Humor
Langzaam maakte de lange ijzeren arm zich los uit de rij soortgenoten. In een sierlijke bocht en steeds sneller, racete het af op de strook rood-zwarte katoen, die licht kronkelend in de verte werd vastgehouden door twee stalen geleiders. Op het einde van de ijzeren arm was een letter in spiegelschrift gesoldeerd, die met een klap zijn afdruk door het lint heen op het gladde papier achterliet. Het lint verschoof anderhalve millimeter naar rechts. Net als het besmette vel papier, dat een positie naar links werd gesleept door een zware slede. Nadat een aantal armen heen en weer waren gezwaaid, ieder een andere letter producerend in zwart (en soms in het rood) pakte de oorzaak van al deze bewegingen de lange handel op de slede, waardoor deze laatste met een ratelend geluid weer naar rechts bewoog en tegelijkertijd het papier één regel omhoog draaide. Het spel begon van voren af aan….
Deze beschouwing is nodig, omdat ik heb gemerkt, dat voor mij gewone gebruiksvoorwerpen bij niet-leeftijdgenoten minder bekend zijn. En het is nodig, omdat in oude arrangementen soms de term “like a typewriter” staat. Dat is dan een aanwijzing voor een drummer of een violist, dirigent of zo. Jerry Lewis, een Amerikaanse komiek, eens minstens zo beroemd als Danny Kaye (wie??) gebruikte de typemachine ook als act. Hij improviseerde vaak op bestaande dingen, zoals bijvoorbeeld op een Count Basie nummer. Danny Kaye was veelbezig met muziek. Hij was eigenlijk een ster uit de vele muziekfilms van de jaren 50. Knock on Wood was daar eenvoorbeeld van (de muziek klonk iets anders dan het Knock on Wood, dat wij nu spelen). Hij heeft ook orkesten gedirigeerd en misschien was hij wel de inspirator van muziekkomieken als Victor Borge en Hans Liberg.
Langzaam maakte de lange ijzeren arm zich los uit de rij soortgenoten. In een sierlijke bocht en steeds sneller, racete het af op de strook rood-zwarte katoen, die licht kronkelend in de verte werd vastgehouden door twee stalen geleiders. Op het einde van de ijzeren arm was een letter in spiegelschrift gesoldeerd, die met een klap zijn afdruk door het lint heen op het gladde papier achterliet. Het lint verschoof anderhalve millimeter naar rechts. Net als het besmette vel papier, dat een positie naar links werd gesleept door een zware slede. Nadat een aantal armen heen en weer waren gezwaaid, ieder een andere letter producerend in zwart (en soms in het rood) pakte de oorzaak van al deze bewegingen de lange handel op de slede, waardoor deze laatste met een ratelend geluid weer naar rechts bewoog en tegelijkertijd het papier één regel omhoog draaide. Het spel begon van voren af aan….
Deze beschouwing is nodig, omdat ik heb gemerkt, dat voor mij gewone gebruiksvoorwerpen bij niet-leeftijdgenoten minder bekend zijn. En het is nodig, omdat in oude arrangementen soms de term “like a typewriter” staat. Dat is dan een aanwijzing voor een drummer of een violist, dirigent of zo. Jerry Lewis, een Amerikaanse komiek, eens minstens zo beroemd als Danny Kaye (wie??) gebruikte de typemachine ook als act. Hij improviseerde vaak op bestaande dingen, zoals bijvoorbeeld op een Count Basie nummer. Danny Kaye was veelbezig met muziek. Hij was eigenlijk een ster uit de vele muziekfilms van de jaren 50. Knock on Wood was daar eenvoorbeeld van (de muziek klonk iets anders dan het Knock on Wood, dat wij nu spelen). Hij heeft ook orkesten gedirigeerd en misschien was hij wel de inspirator van muziekkomieken als Victor Borge en Hans Liberg.
Het is goed als er om en met muziek gelachen wordt. Zelf kan ik het niet begrijpen als mensen te serieus met de muziek omgaan. Natuurlijk moet je je best doen en daar hoort concentratie bij. En natuurlijk is er ernstige muziek, waar tekst en muziek beslist niet aanzetten tot een lachpartij. Toch kan ik het niet goed begrijpen, waarom een aantal beoefenaars van serieuze, vaak klassieke muziek neerkijken op muziek, waar meer spontaniteit en improvisatie in zit. Het plezier in het spel is immers de meest belangrijke factor bij het geloofwaardig overbrengen van muziek! En daar hoort humor bij. Niet te veel en niet te boertig maar subtielke humor spreekt altijd aan. Zoals Tim ons demonstreerde. Na een flitsende solo in Chameleon haalde hij met een nonchalant gebaar en zonder tekst een achtergebleven wisser uit zijn beker. Nu weet ik ook waar die 8 maten rust na de solo voor dient!
Op de repetitie werd ook nieuw repertoire uitgedeeld. Eén stuk, gearrangeerd door Johan, is bedoeld voor ons project samen met een Ierse Band. Het is een nummer in driekwartsmaat, dat voor de bigband herschreven is in zes achtste, maar eigenlijk een vierkwartsgevoel moet opleveren. Nou, dat gevoel hebben we na de eerste keer doorspelen niet herkend. Maar dat komt nog wel… hoop ik…
Dick
Op de repetitie werd ook nieuw repertoire uitgedeeld. Eén stuk, gearrangeerd door Johan, is bedoeld voor ons project samen met een Ierse Band. Het is een nummer in driekwartsmaat, dat voor de bigband herschreven is in zes achtste, maar eigenlijk een vierkwartsgevoel moet opleveren. Nou, dat gevoel hebben we na de eerste keer doorspelen niet herkend. Maar dat komt nog wel… hoop ik…
Dick
RSS-feed