Bossa et Francoise
Een stille avond. Niets op de TV. Je kent die avonden wel. Tijd om iets te doen, wat je al langer van plan was, maar steeds weer uitstelde. Mijn kasten puilen uit van boeken met bladmuziek. Die komen uit de tijd, dat muziek nog echt op papier werd uitgegeven. Nu komt alles digitaal bij mij binnen en een usb-stickje neemt aanmerkelijk minder ruimte in, dan de tientallen muziekalbums in mijn kast. Dus tijd om te sorteren welke boeken en losse bladen mogen blijven en welke onherroepelijk weggaan. Zo, prullenbak erbij. Ik ga eens lekker opschonen!
Een stille avond. Niets op de TV. Je kent die avonden wel. Tijd om iets te doen, wat je al langer van plan was, maar steeds weer uitstelde. Mijn kasten puilen uit van boeken met bladmuziek. Die komen uit de tijd, dat muziek nog echt op papier werd uitgegeven. Nu komt alles digitaal bij mij binnen en een usb-stickje neemt aanmerkelijk minder ruimte in, dan de tientallen muziekalbums in mijn kast. Dus tijd om te sorteren welke boeken en losse bladen mogen blijven en welke onherroepelijk weggaan. Zo, prullenbak erbij. Ik ga eens lekker opschonen!
Een duik in je archief is ook een duik in je verleden. Zo heb ik hier een boek van Antonio Carlos Jobim met bossanova’s: Boss Bossas. En meteen ben ik terug in de jaren 60/70, toen de bossanova’s in Nederland ontdekt werden. Ik weet wel, dat ik helemaal weg was van het ritme en dan vooral, als er alleen een stem, gitaar en – vooruit - bas bij betrokken waren. Ik heb het boek kapot gespeeld! (Wat niet letterlijk waar is, want ik ben erg zuinig op mijn bladmuziek tot ergernis van mijn omgeving. Die stapels zijn niet vanzelf ontstaan…). Nummers als Aqua de Beber (voor als je dorst hebt…), Dessafinado (voor als je eens baldadig wilt zijn, tijdens een concert…) en Recado (voor als je weer eens even wil relativeren…) waren mijn favoriete nummers uit dit album.. “Waarom?”, vraag ik mij af. Ik denk, dat wij toen vooral muziek hadden, die met 3 of 4 “schone” akkoordjes begeleid konden worden: C, F, G, Am, als je in C speelt en Am, Dm, B7 en E7 als je in mineur wilde zingen. De Bossanova’s waren mijn eerste ontmoeting met meer complexe akkoorden. Neem nu The One Note Samba (staat niet in dat album overigens), waarin rond één noot allerlei akkoorden worden neergezet. Echt heerlijke muziek voor een avond bij de open haard met een glas wijn of cola in je hand. Vooral als Stan Getz ook nog aanschuift.
Eens verder kijken in de stapel. Een paar losse exemplaren van bekende nummers: Si tu vois ma mère, van Sydney Bechet. Ook weer zo’n nummer met herinneringen. Bechet heeft dit nummer vlak na het overlijden van zijn moeder geschreven. Maar die emotie roept het nummer bij mij niet op. Nee, het was een langzaam nummer, waarmee de dixielandbands uit die tijd hun optreden – ’s avonds laat, soms zelfs pas om 1 uur ’s nachts (de tijd dat de meeste feesten van nu pas op gang komen…) – beëindigden. Het was het tempo, waarop je als puber graag de dansvloer opging om te “slijpen”. Tja, wat is dat nu weer? Gelukkig is er vaker over geschreven. Goh, ja, sweet memories. Dit nummer houd ik zeker.
Wat heb ik hier? In dezelfde kleur blauw als het vorige stuk: Si C’est Ça van Francoise Hardy. Ik heb dat denk ik vooral gekocht omdat ze zo mooi was en zo lief zong (zucht..). Ze is later aan de drugs geraakt en dat verstoorde het romantisch plaatje wel enigszins. Gelukkig is alles weer goed gekomen en nu woont ze in de buurt van Parijs, las ik ergens.
Ik was wel erg Frans in die tijd: Frida Boccara, Cent Mille Chanson. Ik heb deze muziek destijds besteld - weet ik nog -, vanwege de kracht, waarmee ze dit zong. Heel anders dan de omfloerste luisterliedjes en protestsongs, die ik toen meestal hoorde.
Zo schiet ik niet op natuurlijk. Heb ik een avondje geen bigband, blijf ik hangen in zoete herinneringen. Nou, volgende week dan maar verder. Hoeveel heb ik nu weggegooid?
Ik kijk en zie de lege prulenbak.
Dick
Wat heb ik hier? In dezelfde kleur blauw als het vorige stuk: Si C’est Ça van Francoise Hardy. Ik heb dat denk ik vooral gekocht omdat ze zo mooi was en zo lief zong (zucht..). Ze is later aan de drugs geraakt en dat verstoorde het romantisch plaatje wel enigszins. Gelukkig is alles weer goed gekomen en nu woont ze in de buurt van Parijs, las ik ergens.
Ik was wel erg Frans in die tijd: Frida Boccara, Cent Mille Chanson. Ik heb deze muziek destijds besteld - weet ik nog -, vanwege de kracht, waarmee ze dit zong. Heel anders dan de omfloerste luisterliedjes en protestsongs, die ik toen meestal hoorde.
Zo schiet ik niet op natuurlijk. Heb ik een avondje geen bigband, blijf ik hangen in zoete herinneringen. Nou, volgende week dan maar verder. Hoeveel heb ik nu weggegooid?
Ik kijk en zie de lege prulenbak.
Dick
RSS-feed