Eh one, eh two ….
Het is zuchten en steunen als we de stapel nieuwe stukken doorbladeren. Iedereen zoekt naarstig naar de voortekening, de moeilijke passages en de geadviseerde solo’s. En dan: starten maar!
Eén van de nieuwe nummers die we deze week hebben aangepakt is The children of Sanchez. Het is een titelsong van een film, gemaakt in 1979 n.a.v. een boek uit 1961 geschreven door Oscar Lewis over een familie in de sloppenwijken van Mexico City. Een droevig sociaal verhaal, dat vanwege de schrijnende werkelijkheid die het beschrijft (en het feit dat het door een buitenlander is geschreven) lange tijd verboden is geweest in Mexico.
De film die op het boek gebaseerd is, kwam uit in 1979. Anthony Quin vervulde de rol van Jesús Sánchez, een weduwnaar boer, die in Mexico City voor zijn gezin tracht te zorgen. Hij is een harde werker en denkt dat het voldoende is om financieel goed voor zijn gezin te zorgen. Hij krijgt een conflict met zijn dochter Consuela, omdat zij niet langer de onderdanige dochter wil zijn. Voor liefde en aandacht gaat Consuela naar haar grootmoeder, die zelfs gerespecteerd werd door haar Jesús.
Bij de verfilming in Mexico is er muziek bij gecomponeerd door Chuck Mangione en die was dermate goed dat hij er een Grammy mee won. Ook de titelsong zelf, Children of Sanchez, werd uitgeroepen tot de beste instrumentale popsong in 1979.
De song is een bekende melodie (Was het de openingsdeun van een sportprogramma?). Vooral voor Stefan, onze percussionist, is het uitleven geblazen. Dat ligt hem ook wel. Hij heeft dat eerder laten zien in solo’s, die we met force majeur moesten afbreken, omdat wij ook wel eens wilden spelen… In ieder geval verheug ik mij weer op zijn solo. Je moet zelf maar eens luisteren wat anderen daarmee hebben gedaan. Voor de andere instrumentalisten is het een pittig nummer, m.n. door de staccato-achtige wijze, waarop en het tempo waarin de diverse patronen moeten worden gespeeld. Oefeningen voor de tong, zeggen we maar.
In ongeveer dezelfde jaren componeerde Chuck Mangione een ander nummer uit ons repertoire: Feels so good. Dit nummer werd destijds aangeprezen als de best herkenbare song sinds Michelle van de Beatles. En inderdaad, je zingt het heel makkelijk mee.
Omdat Chuck Bugelspeler was, zijn z’n stukken vooral gericht op het soleren van de koperblazers. De rest van de band verzorgt de begeleiding, wat met die groovy muziek absoluut geen straf is!.
Tot over 2 weken.
Dick
Het is zuchten en steunen als we de stapel nieuwe stukken doorbladeren. Iedereen zoekt naarstig naar de voortekening, de moeilijke passages en de geadviseerde solo’s. En dan: starten maar!
Eén van de nieuwe nummers die we deze week hebben aangepakt is The children of Sanchez. Het is een titelsong van een film, gemaakt in 1979 n.a.v. een boek uit 1961 geschreven door Oscar Lewis over een familie in de sloppenwijken van Mexico City. Een droevig sociaal verhaal, dat vanwege de schrijnende werkelijkheid die het beschrijft (en het feit dat het door een buitenlander is geschreven) lange tijd verboden is geweest in Mexico.
De film die op het boek gebaseerd is, kwam uit in 1979. Anthony Quin vervulde de rol van Jesús Sánchez, een weduwnaar boer, die in Mexico City voor zijn gezin tracht te zorgen. Hij is een harde werker en denkt dat het voldoende is om financieel goed voor zijn gezin te zorgen. Hij krijgt een conflict met zijn dochter Consuela, omdat zij niet langer de onderdanige dochter wil zijn. Voor liefde en aandacht gaat Consuela naar haar grootmoeder, die zelfs gerespecteerd werd door haar Jesús.
Bij de verfilming in Mexico is er muziek bij gecomponeerd door Chuck Mangione en die was dermate goed dat hij er een Grammy mee won. Ook de titelsong zelf, Children of Sanchez, werd uitgeroepen tot de beste instrumentale popsong in 1979.
De song is een bekende melodie (Was het de openingsdeun van een sportprogramma?). Vooral voor Stefan, onze percussionist, is het uitleven geblazen. Dat ligt hem ook wel. Hij heeft dat eerder laten zien in solo’s, die we met force majeur moesten afbreken, omdat wij ook wel eens wilden spelen… In ieder geval verheug ik mij weer op zijn solo. Je moet zelf maar eens luisteren wat anderen daarmee hebben gedaan. Voor de andere instrumentalisten is het een pittig nummer, m.n. door de staccato-achtige wijze, waarop en het tempo waarin de diverse patronen moeten worden gespeeld. Oefeningen voor de tong, zeggen we maar.
In ongeveer dezelfde jaren componeerde Chuck Mangione een ander nummer uit ons repertoire: Feels so good. Dit nummer werd destijds aangeprezen als de best herkenbare song sinds Michelle van de Beatles. En inderdaad, je zingt het heel makkelijk mee.
Omdat Chuck Bugelspeler was, zijn z’n stukken vooral gericht op het soleren van de koperblazers. De rest van de band verzorgt de begeleiding, wat met die groovy muziek absoluut geen straf is!.
Tot over 2 weken.
Dick
RSS-feed