On the sunny side of the street
We speelden vandaag – voor het eerst – You’d be so nice to come home to. Chaos natuurlijk. Maar prachtige harmonieën. We probeerden – zonder metronoom overigens – ook Send in the Clowns. Fantastisch gearrangeerd en inderdaad: weer chaos, zoals altijd als we met een nieuw stuk beginnen.,
In mijn speelmap zit ook een stuk, dat On the Sunny Side of the Street heet. We hebben het eveneens nog nooit gespeeld. Dat is jammer, want het is een vrolijk stuk en net nu we de wintertijd weer terug hebben, is een beetje “zon” wel welkom. En zon doet wonderen, want het liedje zegt: “If I never had a cent I'll be as loaded as old Rockfeller/With that gold dust 'round my feet/On the sunny side of the street” (al had ik geen cent, ik zou me zo rijk voelen als Rockefeller, met de gouden stralen om mij heen aan de zonnige kant van de straat (zéér vrij vertaald!)). De zon is altijd de metafoor voor geluk en vrolijkheid. Droeve liedjes, waarin de zon voorkomt, hebben het er altijd over dat hij juist verdwenen is of verduisterd of nooit meer zal schijnen. Terwijl in blije liedjes mensen gaan huppelen, dansen en lachen.
Het is maar goed, dat de zon niet altijd schijnt…
Het nummer dateert uit 1930 en misschien was het wel zo’n groot succes destijds, omdat die tijden net zo somber waren als nu (beurskrach, 1929). Die crisis was de eerste goed gedocumenteerde crisis: Er was radio en er waren kranten. Iedereen wist ervan en grote aantallen mensen voelden het ook aan den lijve. De industriële revolutie van eind 1800 en de diverse oorlogen (’14- ’18) waren sterke aanjagers voor het kapitalisme geweest en er werden grote sommen geld verdiend op de beurs in Wallstreet. Ook toen dacht men dat de bomen tot in de hemel groeiden en hield men geen rekening met een sterke recessie. Ik weet wel, dat de verhalen – die mij overigens verteld werden, om geen misverstanden over mijn leeftijd te krijgen - erg tot mijn verbeelding spraken. Verhalen over aandeelhouders, die van gebouwen afsprongen, of op andere wijze hun leven in wanhoop beëindigden (Hoe wanhopig moet je zijn om zo’n stap te doen?) en over de grote armoede bij de fabrieksarbeiders.
Nu verloopt de crisis wat minder rigoureus, ondanks de grote problemen, die de ontslaggolven in gezinnen veroorzaken en de giga-bedragen waar het nu om gaat.
On the Sunny side of the street is door velen vertolkt en in een aantal films gebruikt. Het is een beetje een “huppelnummer”: pedá, pedá, peda. Gerard heeft daar zo zijn ideeën over. Dus voorlopig zal het ook wel door ons niet gespeeld worden. Maar degene, die het wel hebben uitgevoerd, hadden daar meestal wel succes mee. Je zingt het makkelijk mee en het blijft in je geheugen hangen, tot vervelens toe (zoals nu bij mij)! Er zijn makkelijk plaatjes bij te bedenken en zangers kunnen lekker uithalen in de “bridge”. En aangezien we de laatste concerten uitsluitend buiten hebben gegeven valt het toch te overwegen het nummer op het repertoire te zetten, voorzien van een choreografie (iets voor Rosan?) om tijdens het wandelen in ludieke patronen het toegestroomde volk te vermaken. Of misschien is het beter en meer passend bij het karakter van onze bigband om te slenteren als chaotisch, maar swingend groepje, langzaam wandelend in de zon, zoals de oude dixyland bands in New Orleans dat deden. Worden we toch nog een dweilbandje…
Dick
We speelden vandaag – voor het eerst – You’d be so nice to come home to. Chaos natuurlijk. Maar prachtige harmonieën. We probeerden – zonder metronoom overigens – ook Send in the Clowns. Fantastisch gearrangeerd en inderdaad: weer chaos, zoals altijd als we met een nieuw stuk beginnen.,
In mijn speelmap zit ook een stuk, dat On the Sunny Side of the Street heet. We hebben het eveneens nog nooit gespeeld. Dat is jammer, want het is een vrolijk stuk en net nu we de wintertijd weer terug hebben, is een beetje “zon” wel welkom. En zon doet wonderen, want het liedje zegt: “If I never had a cent I'll be as loaded as old Rockfeller/With that gold dust 'round my feet/On the sunny side of the street” (al had ik geen cent, ik zou me zo rijk voelen als Rockefeller, met de gouden stralen om mij heen aan de zonnige kant van de straat (zéér vrij vertaald!)). De zon is altijd de metafoor voor geluk en vrolijkheid. Droeve liedjes, waarin de zon voorkomt, hebben het er altijd over dat hij juist verdwenen is of verduisterd of nooit meer zal schijnen. Terwijl in blije liedjes mensen gaan huppelen, dansen en lachen.
Het is maar goed, dat de zon niet altijd schijnt…
Het nummer dateert uit 1930 en misschien was het wel zo’n groot succes destijds, omdat die tijden net zo somber waren als nu (beurskrach, 1929). Die crisis was de eerste goed gedocumenteerde crisis: Er was radio en er waren kranten. Iedereen wist ervan en grote aantallen mensen voelden het ook aan den lijve. De industriële revolutie van eind 1800 en de diverse oorlogen (’14- ’18) waren sterke aanjagers voor het kapitalisme geweest en er werden grote sommen geld verdiend op de beurs in Wallstreet. Ook toen dacht men dat de bomen tot in de hemel groeiden en hield men geen rekening met een sterke recessie. Ik weet wel, dat de verhalen – die mij overigens verteld werden, om geen misverstanden over mijn leeftijd te krijgen - erg tot mijn verbeelding spraken. Verhalen over aandeelhouders, die van gebouwen afsprongen, of op andere wijze hun leven in wanhoop beëindigden (Hoe wanhopig moet je zijn om zo’n stap te doen?) en over de grote armoede bij de fabrieksarbeiders.
Nu verloopt de crisis wat minder rigoureus, ondanks de grote problemen, die de ontslaggolven in gezinnen veroorzaken en de giga-bedragen waar het nu om gaat.
On the Sunny side of the street is door velen vertolkt en in een aantal films gebruikt. Het is een beetje een “huppelnummer”: pedá, pedá, peda. Gerard heeft daar zo zijn ideeën over. Dus voorlopig zal het ook wel door ons niet gespeeld worden. Maar degene, die het wel hebben uitgevoerd, hadden daar meestal wel succes mee. Je zingt het makkelijk mee en het blijft in je geheugen hangen, tot vervelens toe (zoals nu bij mij)! Er zijn makkelijk plaatjes bij te bedenken en zangers kunnen lekker uithalen in de “bridge”. En aangezien we de laatste concerten uitsluitend buiten hebben gegeven valt het toch te overwegen het nummer op het repertoire te zetten, voorzien van een choreografie (iets voor Rosan?) om tijdens het wandelen in ludieke patronen het toegestroomde volk te vermaken. Of misschien is het beter en meer passend bij het karakter van onze bigband om te slenteren als chaotisch, maar swingend groepje, langzaam wandelend in de zon, zoals de oude dixyland bands in New Orleans dat deden. Worden we toch nog een dweilbandje…
Dick
RSS-feed