bron: sleen.nu
De kerstreis
Op een of andere manier maakt de kersttijd iets in ons los. Ik denk dat dat het effect is van de eeuwenlange traditie, waarin behalve de uiterlijke verschijningsvormen ook de morele kanten zijn overgedragen. En dat is mooi. Mensen worden opener, meer vergevingsgezind en glimlachen, waar ze eerder boos zouden zijn geworden. December is ook de maand, waarin toneelverenigingen, operettegezelschappen (een scrabblewoord!), koren (oei!), klassieke en andere orkesten laten horen hoe zij de kerstgedachte vertolken. De aankondigingen van de ene na de andere opvoering verdringen zich in de lokale suffertjes en soms beconcurreren ze elkaar door op de zelfde avond hun ding te doen. Overigens zie je zelden aankondigingen van bigbands, terwijl ook voor rond de kerstdagen min of meer religieus getint repertoire beschikbaar is.
Zelf was ik dit jaar betrokken bij de Kerstreis in Sleen. U bent geweest, denk ik? Het spijt me, ik heb u niet herkend in de grote menigte. Nee? Niet geweest? Nou ja, jammer, maar over 5 jaar krijgt u een herkansing.
In de Kerstreis in Sleen ziet u de kerstgedachte gematerialiseerd. Dan gaat het niet om het kerstverhaal, dat wordt afgebeeld. Dat is niet nieuw, dat kent iedereen wel. Nee, het is de solidariteit van een dorp op de uitlopers van de Hondsrug. Elke vijf jaar worden zo’n 200 mensen gemobiliseerd om de kerstreis vorm te geven met muziek, dans en toneel. Maar ook om decors te maken, verkeer te regelen en de meer dan 1000 waxinelichtjes langs de route brandend te houden.
Op een of andere manier maakt de kersttijd iets in ons los. Ik denk dat dat het effect is van de eeuwenlange traditie, waarin behalve de uiterlijke verschijningsvormen ook de morele kanten zijn overgedragen. En dat is mooi. Mensen worden opener, meer vergevingsgezind en glimlachen, waar ze eerder boos zouden zijn geworden. December is ook de maand, waarin toneelverenigingen, operettegezelschappen (een scrabblewoord!), koren (oei!), klassieke en andere orkesten laten horen hoe zij de kerstgedachte vertolken. De aankondigingen van de ene na de andere opvoering verdringen zich in de lokale suffertjes en soms beconcurreren ze elkaar door op de zelfde avond hun ding te doen. Overigens zie je zelden aankondigingen van bigbands, terwijl ook voor rond de kerstdagen min of meer religieus getint repertoire beschikbaar is.
Zelf was ik dit jaar betrokken bij de Kerstreis in Sleen. U bent geweest, denk ik? Het spijt me, ik heb u niet herkend in de grote menigte. Nee? Niet geweest? Nou ja, jammer, maar over 5 jaar krijgt u een herkansing.
In de Kerstreis in Sleen ziet u de kerstgedachte gematerialiseerd. Dan gaat het niet om het kerstverhaal, dat wordt afgebeeld. Dat is niet nieuw, dat kent iedereen wel. Nee, het is de solidariteit van een dorp op de uitlopers van de Hondsrug. Elke vijf jaar worden zo’n 200 mensen gemobiliseerd om de kerstreis vorm te geven met muziek, dans en toneel. Maar ook om decors te maken, verkeer te regelen en de meer dan 1000 waxinelichtjes langs de route brandend te houden.
bron: sleen.nu
De reis begint aan de oostkant van het brinkdorp en leidt door de oude, echt “Drentsche” kern naar de westzijde. En tijdens deze route wordt u door een gids van tafereel naar tafereel geleid. De ene keer ontroerend (zoals een echt kind in een echte kribbe in een echte stal, of de kerstliedjes spelende jeugdgroep van Crescendo), soms bewonderenswaardig (zoals Gabriel, die op een hoogwerker hoog boven de grond in de ijzige wind en soms striemende regen haar teksten spreekt), en een andere keer hilarisch (zoals de herbergier, die geen plaats meer heeft in zijn kroeg en de drie wijzen, waarvan er eentje duidelijk niet meer helemaal bij de tijd is…). Gezien de vele foto’s, die gemaakt zijn, en de talrijke video’s, die geschoten zijn, vindt u vast wel voorbeelden op You Tube.
Bron: sleen.nu
Zoals ik al zei, de opkomst was groot. Zo’n 22 keer is het afgelopen weekend de reis begonnen voor een groep van tussen de 70 en 90 reizigers. En dat betekent, dat de spelers evenzo vele keren hun teksten hebben moeten uitspreken of hun muziek hebben moeten spelen. Als gevolg daarvan kan ik het Halleluja van Händel nu even niet meer horen. 22 Keer heb ik het gezongen en op zaterdagavond om half elf was dat – Halleluja! – voor het laatst. Bijzonder was (er volgt nu inside informatie), dat het 22 keer niet perfect was. Je zou toch zeggen, dat we al doende leren. Maar dat is niet zo. Heel duidelijk is gebleken, dat bij het spelen van muziek de harmonieën, de samenklanken, je helpen bij het uitvoeren. Je oren zijn getraind te luisteren en te reageren op andere instrumenten en stemmen. In mijn sectie kon ik de andere partijen niet horen. En bij Händel blijkt dat dus een probleem te worden. Ach, ik denk dat de meeste mensen in het publiek het niet gehoord hebben. Die luisteren op hun eigen manier naar het geheel. Maar voor jezelf is het frustrerend. Overigens ontdek ik zoëven, dat er karaoke-versies bestaan van de klassieke koorwerken. Die moet ik de volgende keer dan maar eens gaan gebruiken…
Dick
Dick
RSS-feed