Oh, kom er eens kijken…
Dit is natuurlijk ook bedoeld voor iedereen die eens een repetitie willen bijwonen van de band, vooral kandidaat bassisten! Maar ik kwam op de titel tijdens het spelen van Send in the Clowns. We oefenen een buitengewoon langzame, dus moeilijke versie van het werk, dat goed past bij de stem van Dianne, onze zangeres.
Terwijl ik zat weg te mijmeren tijdens een lange noot over twee 12/8 maten (♪ = <90!!), dacht ik aan de tekst van het lied: “…and where are the clowns, there ought to be clowns”.
Ik heb een paar weken geleden zitten kijken naar de intocht van Sinterklaas. En ik heb stiekem genoten: van het flauwe verhaaltje, van de obligate grappen, van de voorspelbare capriolen, maar vooral van de blijheid en spontaniteit, die zo’n intocht bij iedereen oproept. Stralende kinderen, stralende participanten én stralende hoogwaardigheidsbekleders:There ought to be clowns!
Als je googelt op Clowns, dan krijg je een heel rariteitenkabinet. Ik zoek dus wat specifieker en wat meer gericht op mijn doelgroep, zoals dat tegenwoordig heet: muzikale clowns (Dit is niet mijn doelgroep, maar mijn zoekterm!). Wat kom ik dan tegen? Een heel beroemde muzikale clown, destijds: Toby Rix. Wie kent hem nog? Hij was een muzikale clown die vooral bekendheid heeft gekregen als toeteraar, hier samen met het Willem Breukers Collectief. Razend knap en allemaal akoestisch, zonder digitale fratsen. Ik merk ook, dat er heel wat componisten zijn geïnspireerd door de clown. In teksten zoals Send in the Clowns en Hij was maar een clown, maar ook in composities zoals Portrait of a clown. De clown heeft door de eeuwen heen altijd een heel belangrijke rol gespeeld. Aan hoven had je de hofnar, de vertrouweling van koningen. Hij wist alles én – omdat hij een clown was – kon hij alles zeggen. Wat anderen de kop zou kosten, flapte de hofnar er zonder remmingen en zonder repercussies uit. En deze rol heeft de clown nog steeds. Hij kan alles doen, iedereen in de maling nemen, alles zeggen wat hem voor de mond komt. Zodra je je vermomt als bijvoorbeeld (hulp-)Sinterklaas, heb je een vrijbrief gekregen om alles te zeggen, wat je anders nooit zou durven. Daarom nemen nep-sinterklazen ook altijd de meest dominante of machtigste personen in het gezelschap onder vuur. Alle toehoorders verkneukelen zich over hoe deze persoon wordt gekapitteld en er niets tegen kan doen!
Wel eens bij een cabaretvoorstelling geweest? Komieken doen hetzelfde. Zo kon Jos Brink koningin Juliana kussen, iets wat niemand in zijn hoofd zou halen (als je het al zou willen…), kon Godfried Bomans de benen van Marlene Dietrich in de maling nemen en kon Doris “shockeren” met het pak van een “toeschouwer”. Mooi figuur die Doris. Hij was een meester in het niet-gebruiken van woorden, het non-verbaal spelen. En juist bij clowns is het de kunst zo min mogelijk te zeggen: spreken is zilver, zwijgen is goud. Grote clowns in de breedste zin van het woord konden met weinig of geen woorden hele zalen plat krijgen. Denk eens aan Popov, de grote Russische clown, pantomimespeler Rob van Reijn – in zijn tijd wereldberoemd in Nederland - aan zijn Franse tegenhanger Marcel Marceau, maar ook aan onze “eigen” Toon Hermans, bijvoorbeeld in zijn Sinterklaasconferentie,
Communicatie tussen mensen gaat maar voor ongeveer 5 á 10 procent via de taal. Het gedrag, dat wat je ziet, is veel belangrijker. Gevoel en intuïtie spelen een veel bepalender rol in het “verstaan” van mensen dan de taal. Vaak weet je binnen één of twee minuten al of je iemand aardig of geschikt vindt, of niet. De rest van de tijd besteedt een mens aan het zoeken naar de rationele bevestiging van wat hij gevoelsmatig al wist.
Misschien is dit weetje handig voor de sollicitatiecommissie voor de nieuwe directeur van CQ…
Dick
Dit is natuurlijk ook bedoeld voor iedereen die eens een repetitie willen bijwonen van de band, vooral kandidaat bassisten! Maar ik kwam op de titel tijdens het spelen van Send in the Clowns. We oefenen een buitengewoon langzame, dus moeilijke versie van het werk, dat goed past bij de stem van Dianne, onze zangeres.
Terwijl ik zat weg te mijmeren tijdens een lange noot over twee 12/8 maten (♪ = <90!!), dacht ik aan de tekst van het lied: “…and where are the clowns, there ought to be clowns”.
Ik heb een paar weken geleden zitten kijken naar de intocht van Sinterklaas. En ik heb stiekem genoten: van het flauwe verhaaltje, van de obligate grappen, van de voorspelbare capriolen, maar vooral van de blijheid en spontaniteit, die zo’n intocht bij iedereen oproept. Stralende kinderen, stralende participanten én stralende hoogwaardigheidsbekleders:There ought to be clowns!
Als je googelt op Clowns, dan krijg je een heel rariteitenkabinet. Ik zoek dus wat specifieker en wat meer gericht op mijn doelgroep, zoals dat tegenwoordig heet: muzikale clowns (Dit is niet mijn doelgroep, maar mijn zoekterm!). Wat kom ik dan tegen? Een heel beroemde muzikale clown, destijds: Toby Rix. Wie kent hem nog? Hij was een muzikale clown die vooral bekendheid heeft gekregen als toeteraar, hier samen met het Willem Breukers Collectief. Razend knap en allemaal akoestisch, zonder digitale fratsen. Ik merk ook, dat er heel wat componisten zijn geïnspireerd door de clown. In teksten zoals Send in the Clowns en Hij was maar een clown, maar ook in composities zoals Portrait of a clown. De clown heeft door de eeuwen heen altijd een heel belangrijke rol gespeeld. Aan hoven had je de hofnar, de vertrouweling van koningen. Hij wist alles én – omdat hij een clown was – kon hij alles zeggen. Wat anderen de kop zou kosten, flapte de hofnar er zonder remmingen en zonder repercussies uit. En deze rol heeft de clown nog steeds. Hij kan alles doen, iedereen in de maling nemen, alles zeggen wat hem voor de mond komt. Zodra je je vermomt als bijvoorbeeld (hulp-)Sinterklaas, heb je een vrijbrief gekregen om alles te zeggen, wat je anders nooit zou durven. Daarom nemen nep-sinterklazen ook altijd de meest dominante of machtigste personen in het gezelschap onder vuur. Alle toehoorders verkneukelen zich over hoe deze persoon wordt gekapitteld en er niets tegen kan doen!
Wel eens bij een cabaretvoorstelling geweest? Komieken doen hetzelfde. Zo kon Jos Brink koningin Juliana kussen, iets wat niemand in zijn hoofd zou halen (als je het al zou willen…), kon Godfried Bomans de benen van Marlene Dietrich in de maling nemen en kon Doris “shockeren” met het pak van een “toeschouwer”. Mooi figuur die Doris. Hij was een meester in het niet-gebruiken van woorden, het non-verbaal spelen. En juist bij clowns is het de kunst zo min mogelijk te zeggen: spreken is zilver, zwijgen is goud. Grote clowns in de breedste zin van het woord konden met weinig of geen woorden hele zalen plat krijgen. Denk eens aan Popov, de grote Russische clown, pantomimespeler Rob van Reijn – in zijn tijd wereldberoemd in Nederland - aan zijn Franse tegenhanger Marcel Marceau, maar ook aan onze “eigen” Toon Hermans, bijvoorbeeld in zijn Sinterklaasconferentie,
Communicatie tussen mensen gaat maar voor ongeveer 5 á 10 procent via de taal. Het gedrag, dat wat je ziet, is veel belangrijker. Gevoel en intuïtie spelen een veel bepalender rol in het “verstaan” van mensen dan de taal. Vaak weet je binnen één of twee minuten al of je iemand aardig of geschikt vindt, of niet. De rest van de tijd besteedt een mens aan het zoeken naar de rationele bevestiging van wat hij gevoelsmatig al wist.
Misschien is dit weetje handig voor de sollicitatiecommissie voor de nieuwe directeur van CQ…
Dick
RSS-feed