Franse Muziek
Ik loop graag door de Cora, een Franse super supermarkt. Niet om iets te kopen – al kom daar soms heel bijzondere dingen tegen – maar vooral om te kijken. Naar prijzen van “ordi`s” en andere electronica, naar tuingereedschap (ik zag bijvoorbeeld een heel vernuftig, maar akelig apparaatje om mollen te mollen. Ik zal niet uitweiden hoe dat precies werkt, maar er is een luide knal bij te horen…), naar bijzondere levensmiddelen (die zijn er niet veel meer. De meeste dingen kun je ook in de betere supermarkt in Nederland vinden met uitzondering van (soms nog levende) vissoorten) én naar cd’s. En wat daar opvalt zijn de vele Franstalige cd’s. Je vindt in Nederland ook Nederlandstalige muziek, maar die past vaak in een enkel schapje tussen het overwegend Engelse repertoire. In Frankrijk niet. Daar wordt de eigen taal nog als belangrijk gezien. Fransen en zeker de wat oudere Fransen spreken zelden een vreemde taal. Dat heb je vast wel eens gemerkt op een camping, in een hotel of als je een bekeuring krijgt (denk je, op te maken uit het misbaar van de gendarme). Fransen spreken Frans, zingen Frans en leven Frans. Er wordt veel gezongen van alles door elkaar: volksliedjes, pop, wat wij “schlagers” noemen en klassiek. En iedereen heeft er plezier in. En ook als je de radio aanzet, dan is 75% van de muziek Franstalig.
Ik loop graag door de Cora, een Franse super supermarkt. Niet om iets te kopen – al kom daar soms heel bijzondere dingen tegen – maar vooral om te kijken. Naar prijzen van “ordi`s” en andere electronica, naar tuingereedschap (ik zag bijvoorbeeld een heel vernuftig, maar akelig apparaatje om mollen te mollen. Ik zal niet uitweiden hoe dat precies werkt, maar er is een luide knal bij te horen…), naar bijzondere levensmiddelen (die zijn er niet veel meer. De meeste dingen kun je ook in de betere supermarkt in Nederland vinden met uitzondering van (soms nog levende) vissoorten) én naar cd’s. En wat daar opvalt zijn de vele Franstalige cd’s. Je vindt in Nederland ook Nederlandstalige muziek, maar die past vaak in een enkel schapje tussen het overwegend Engelse repertoire. In Frankrijk niet. Daar wordt de eigen taal nog als belangrijk gezien. Fransen en zeker de wat oudere Fransen spreken zelden een vreemde taal. Dat heb je vast wel eens gemerkt op een camping, in een hotel of als je een bekeuring krijgt (denk je, op te maken uit het misbaar van de gendarme). Fransen spreken Frans, zingen Frans en leven Frans. Er wordt veel gezongen van alles door elkaar: volksliedjes, pop, wat wij “schlagers” noemen en klassiek. En iedereen heeft er plezier in. En ook als je de radio aanzet, dan is 75% van de muziek Franstalig.
Er is een tijd geweest in Nederland dat het Frans werd gezien als intellectueel. Studenten wierpen zich – mede -daarom in rokerige ruimtes op het Franse Chanson. Jacques Brel (een Belg weliswaar) en Edith Piaff waren de wat bekendere namen, maar ook de liedjeszangers George Brassins en Barbara werden veel gedraaid. Begeleid door een gitaar of een piano zongen die laatste hun levensliederen en het klonk fantastisch en soms beklemmend. In Nederland moet je nu zoeken naar CD’s van de chansonniers. Natuurlijk Charles Aznavour en Edith Piaff zijn nog wel te vinden, maar voor Brassins en de Michiel’s Polmareff en Fugain moet je echt je best doen. Barbara en Frida Boccara (van “Mille chansons”) zijn alleen nog op LP te vinden bij de kringloop.
Zo niet in Frankrijk. Daar zijn ze allemaal nog ruim te verkrijgen. En ook de cd’s van voor mij volslagen onbekende Fransen zijn blijkbaar populair. Zij vullen de cd-bakken met soms wel 8 verschillende schijfjes. Maar ja, dat ligt aan mij. De Fransen kennen Frans Duijts, Daniël Lohues en Benny Nijman (waarvan een leuke versie van Ik Weet Niet Hoe in ’t Vrije Schaep is uitgevoerd) waarschijnlijk ook niet.
De Galliers zijn niet alleen trots op hun hedendaagse muziek. Zij hebben ook een traditie in klassiek en jazz. Sydney Bechet was één van mijn eerste jazzvoorbeelden en wie kent Hotclub de France niet? En dan de Franse klassieke componisten. De eigenzinnige Sati, ….Ravel of de componisten van nog langer geleden. Vorige week was het Festival oude muziek in Utrecht. Dat stond in het teken van de Franse componisten. Maar daarover in een volgend blog. Nu schijnt de zon en stroomt de Sioule wild langs de tent. Kanoërs doen hun best de kleine watervalletjes te overwinnen. Tijd voor mijn baquette met Frans kaas en een glaasje uit de streek. Auvergne op zijn best…
Dick
RSS-feed