De halve cirkel
We hadden een blazersrepetitie. Ik wist van tevoren dat dat hard werken werd. Alle details komen pijnlijk duidelijk aan de orde en de eindeloze herhalingen van een paar maten kost me uiteindelijk een extra spuitbus deodorant! Dus net als “vlijtige” scholieren begonnen we de repetities met traineren: gezellig bij elkaar zitten in een halve cirkel (i.p.v. staan in diverse groepjes), praten over de favoriete onderwerpen van de dirigent, discussies uitlokken over dingen die nog niet direct aan de orde zijn, enz, enz, enz.. Nadat we dat een kwartier volgehouden hadden, stond één van ons op als startsein voor fase twee: de trage opbouw van de oefenruimte: wil je de piano voor, links, rechts of helemaal niet; hoe gaan we zitten in 2 of 3 rijen; waar zijn de lessenaars… Ik zou er knettergek van worden, al die mensen die aan je hoofd lopen te zeuren voor iets, wat ze zelf óók kunnen bedenken. Dat was ook één van de redenen, dat ik het onderwijs destijds heb verlaten. Al die adhd-kinderen (we kenden dat begrip toen overigens niet, het waren gewoon drukke kinderen), die aan je colbert trokken (ook zo’n archaïsch verschijnsel: de leerkracht in een pak) en op allerlei manieren – vooral door eenzijdige communicatie op hoog volume – je aandacht vroegen. Die vlucht heeft wel een verbetering gebracht in mijn loonontwikkeling, maar heeft me niet verlost van dat gedoe. Ook in bedrijven en instellingen vragen mensen dingen, waarvan ze het antwoord allang kennen. Het is gewoon veiliger als je chef het ook heeft gezegd. Dan kan je als het misgaat altijd naar iemand wijzen: “ja, maar van hem moest ik…”
We hadden een blazersrepetitie. Ik wist van tevoren dat dat hard werken werd. Alle details komen pijnlijk duidelijk aan de orde en de eindeloze herhalingen van een paar maten kost me uiteindelijk een extra spuitbus deodorant! Dus net als “vlijtige” scholieren begonnen we de repetities met traineren: gezellig bij elkaar zitten in een halve cirkel (i.p.v. staan in diverse groepjes), praten over de favoriete onderwerpen van de dirigent, discussies uitlokken over dingen die nog niet direct aan de orde zijn, enz, enz, enz.. Nadat we dat een kwartier volgehouden hadden, stond één van ons op als startsein voor fase twee: de trage opbouw van de oefenruimte: wil je de piano voor, links, rechts of helemaal niet; hoe gaan we zitten in 2 of 3 rijen; waar zijn de lessenaars… Ik zou er knettergek van worden, al die mensen die aan je hoofd lopen te zeuren voor iets, wat ze zelf óók kunnen bedenken. Dat was ook één van de redenen, dat ik het onderwijs destijds heb verlaten. Al die adhd-kinderen (we kenden dat begrip toen overigens niet, het waren gewoon drukke kinderen), die aan je colbert trokken (ook zo’n archaïsch verschijnsel: de leerkracht in een pak) en op allerlei manieren – vooral door eenzijdige communicatie op hoog volume – je aandacht vroegen. Die vlucht heeft wel een verbetering gebracht in mijn loonontwikkeling, maar heeft me niet verlost van dat gedoe. Ook in bedrijven en instellingen vragen mensen dingen, waarvan ze het antwoord allang kennen. Het is gewoon veiliger als je chef het ook heeft gezegd. Dan kan je als het misgaat altijd naar iemand wijzen: “ja, maar van hem moest ik…”
Maar goed, Gerard, al lichtelijk rood aangelopen, besliste uiteindelijk, dat we in een halve cirkel rond de piano moesten gaan zitten. Toen de opstelling gerealiseerd was en we plaatsnamen, merkte mijn collega tenoren en ik, dat voor grote instrumenten een halve cirkel niet ideaal is: De ruimte voor je is te klein. Je speelt als het ware in een taartpunt en de bekers van de saxen proberen de slagroom op de kwarkpunt te verlaten. Probeer het maar eens: teken een taartpunt met een straal van140 cm en een hoek van 30 graden op de huiskamervloer. Plaats een stoel op de cirkelomtrek binnen de twee benen van de taartpunt en probeer met het mondstuk in de mond swingende bewegingen te maken binnen het afgebakende gebied. Lukt niet! Kijk als je een ensemble hebt van 4 personen is er niets aan de hand, maar als je met 10 mensen een halve cirkel moet verdelen (ieder heeft dus een hoek van 18 graden ter beschikking!) dan wordt het ploeteren.
Desondanks deden we ons best, bikkels die we zijn, om van de noten, die we allang kenden, betere muziek te maken. Wat is dat moeilijk, als je vlotte stukken langzaam moet spelen. Hoe moeilijk is het om precies op de 1e en 3e tel te spelen, hoe ingewikkeld is het om een triool ook echt als triool te spelen i.p.v. een wat uitgerekte voorslag. Nog nooit heb ik Dikkertje Dap zo verfoeid, terwijl dat manneke niet anders probeerde dan mijn timing van een achtste punt rust te verbeteren.
Eerlijk is eerlijk, het zijn de leukste repetities. Een moeilijke passage overwinnen met z’n allen, zo zuiver spelen, dat alle ongewenste (t)rillingen verdwijnen en je van een Majeur-akkoord gaat genieten, achtsten die op vreemde plekken in de maat staan, kort en allemaal tegelijk spelen, het is kikken.
Dick
Desondanks deden we ons best, bikkels die we zijn, om van de noten, die we allang kenden, betere muziek te maken. Wat is dat moeilijk, als je vlotte stukken langzaam moet spelen. Hoe moeilijk is het om precies op de 1e en 3e tel te spelen, hoe ingewikkeld is het om een triool ook echt als triool te spelen i.p.v. een wat uitgerekte voorslag. Nog nooit heb ik Dikkertje Dap zo verfoeid, terwijl dat manneke niet anders probeerde dan mijn timing van een achtste punt rust te verbeteren.
Eerlijk is eerlijk, het zijn de leukste repetities. Een moeilijke passage overwinnen met z’n allen, zo zuiver spelen, dat alle ongewenste (t)rillingen verdwijnen en je van een Majeur-akkoord gaat genieten, achtsten die op vreemde plekken in de maat staan, kort en allemaal tegelijk spelen, het is kikken.
Dick
RSS-feed