Energie en techniek
Het leuke van de bigband-muziek is de energie die het orkest genereert.
Die energie moeten we er dus eerst zelf instoppen. Hard werken dus. Neem nummers als Jump en Moondance, met snelle passages of Walkin’ in Sunshine met keiharde en lange noten. Het geeft veel voldoening om zo’n nummer tot een goed einde te brengen. Zo’n nummer is ook Funky Cha Cha. Dat staat al heel lang op het repertoire en we spelen het bijna (...) uit het hoofd. Het is geschreven door Arturo Sandoval. Ik heb even gegoogled op deze man en het blijkt dat hij veel gedaan heeft. Als trompettist speelde hij met vele grootheden uit de jazz, maar ook met toppers uit de popwereld zoals Alice Keys. Ik ben geen fan van hem geworden. Hij speelt nogal “zenuwachtige” muziek, die vooral uitdrukt, hoe vakbekwaam hij is. Ik houd meer van gevoelige muziek, denk ik. Het hoeft niet perfect te zijn, maar het moet je wel raken.
Als het om techniek gaat is het ook goed om naar de klassieke muziek te kijken. Sommige trompettisten spelen achteloos de meest snelle loopjes en patronen, die vooral (?) in de Barok muziek (in dit geval van Telemann) ruim voorhanden zijn. Klassieke componisten componeerden vaak voor hun eigen orkesten en in opdracht. Omdat de oorspronkelijk bezettingen en de oorspronkelijke instrumenten niet altijd meer bij elkaar te brengen zijn, is veel Barokmuziek omgezet naar andere bezettingen. Dat levert vaak fantastische resultaten op. Zo is de Toccate en Fuga van Bach eens vertolkt door een Canadees koperensemble. Je moet er eens naar luisteren. Zie het maar als een stukje algemene ontwikkeling naast de kennis over Jim en K3…
Al zoekende ontdekte ik, dat dit magistrale orgelwerk van Bach misschien niet eens door Bach is gecomponeerd! Ik heb gepoogd om de redenatie, die aan die twijfel ten grondslag ligt, te begrijpen, maar het is echt voer voor musicologen.
Niet dat het erg belangrijk is. Wie het ooit gecomponeerd heeft, maakt toch niet uit? Het blijft mooie (voor sommigen) of afgrijselijke (voor anderen) muziek. De heibel van vandaag de dag over de Stemra/Buma-rechtenin relatie met internet (het embedden van You Tube-filmpjes bijv.) begrijp ik daarom (deels) wel, maar grotendeels niet. Tekstdichters, musici en componisten moeten óók leven en hun inkomsten dienen ze uit hun product zien te halen. Dus moeten ze beschermd worden. Dat vind ik een goede zaak. Maar of je de producten van auteurs/componisten, die al 30 jaar niet meer onder ons zijn moet beschermen, is voor mij de vraag. De inkomsten daaruit gaan toch naar de nazaten of de muziekindustrie. We leven in een veranderende wereld, waar andere normen gaan gelden, andere vragen ontstaan en nieuwe (digitale) technieken worden beproefd. Natuurlijk moeten productiekosten gedekt worden (arbeidsloon, materiaalkosten, logistieke kosten etc.), weet ik, weet ik! Maar daar moet toch iets anders voor te bedenken zijn? Bovendien is de meestal slechte kwaliteit van de You Tube filmpjes juist vaak een stimulans, een reden, om alsnóg een CD of DVD van de betreffende artiest aan te schaffen. Helaas voor iedereen, die onze flitsende You Tube filmpjes hebben gezien en zich – in opperste opwinding - naar de plaatselijke CD-shop hebben gespoed, om dé DVD van onze optredens te bemachtigen: Hij is nog niet uit. Nog even wachten dus…
Dick
Het leuke van de bigband-muziek is de energie die het orkest genereert.
Die energie moeten we er dus eerst zelf instoppen. Hard werken dus. Neem nummers als Jump en Moondance, met snelle passages of Walkin’ in Sunshine met keiharde en lange noten. Het geeft veel voldoening om zo’n nummer tot een goed einde te brengen. Zo’n nummer is ook Funky Cha Cha. Dat staat al heel lang op het repertoire en we spelen het bijna (...) uit het hoofd. Het is geschreven door Arturo Sandoval. Ik heb even gegoogled op deze man en het blijkt dat hij veel gedaan heeft. Als trompettist speelde hij met vele grootheden uit de jazz, maar ook met toppers uit de popwereld zoals Alice Keys. Ik ben geen fan van hem geworden. Hij speelt nogal “zenuwachtige” muziek, die vooral uitdrukt, hoe vakbekwaam hij is. Ik houd meer van gevoelige muziek, denk ik. Het hoeft niet perfect te zijn, maar het moet je wel raken.
Als het om techniek gaat is het ook goed om naar de klassieke muziek te kijken. Sommige trompettisten spelen achteloos de meest snelle loopjes en patronen, die vooral (?) in de Barok muziek (in dit geval van Telemann) ruim voorhanden zijn. Klassieke componisten componeerden vaak voor hun eigen orkesten en in opdracht. Omdat de oorspronkelijk bezettingen en de oorspronkelijke instrumenten niet altijd meer bij elkaar te brengen zijn, is veel Barokmuziek omgezet naar andere bezettingen. Dat levert vaak fantastische resultaten op. Zo is de Toccate en Fuga van Bach eens vertolkt door een Canadees koperensemble. Je moet er eens naar luisteren. Zie het maar als een stukje algemene ontwikkeling naast de kennis over Jim en K3…
Al zoekende ontdekte ik, dat dit magistrale orgelwerk van Bach misschien niet eens door Bach is gecomponeerd! Ik heb gepoogd om de redenatie, die aan die twijfel ten grondslag ligt, te begrijpen, maar het is echt voer voor musicologen.
Niet dat het erg belangrijk is. Wie het ooit gecomponeerd heeft, maakt toch niet uit? Het blijft mooie (voor sommigen) of afgrijselijke (voor anderen) muziek. De heibel van vandaag de dag over de Stemra/Buma-rechtenin relatie met internet (het embedden van You Tube-filmpjes bijv.) begrijp ik daarom (deels) wel, maar grotendeels niet. Tekstdichters, musici en componisten moeten óók leven en hun inkomsten dienen ze uit hun product zien te halen. Dus moeten ze beschermd worden. Dat vind ik een goede zaak. Maar of je de producten van auteurs/componisten, die al 30 jaar niet meer onder ons zijn moet beschermen, is voor mij de vraag. De inkomsten daaruit gaan toch naar de nazaten of de muziekindustrie. We leven in een veranderende wereld, waar andere normen gaan gelden, andere vragen ontstaan en nieuwe (digitale) technieken worden beproefd. Natuurlijk moeten productiekosten gedekt worden (arbeidsloon, materiaalkosten, logistieke kosten etc.), weet ik, weet ik! Maar daar moet toch iets anders voor te bedenken zijn? Bovendien is de meestal slechte kwaliteit van de You Tube filmpjes juist vaak een stimulans, een reden, om alsnóg een CD of DVD van de betreffende artiest aan te schaffen. Helaas voor iedereen, die onze flitsende You Tube filmpjes hebben gezien en zich – in opperste opwinding - naar de plaatselijke CD-shop hebben gespoed, om dé DVD van onze optredens te bemachtigen: Hij is nog niet uit. Nog even wachten dus…
Dick
RSS-feed