De Brug
Het was het mijn avondje wel. We krijgen niet elke week bezoek van een Ierse folkgroup. Ons repertoire kent natuurlijk veel, verschillende stijlen, maar Iers is vrij zeldzaam. Vandaar dat we elkaar hebben ontmoet. Volgend jaar staat er een optreden gepland van de bigband Coevorden en Porterhouse, die Ierse band, en volgens goed gebruik spelen we tenminste 2 nummers samen. Maar welke!
Het ene voorstel volgde het andere op. Bruce Springsteen en Pete Seeger, Molly Malone en the Wild Rover en ga zo maar door. Eigenaardig genoeg ontbrak het countrynummer Nine to five, wat wij gewoon op het repertoire hebben staan. Dat nummer kun je heel goed met elkaar spelen, al weet ik heel goed, dat country geen Ierse folk is.
Hoe sla je een brug tussen twee zo verschillende stijlen? Doe je dat door een gemeenschappelijk nummer 2 keer te spelen: één keer als folk en één keer als jazz? Of meng je de bezetting en speel je met elkaar en tegelijkertijd hetzelfde nummer? De violiste uit Porterhouse krijgt het dan wel heel zwaar tegen de trompetten en trombones. Of neem je een nummer van de folkgroup en ondersteun je dat door simpele drie en vierklanken (geen gedoe met 9- , 4+, Maj en andere jazz akkoorden)? Ik weet het niet en dan is mijn vaste actie: internet.
Je komt daar merkwaardige bewerkingen tegen. Een favoriet nummer van mij – destijds – was Been on the road van Alex Campbell, een typisch nummer uit de jaren 60. Dat nummer is opnieuw uitgebracht door Eric Geevers in een Garage Rock uitvoering. Ik ben blij, dat ik dat niet eerder gehoord heb… Alle weemoed en verdriet is eruit geramd. Nou ja, je kan je er wild in uitleven. Een ander nummer dan: Guantanamera, oorspronkelijk ook gezongen binnen de Amerikaanse Folkwereld. Lekker relaxed ritme, een inhoudelijke boodschap en ruimte voor improvisatie. En inderdaad dit nummer is ergens op de wereld geschikt gemaakt voor Bigband.
Het was het mijn avondje wel. We krijgen niet elke week bezoek van een Ierse folkgroup. Ons repertoire kent natuurlijk veel, verschillende stijlen, maar Iers is vrij zeldzaam. Vandaar dat we elkaar hebben ontmoet. Volgend jaar staat er een optreden gepland van de bigband Coevorden en Porterhouse, die Ierse band, en volgens goed gebruik spelen we tenminste 2 nummers samen. Maar welke!
Het ene voorstel volgde het andere op. Bruce Springsteen en Pete Seeger, Molly Malone en the Wild Rover en ga zo maar door. Eigenaardig genoeg ontbrak het countrynummer Nine to five, wat wij gewoon op het repertoire hebben staan. Dat nummer kun je heel goed met elkaar spelen, al weet ik heel goed, dat country geen Ierse folk is.
Hoe sla je een brug tussen twee zo verschillende stijlen? Doe je dat door een gemeenschappelijk nummer 2 keer te spelen: één keer als folk en één keer als jazz? Of meng je de bezetting en speel je met elkaar en tegelijkertijd hetzelfde nummer? De violiste uit Porterhouse krijgt het dan wel heel zwaar tegen de trompetten en trombones. Of neem je een nummer van de folkgroup en ondersteun je dat door simpele drie en vierklanken (geen gedoe met 9- , 4+, Maj en andere jazz akkoorden)? Ik weet het niet en dan is mijn vaste actie: internet.
Je komt daar merkwaardige bewerkingen tegen. Een favoriet nummer van mij – destijds – was Been on the road van Alex Campbell, een typisch nummer uit de jaren 60. Dat nummer is opnieuw uitgebracht door Eric Geevers in een Garage Rock uitvoering. Ik ben blij, dat ik dat niet eerder gehoord heb… Alle weemoed en verdriet is eruit geramd. Nou ja, je kan je er wild in uitleven. Een ander nummer dan: Guantanamera, oorspronkelijk ook gezongen binnen de Amerikaanse Folkwereld. Lekker relaxed ritme, een inhoudelijke boodschap en ruimte voor improvisatie. En inderdaad dit nummer is ergens op de wereld geschikt gemaakt voor Bigband.
Een volgende mogelijkheid is om het geweldige nummer van Liam Clancy “And the band played Waltzing Mathilda”, dan gezongen door onze collega’s van Porterhouse, direct te laten volgen door de bigband versie van Waltzing Mathilda, een prima arrangement overigens. Natuurlijk hebben we ook de alom bekende folksongs als Blowin ín the wind en Puff the magic dragon, die zijn te bewerken of al zijn bewerkt voor bigbandbezetting.
Ik ben benieuwd wat we precies gaan doen. Ik kan me er al wel een voorstelling van maken. Paul houdt zich niet in en gaat uit zijn dak op de piano bij the Leaving of Liverpool in een arrangement van hem zelf. Zijn hawaii blouse half open, zijn blik verwilderd, zijn eigen spel begeleidend door krijsend geneurie.. De nieuwe ritmegroep (er zijn vacatures volgend jaar bij de bas, gitaar en misschien drums) swingt mee, het samba-patroon soepel vertolkend, Tim, met zijn nieuwe hairlook en gestoken in een tweedehands giletje van zwart leer, blaast zijn longen zowat door de altsax heen en ook Desiree is gegrepen door de flow van Liverpool en produceert met vuurspugende ogen de ene trompetsolo na de andere over de saxsectie heen.
Hans blijft gewoon zitten.
Dick
Ik ben benieuwd wat we precies gaan doen. Ik kan me er al wel een voorstelling van maken. Paul houdt zich niet in en gaat uit zijn dak op de piano bij the Leaving of Liverpool in een arrangement van hem zelf. Zijn hawaii blouse half open, zijn blik verwilderd, zijn eigen spel begeleidend door krijsend geneurie.. De nieuwe ritmegroep (er zijn vacatures volgend jaar bij de bas, gitaar en misschien drums) swingt mee, het samba-patroon soepel vertolkend, Tim, met zijn nieuwe hairlook en gestoken in een tweedehands giletje van zwart leer, blaast zijn longen zowat door de altsax heen en ook Desiree is gegrepen door de flow van Liverpool en produceert met vuurspugende ogen de ene trompetsolo na de andere over de saxsectie heen.
Hans blijft gewoon zitten.
Dick
RSS-feed