Gelijkenis met bestaande personen berust louter op toeval. De auteur is daarvoor niet aansprakelijk
Het naderende kerstfeest maakte iedereen in het dorp vrolijk onrustig. De bomen binnen en buiten werden versierd met verrassend gekleurde ledjes en er werd volop geoefend met de kerstliedjes. Stille nacht, heilige nacht, 3 stemmig; Nu sijt wellecome; Hoor, de engelen; Gloria in Excelcis; Oh denneboom (of is het dennenboom?). Op scholen en bij de Vrouwen van Nu maakte men kransen en slingers en ook de oudjes in het bejaardenhuis waagden zich aan kerstquilten en mandela’s. Er was sneeuw voorspeld, voor het eerst sinds 1998 en een dik pak ook! Iedereen was opgetogen en blij.
Iedereen?
Achter in het dorp, in een klein keutertje, zat Rosan, een beetje beteuterd en zeker niet vrolijk. In haar hand had ze een trombone. Die had ze van haar overleden bet-overgrootvader gehad en ze wilde er o zo graag op spelen. Ze had les genomen en het ging al heel goed. Ze speelde een groot stuk van Pachelbels Canon in D groot al foutloos en had zich voorgenomen dit deel te spelen op de jaarlijkse kerstuitvoering, in de oude synagoge, op kerstavond. Jurre zou ook en op tijd komen. Hij speelde trompet. Zijn vertolking van Autumn Leaves was beroemd in de streek, tenminste als hij zijn partij kon vinden. Vóór hem of voor hém optreden - dat weet ik niet meer precies - was een droom voor Rosan.
Bij de laatste repetitie ging het perfect. De ruimte was al ingericht voor het concert. Een grote kerstboom geurde heerlijk en verspreidde een serene rust over de zaal. Eindelijk begreep Jasper, dat hij ook zachtjes kon spelen en wist Stefan zijn op zolder gevonden brushes op de juiste wijze te gebruiken. Het werd een ingetogen en ontroerende generale! Aan het eind van de repetitie speelde Henk een prachtige, lange, diepe noot. “Ik kan nog lager”, zij Arjan en hij draaide zijn versterkertje op. “Maar ik”, had Rosan toen geroepen, “Ik kan het laagst”. En zij schoof met blossen op beide wangen haar schuif verder dan ver. Tot grote hilariteit van het hele orkest had zij de trom van de bone gescheiden. Van repeteren kwam toen helemaal niets meer en na wat speels getrek en geduw ging ieder lachend zijns weegs.
Thuis gekomen had ze de koffer opgeborgen met de bedoeling om vlak voor de grote kerstuitvoering de partij nog eens door te blazen. Maar toen ze haar koffer opende, zag ze tot haar grote schrik dat haar schuif was verdwenen. Waar was die gebleven? Wie had het onmisbare onderdeel meegenomen?
Navraag bij Annelies, die doorgaans alles weet wat er zich in het dorp afspeelt, leverde niets op. Frans bood aan om een stukkie buis voor haar in de goede vorm te buigen. “Moet lukken”. Elvira, die toevallig in de beurt van het repetitielokaal was, ging even achter de verwarming kijken, maar dat leverde haar een gebroken duim op. Zelfs Gerard was ontdaan en zocht tussen zijn stapel “scores” naar het verdwaalde attribuut. Paul bleef nuchter en bood aan om het stuk in plaats van haar te spelen: “Op de piano klinkt het nog beter ook…”
Het schuifstuk bleef onvindbaar.
Op kerstavond verzamelde iedereen zich in de synagoge. Verwachtingsvol schoven de dorpsgenoten op hun stoelen heen en weer en het orkest nam de plaatsen in. Rosan was op de achterste rij tussen het publiek gaan zitten. Hoewel ze niet kon meespelen, wilde ze het orkest toch graag tot steun zijn.
Er waren verhalen. Van Jozef en Maria, van een stal en licht, dat de herders op pad stuurde. En toen was er het verhaal van Simon. Simon de wijze werd vertolkt dooreen solo op de baroktrompet, die een golf van noten de hemel instuurde.
Het moment naderde dat Rosan haar solo zou moeten spelen. Het stond zo in de programmaboekjes en iedereen die haar kende – en in een dorp is dat dus iedereen, die er was – keek verwachtingsvol haar richting uit. Alleen Jans grijnsde haar toe, terwijl hij zijn linkerarm triomfantelijk omhoog hield, met daarin, jawel, het ontbrekende deel van de trombone, dat hij in de kerstboom tussen de engeltjes, vilten sokjes en plastic ballen had gevonden. Gedragen door het applaus spoedde Rosan zich naar het toneel. Vol adrenaline speelde ze het thema en 2 van de variaties van Pachelbel zoals ze die nog nooit had gespeeld. En de engelen keken vertederd toe…
Prettig Kerstfeest
Dick