It’s allright
Nou ja, allright….
Ik arriveer vanavond aan de late kant, zo tegen half acht. Gehaast kom ik binnen. Annelies en Desiree verwelkomen me in een verder praktisch lege hal. “Waar is iedereen?” We besluiten, dat het misschien niet duidelijk was, dat we deze week om half acht beginnen. Is ook lastig, de ene week zus en de andere week zo. Frans komt, kijkt ook verbaasd. Gerard sluit zich bij ons aan. Half acht en te weinig mensen voor een Big Band. Een Small Band dan misschien? We verplaatsen ons naar de Synagoge. Stoelen opstellen. Op jacht - door het gehele gebouw - naar lessenaars. We zitten. Oeps, vals, stemmen, te laag, te hoog. Gerard meldt de afwezigen: musical, ziekte en andere belangrijke zaken. Laten we beginnen met It’s allright. Is niet allright. Verkeerde versie bij de één, niet kunnen downloaden bij de ander. Zoeken in het koffertje, blad 2 wel, blad 1 niet, ja toch! Oh, er zijn drie bladzijden. We spelen wat anders. Pink Panther. Pink Panther? Spelen we dat ook en kan dat met deze – inmiddels – 10 man? Laten we Here, There and Everywhere doen. Gaat goed, klinkt leuk! Mercy, Mercy, Mercy. Fantastisch. We krijgen de beat erin. Birdland. Kent iedereen natuurlijk. Nee? Vernoemd naar een kroeg in NY 52th street en die is weer vernoemd naar Charley Bird Parker. Heeft iemand een partij niet? De meesten niet. Zoeken, vinden, of kijk maar bij je buurman. Gerard rent van piano naar sax naar dirigentenplaats, speelt mee achter in het orkest, voor het orkest en naast de ritme groep. Arjan verstuikt zijn vingers bijna bij het laatste akkoord. Sensationele verhalen: drummers die met hun sticks in hun haar verward raken. Slagaderlijke bloedingen en nog erger. Gevaarlijk beroep, muzikant. Inpakken. Opruimen. Tot volgende week, acht uur natuurlijk…
Een avondje Bigband, hoe klein die soms ook is, is plezierig vermoeiend. Hoge concentratie wordt gekoppeld aan lachen en chaos en dan komt er iets moois uit. Maar als toeschouwer krijg je het hierboven geschetste beeld.
Thuisgekomen zit ik achter mijn computer in alle rust te schrijven. Ik drink alsnog mijn kopje koffie en kijk met een schuin oog naar Ocean’s Twelve. Chaotische film over een meester inbraak met veel humor. Veel spanning, een job die grote concentratie vergt, flitsende beelden, goede film. Lijkt een beetje op een bigbandrepetitie.
Dick
Nou ja, allright….
Ik arriveer vanavond aan de late kant, zo tegen half acht. Gehaast kom ik binnen. Annelies en Desiree verwelkomen me in een verder praktisch lege hal. “Waar is iedereen?” We besluiten, dat het misschien niet duidelijk was, dat we deze week om half acht beginnen. Is ook lastig, de ene week zus en de andere week zo. Frans komt, kijkt ook verbaasd. Gerard sluit zich bij ons aan. Half acht en te weinig mensen voor een Big Band. Een Small Band dan misschien? We verplaatsen ons naar de Synagoge. Stoelen opstellen. Op jacht - door het gehele gebouw - naar lessenaars. We zitten. Oeps, vals, stemmen, te laag, te hoog. Gerard meldt de afwezigen: musical, ziekte en andere belangrijke zaken. Laten we beginnen met It’s allright. Is niet allright. Verkeerde versie bij de één, niet kunnen downloaden bij de ander. Zoeken in het koffertje, blad 2 wel, blad 1 niet, ja toch! Oh, er zijn drie bladzijden. We spelen wat anders. Pink Panther. Pink Panther? Spelen we dat ook en kan dat met deze – inmiddels – 10 man? Laten we Here, There and Everywhere doen. Gaat goed, klinkt leuk! Mercy, Mercy, Mercy. Fantastisch. We krijgen de beat erin. Birdland. Kent iedereen natuurlijk. Nee? Vernoemd naar een kroeg in NY 52th street en die is weer vernoemd naar Charley Bird Parker. Heeft iemand een partij niet? De meesten niet. Zoeken, vinden, of kijk maar bij je buurman. Gerard rent van piano naar sax naar dirigentenplaats, speelt mee achter in het orkest, voor het orkest en naast de ritme groep. Arjan verstuikt zijn vingers bijna bij het laatste akkoord. Sensationele verhalen: drummers die met hun sticks in hun haar verward raken. Slagaderlijke bloedingen en nog erger. Gevaarlijk beroep, muzikant. Inpakken. Opruimen. Tot volgende week, acht uur natuurlijk…
Een avondje Bigband, hoe klein die soms ook is, is plezierig vermoeiend. Hoge concentratie wordt gekoppeld aan lachen en chaos en dan komt er iets moois uit. Maar als toeschouwer krijg je het hierboven geschetste beeld.
Thuisgekomen zit ik achter mijn computer in alle rust te schrijven. Ik drink alsnog mijn kopje koffie en kijk met een schuin oog naar Ocean’s Twelve. Chaotische film over een meester inbraak met veel humor. Veel spanning, een job die grote concentratie vergt, flitsende beelden, goede film. Lijkt een beetje op een bigbandrepetitie.
Dick
RSS-feed