Bespiegelen...
De hele repetitie heb ik mijzelf zien spelen: een beetje in elkaar gezakt, de schouders te laag, de bril te ver naar voren en mijn lessenaar te hoog. En dat alles in spiegelbeeld… Daar word je droef van. Ik heb dan ook besloten om vanaf nu op de derde rij te gaan zitten. Daar zit nu nog niemand. Het voordeel is, dat publiek je wel hoort maar niet ziet én dat de Bones en Petts vóór me zitten in plaats van achter mij. Ik heb daar wel enige ervaring mee, want tijdens ons optreden samen met de Jongbloedvaarders stonden de mannen voor mij als een levend schild. Ik zag niets en de zaal ook niet. Relaxed! Ik zou het natuurlijk ook anders kunnen oplossen. De borden voor de eerste rij zijn nu ongeveer 80 cm hoog. Als we ze verhogen tot 1,30 meter en ik nog iets verder inzak (dat gebeurt van zelf in de loop van de tijd), zijn we er ook. En natuurlijk (natuurlijk? Wat zeg ik?) heb je de algemene methode: ik kan mijzelf laten “re-stylen” met daarbij een complete “body-makeover”. Ik heb het voor een andere spiegel al even uitgeprobeerd: klein extra plooitje leggen net achter de oren, overtollige huid verwijderen uit het halsgedeelte, de zakken onder de ogen laten weghalen en een paar spuitjes botox in mijn voorhoofd. Voeg daarbij nog een op maat gesneden pak, een shirt van Italiaanse snit, met contrasterende applicaties op mouwen en boord, een stel nieuwe lakschoenen en een Selmer Tenor Reference als gimmick in mijn gepedicuurde handen, en af is de zaak. Met blinkend wit gebleekte tanden wandel ik dan naar de solomicrofoon, onderweg achteloos de lange zwarte haren van mijn professionele pruik achterover gooiend over mijn nieuwe in-ear hoorsysteem.
Maar ja, wat-moet-dat-allemaal-wel-niet-kosten? In deze tijden van crisis en verval zijn de kosten onoverkomelijk en – wees nu eerlijk – er moet er toch tenminste één in het orkest zijn, die het publiek er aan herinnert, dat vrolijke muziek en feestgedruis de ellende van zorgelijke tijden balsemen. Dat is al eeuwenlang het geval. In spannende en moeilijke tijden willen mensen afgeleid worden, kunnen vluchten in een mooie droomwereld, waar alles goed is en problemen even niet bestaan. En ik heb het even uitgerekend: de gemiddelde leeftijd van de Bigband (inclusief Frans, Jaap en mijzelf) bedraagt 35,2 jaar! Als dat niet jong is… En dan heb ik gastdrummer Herralt nog niet eens meegeteld! Er zijn echter nog jongere orkesten. En ook oudere…
Maar lezer, weet, dat het niet gaat om de verpakking. Wat er in zit, dat telt. Zaterdag gaan we dat met zijn allen laten horen in Vollenhove. Het is altijd leuk om jezelf te vergelijken met andere bigbands. Niet om te bepalen of je beter of slechter bent (ik kijk wel uit!). Het is vooral leuk te horen welke muziekkeuzes ze hebben gemaakt en op welke manier ze de arrangementen uitvoeren. Zo kunnen dezelfde nummers soms heel anders klinken bij een andere band, vanwege een hoger of lager tempo, andere bindingen en accenten en de indeling van de solo’s. Ik hoop op een volle zaal (hier had “uitverkochte zaal” moeten staan, maar ja, meestal zijn de optredens van amateur jazzorkesten gratis) onder wie zich in ieder geval een groot aantal kenners zal bevinden.
Ik verheug me erop. Maar eerst even mijn scootmobiel tunen. Op marktplaats vond ik een leuk opvoersetje, dus straks kan ik even voor een Benidorm Bastard spelen…
Dick
De hele repetitie heb ik mijzelf zien spelen: een beetje in elkaar gezakt, de schouders te laag, de bril te ver naar voren en mijn lessenaar te hoog. En dat alles in spiegelbeeld… Daar word je droef van. Ik heb dan ook besloten om vanaf nu op de derde rij te gaan zitten. Daar zit nu nog niemand. Het voordeel is, dat publiek je wel hoort maar niet ziet én dat de Bones en Petts vóór me zitten in plaats van achter mij. Ik heb daar wel enige ervaring mee, want tijdens ons optreden samen met de Jongbloedvaarders stonden de mannen voor mij als een levend schild. Ik zag niets en de zaal ook niet. Relaxed! Ik zou het natuurlijk ook anders kunnen oplossen. De borden voor de eerste rij zijn nu ongeveer 80 cm hoog. Als we ze verhogen tot 1,30 meter en ik nog iets verder inzak (dat gebeurt van zelf in de loop van de tijd), zijn we er ook. En natuurlijk (natuurlijk? Wat zeg ik?) heb je de algemene methode: ik kan mijzelf laten “re-stylen” met daarbij een complete “body-makeover”. Ik heb het voor een andere spiegel al even uitgeprobeerd: klein extra plooitje leggen net achter de oren, overtollige huid verwijderen uit het halsgedeelte, de zakken onder de ogen laten weghalen en een paar spuitjes botox in mijn voorhoofd. Voeg daarbij nog een op maat gesneden pak, een shirt van Italiaanse snit, met contrasterende applicaties op mouwen en boord, een stel nieuwe lakschoenen en een Selmer Tenor Reference als gimmick in mijn gepedicuurde handen, en af is de zaak. Met blinkend wit gebleekte tanden wandel ik dan naar de solomicrofoon, onderweg achteloos de lange zwarte haren van mijn professionele pruik achterover gooiend over mijn nieuwe in-ear hoorsysteem.
Maar ja, wat-moet-dat-allemaal-wel-niet-kosten? In deze tijden van crisis en verval zijn de kosten onoverkomelijk en – wees nu eerlijk – er moet er toch tenminste één in het orkest zijn, die het publiek er aan herinnert, dat vrolijke muziek en feestgedruis de ellende van zorgelijke tijden balsemen. Dat is al eeuwenlang het geval. In spannende en moeilijke tijden willen mensen afgeleid worden, kunnen vluchten in een mooie droomwereld, waar alles goed is en problemen even niet bestaan. En ik heb het even uitgerekend: de gemiddelde leeftijd van de Bigband (inclusief Frans, Jaap en mijzelf) bedraagt 35,2 jaar! Als dat niet jong is… En dan heb ik gastdrummer Herralt nog niet eens meegeteld! Er zijn echter nog jongere orkesten. En ook oudere…
Maar lezer, weet, dat het niet gaat om de verpakking. Wat er in zit, dat telt. Zaterdag gaan we dat met zijn allen laten horen in Vollenhove. Het is altijd leuk om jezelf te vergelijken met andere bigbands. Niet om te bepalen of je beter of slechter bent (ik kijk wel uit!). Het is vooral leuk te horen welke muziekkeuzes ze hebben gemaakt en op welke manier ze de arrangementen uitvoeren. Zo kunnen dezelfde nummers soms heel anders klinken bij een andere band, vanwege een hoger of lager tempo, andere bindingen en accenten en de indeling van de solo’s. Ik hoop op een volle zaal (hier had “uitverkochte zaal” moeten staan, maar ja, meestal zijn de optredens van amateur jazzorkesten gratis) onder wie zich in ieder geval een groot aantal kenners zal bevinden.
Ik verheug me erop. Maar eerst even mijn scootmobiel tunen. Op marktplaats vond ik een leuk opvoersetje, dus straks kan ik even voor een Benidorm Bastard spelen…
Dick
This is your new blog post. Click here and start typing, or drag in elements from the top bar.
RSS-feed
