volgende optreden. In Roswinkel, samen met de bigband uit Emmen dit keer en iedereen mag komen. Heel benieuwd hoe we uit die "battle of bands" tevoorschijn komen. We zien het wel…

Dick

Aflevering 34, jrg. 2

11/5/2011

 
De dop

Hoe kan de omgeving een mens beïnvloeden. We zagen het vanavond weer. Als band maakten we dit keer gebruik van de danszaal. Spiegels rechts (gelukkig) en daarvoor de barre (nee, niet een bar!). En dan de dansvloer. Prachtig egaal grijs en geheel onbeschadigd. “Schoenen uit!”, zei (nee, dacht) de dirigent. Stoelen klaar zetten, maar heel voorzichtig en alleen die stoelen waaronder vier, let op: vier, doppen zitten. We moesten behoorlijk uit ons doppen kijken, want van elke 3 stoelen was er altijd wel eentje met 3 of minder beschermende doppen. Waarom zetten ze die stoelen daar dan neer, denk ik dan. Als je er toch niet op kunt zitten! Ach, dat moeten ze op CQ maar zelf uitzoeken. Die doppen hun eigen boontjes. Ze zullen wel nieuwe stoelen kopen op termijn. Als ik een advies mag geven dan zou ik meteen een groot oprolbaar vloerkleed kopen om over die kostbare vloer te leggen, als er andere gebruikers zijn. Bovendien dempt een kleed het geluid een beetje en dat bevordert de akoestiek.

We waren wel op dreef. Compleet met één van onze trombonisten van vorig jaar hebben we alle nummers voor de uitvoering van zaterdag gerepeteerd. Dianne, onze zangeres (Een nieuwe Do in de dop), was op dreef en de trompettisten “stonden” hun mannetje. Moeilijke loopjes gingen geweldig en – oh wonder – gelijk. Slechte generale, goede uitvoering. Gelukkig geldt het omgekeerde niet…

Na enige tijd kregen we publiek – het is tenslotte een publiek gebouw -. Het fagotkwartet kwam luisteren en ik meen bij een aantal toch wel enige enthousiasme te bespeuren om spontaan mee te gaan doen. Gerard keek streng hun kant uit en riep onderwijl: “Do nothing…”, wat ze toen ook niet deden. Ze slopen weer weg om zich te werpen op hun eigen generale repetitie voor zondag in de Dorpskerk van Sleen.

Een heerlijk nummer overigens, dat Do nothing ‘till you hear from me. Een beetje sloom (wat ze vroeger lazy noemden), dat wel, maar daar houd ik wel van. Up tempo is ook leuk, maar de afwisseling is leuker. Die afwisseling is er wel, want zaterdag spelen we samen met leden van een gelegenheidsband, waarvan de a.s. pensioenen – hoorde ik vandaag – weer geheel op orde zijn. Eén van de gezamenlijke nummers is Green Onions. Daar zitten solo’s in en voor de trompettisten en saxofonisten is het daar uitleven geblazen. Als de akoestiek in de theaterzaal net zo ruim is als in de danszaal, dan zal het publiek voortijdig de zaalmoeten verlaten, vanwege de vele decibellen boven normaal. We doen ons best…

Dick

Aflevering 33, jrg. 2

3/5/2011

 
Picture
Over de grens

Vandaag ben ik echt over de schreef (= overdrachtelijk: een vastgestelde grens) gegaan. Hierna zal ik dat nooit meer doen, heb ik met mezelf afgesproken. Weet je, mensen die over de schreef gaan, doen vaak iets wat net even buiten de sociale norm ligt, of op zijn minst niet gebruikelijk is in hun kringen.. Het wordt meestal niet gewaardeerd. Maar ik kan er niets aan doen. Of ik nu wil of niet, ik móest over die grens. Ergens ben ik er ook wel trots op. Ik ga niet zo gauw over een grens. Ik conformeer me graag aan bestaande mores en respecteer de wensen van anderen, zover dat niet ten koste van mijzelf gaat natuurlijk. Als ik terugkijk is dat wel saai. Nooit eens iets buiten de orde, altijd volgens de regels en planning, afspraken nakomen en geen mensen onnodig kwetsen. Maar ja, dat zijn keuzes, hè, keuzes, die je zelf maakt en waar je zelf verantwoordelijk voor bent. Ik ben solist, maar houd van harmonie (nee, niet zo’n orkest!!) en omdat dat soms met elkaar strijdig is, moet je kiezen. De lieve vrede wint altijd.

Picture
Maar nu ga ik toch over de grens. Mijn omgeving heeft het zien aankomen. Ze hebben me niet tegengehouden of aangemoedigd. Allen keken toe. Het trieste is, dat als je eenmaal over de grens gaat, je niet meer terug kunt. Je hebt de stap gezet en je kunt die daad niet terugdraaien. Je hele leven lang moet je dealen met de gevolgen van dat moment. Oh, ik heb er geen spijt van hoor. Soms zijn dingen onvermijdelijk en ik ken mensen om mij heen, die hetzelfde hebben gedaan en toch daarna hun leven opnieuw zin hebben kunnen geven. Dat geeft hoop en een “grenzeloos” vertrouwen voor de toekomst. Daarentegen ken ik er ook, die de last niet kunnen dragen, zich terugtrekken uit hun sociale omgeving en vereenzamen. En dat ga ik niet doen. OK, ik ben over een grens gegaan, ik weet het! Maar daardoor ben je nog paria geworden! Mensen zoeken altijd de grens op. Vaak in onschuldige zaken (spaargeld niet opgeven bij de belasting, op een podium gaan staan in een Karaokebar), soms is het wat meer op het randje (liegen om jezelf te bevoordelen, meelopen in een protestmars, hoewel je het liefst niet opvalt), meestal is het uitdagend (de Mont Blanc bestijgen op je ATB, lang onder water blijven (niet nadoen thuis!!!)). Het Guiness Book of Records staat er vol mee: grensverleggende prestaties. 

Vandaag heb ik alle ruimte voor mijzelf. Ik hoef niet naar de bigbandrepetitie (vakantie) en heb dus tijd om mijn nieuwe situatie te evalueren. Het voelt goed. Mensen zouden vaker uit hun kaders moeten stappen. In ieder geval ga ik morgen direct op pad om de effecten van mijn stap te oogsten: een kortingskaart voor het openbaar vervoer, reductie bij de Landalparken en de Efteling, en maandelijks een bijdrage van het rijk. Hoe gelukkig kan je zijn…

Dick


    Foto
    Picture
    Foto

    RSS-feed

    Archives

    Januari 2013
    December 2012
    November 2012
    Oktober 2012
    September 2012
    Juli 2012
    Juni 2012
    Mei 2012
    April 2012
    Maart 2012
    Februari 2012
    Januari 2012
    December 2011
    November 2011
    Oktober 2011
    September 2011
    Juni 2011
    Mei 2011
    April 2011
    Maart 2011
    Februari 2011
    Januari 2011
    December 2010
    November 2010
    Oktober 2010
    September 2010
    Augustus 2010
    Juni 2010
    Mei 2010
    April 2010
    Maart 2010
    Februari 2010
    Januari 2010
    December 2009
    November 2009
    Oktober 2009
    September 2009

Photos used under Creative Commons from DJ Buck, maartmeester