10 september 2011
Nee het is geen typefout en de ramp was zeker niet zo groot. Vlak voor het zomerreces werden we gevraagd op te treden tijdens de opening van het Culturele Seizoen 2011/2012. Het kostte veel moeite, maar we waren er met een complete standaard bezetting. En ook de weergoden waren ons gunstig gestemd niet in het minst door onze inspanningen daartoe. Maar Coevorden zou Coevorden niet zijn als er niet iets mis ging in de coördinatie en communicatie. Blijkbaar is dat niet “hun ding”.
Eén van de kenmerken van de CQ-bigband Coevorden is de zelfredzaamheid en de creativiteit. En mocht een keer de berg niet naar Mohammed komen, dan komen wij wel naar Mohammed. Ons optreden stond gepland. Niet op het podium, maar voor de deur op de smalle stoep van CQ. Er lag een groene loper. Het Marktplein stond vol mensen, die ons echter niet konden zien en wellicht ook niet horen, omdat het podium – waar wij op zouden moeten zitten – hen het uitzicht belemmerde. Geen nood. Wij pakten de stoelen en lessenaars en verplaatsten ons richting de markt, zodat het publiek ons weliswaar nog steeds niet kon zien, maar wel horen! We regelden stroom en schaduw en testten de akoestiek. En we zagen dat het goed was.
We hadden buiten de waard gerekend. Het was de bedoeling –werd ons vriendelijk uitgelegd – dat we niet te horen zouden zijn op de Markt. Dat was de afspraak. Niet te horen… Wat zaten we dan te doen? We verhuisden terug naar ons kleedje, bogen de uiteinden van de band wat naar elkaar toe en bliezen naar de grond. En we konden het niet helpen, maart langzaam bouwde zich een publiekje op: een puffende oude heer met rollator, twee met elkaar flirtende tieners, een paar dames, die tussen de nummers de laatste nieuwtjes uitwisselden, een bekende van de één, een partner van de ander, een paar kinderen met interesse voor muziek (hoop ik…) en die allemaal aangevuld door wisselende voorbijgangers met minder geduld.
We hebben lekker gespeeld. Het geluid was goed dank zij de gevel van de nieuwbouw, het weer was perfect en zoals altijd de sfeer was ontspannen.
Nee het is geen typefout en de ramp was zeker niet zo groot. Vlak voor het zomerreces werden we gevraagd op te treden tijdens de opening van het Culturele Seizoen 2011/2012. Het kostte veel moeite, maar we waren er met een complete standaard bezetting. En ook de weergoden waren ons gunstig gestemd niet in het minst door onze inspanningen daartoe. Maar Coevorden zou Coevorden niet zijn als er niet iets mis ging in de coördinatie en communicatie. Blijkbaar is dat niet “hun ding”.
Eén van de kenmerken van de CQ-bigband Coevorden is de zelfredzaamheid en de creativiteit. En mocht een keer de berg niet naar Mohammed komen, dan komen wij wel naar Mohammed. Ons optreden stond gepland. Niet op het podium, maar voor de deur op de smalle stoep van CQ. Er lag een groene loper. Het Marktplein stond vol mensen, die ons echter niet konden zien en wellicht ook niet horen, omdat het podium – waar wij op zouden moeten zitten – hen het uitzicht belemmerde. Geen nood. Wij pakten de stoelen en lessenaars en verplaatsten ons richting de markt, zodat het publiek ons weliswaar nog steeds niet kon zien, maar wel horen! We regelden stroom en schaduw en testten de akoestiek. En we zagen dat het goed was.
We hadden buiten de waard gerekend. Het was de bedoeling –werd ons vriendelijk uitgelegd – dat we niet te horen zouden zijn op de Markt. Dat was de afspraak. Niet te horen… Wat zaten we dan te doen? We verhuisden terug naar ons kleedje, bogen de uiteinden van de band wat naar elkaar toe en bliezen naar de grond. En we konden het niet helpen, maart langzaam bouwde zich een publiekje op: een puffende oude heer met rollator, twee met elkaar flirtende tieners, een paar dames, die tussen de nummers de laatste nieuwtjes uitwisselden, een bekende van de één, een partner van de ander, een paar kinderen met interesse voor muziek (hoop ik…) en die allemaal aangevuld door wisselende voorbijgangers met minder geduld.
We hebben lekker gespeeld. Het geluid was goed dank zij de gevel van de nieuwbouw, het weer was perfect en zoals altijd de sfeer was ontspannen.
Beginnende artiesten - zoals ik... - kennen dat gevoel wel. Je doet je best en je hoopt dat er op z’n minst iemand luistert. Je kent ze wel die artiesten: ze zitten op een kruk achter een microfoon of piano en ze spelen. Geroezemoes in de zaal. Je bent achtergrond vulling. Maar geleidelijk aan verstomt het geroezemoes. Als je je nummer gespeeld hebt, klinkt zelfs een zwak applausje. Mensen kijken je richting uit. Een enkeling knikt je bemoedigend toe. Je hebt contact. Gesterkt door deze beginnende belangstelling speel je je volgende nummer, ietsje luider en met iets meer dynamiek. Meer mensen stoppen met praten en verzamelen zich rond je podiumpje. Je betrekt ze bij je optreden. Vertelt wat je gaat spelen en wijst ze op de inhoud van de tekst. De volgende nummers “speel” je in dubbele zin: je zingt/speelt én je acteert. Het tempo wordt tijdens het nummer aangepast afhankelijk van wat de tekst vraagt. Na afloop wordt er geklapt en geschreeuwd, ze willen meer. Halleluja!
Zaterdag was een begin. Ach wie weet, als communicatie en planning eens echt aandacht krijgen…
Dick
Zaterdag was een begin. Ach wie weet, als communicatie en planning eens echt aandacht krijgen…
Dick
RSS-feed