Sun and snow,
Gisteravond geen bigband gehad voornamelijk vanwege de afwezigheid van een groot aantal leden, die met zijn allen naar de Tower of Power zijn geweest in Groningen. Ik niet. Door omstandigheden (vakantie) zat ik in de kou (14 graden C), dik ingepakt (teeshirt, handschoenen, skibroek) op een lege piste in de volle zon op 2800 meter mij te verbijten omtrent dat gemis. Nou ja een mens kan niet alles hebben. Ik probeer er maar het beste van te maken en verheug mij op het enthousiaste verslag, dat ik zonder twijfel zal krijgen als ik weer terug ben. De Tower of power is wat zijn naam zegt: energie.
Gisteravond geen bigband gehad voornamelijk vanwege de afwezigheid van een groot aantal leden, die met zijn allen naar de Tower of Power zijn geweest in Groningen. Ik niet. Door omstandigheden (vakantie) zat ik in de kou (14 graden C), dik ingepakt (teeshirt, handschoenen, skibroek) op een lege piste in de volle zon op 2800 meter mij te verbijten omtrent dat gemis. Nou ja een mens kan niet alles hebben. Ik probeer er maar het beste van te maken en verheug mij op het enthousiaste verslag, dat ik zonder twijfel zal krijgen als ik weer terug ben. De Tower of power is wat zijn naam zegt: energie.
En wat mij dan opvalt is, dat alle blazers staan. De enige die zitten zijn de drummer en de toetsenist. De rest staat en speelt uit het hoofd. Wat betekent dit? Hebben ze zo lang gerepeteerd op de nummers, dat hun vingers weten wat er moet gebeuren? Spelen ze al jarenlang elke avond dezelfde tunes over and over? Ik weet het niet. Ik weet wel, dat ik dat niet kan, hoewel ik dat wel zou willen. Zonder een standaard met bladmuziek, kun je je meer op de muziek zelf concentreren en dat komt toon en interpretatie ten goede. Tegelijkertijd vraagt dit wel veel studiediscipline vooraf. Discipline, die bij grote musici aanwezig is of tenminste was. Zodra er een standaard in beeld komt, krijg je al het idee: dit is een goede amateur. Nu moet ik wel wat nuanceren. Dweilorkesten hebben ook geen bladmuziek bij de hand. Natuurlijk hebben zij hard geoefend, maar de muziek is iets eenvoudiger gearrangeerd als bigbandmuziek. Nummers uit het hoofd spelen in een bigband betekent, dat elke rust, elke achtste elke beat bij iedereen gelijk moet zijn. Dat is mét bladmuziek al moeilijk, laat staan zonder. Die lui van Tower op Power kunnen het en dat is indrukwekkend.
Klassieke orkesten die als orkest alles uit het hoofd spelen ken ik niet, Jij wel? Het komt toch niet veel voor, denk ik, terwijl de moeilijkste partij daar, die van de solist, bijna altijd wel uit het hoofd gespeeld wordt. Het is niet rechtvaardig…
Toen ik in het plaatselijke racletrestaurant aan het eten was, was er ook live-muziek. Met bladmuziek. De musicus zat achter een imposant keyboard met wel honderd knopjes en schakelaars. Stiekem keek ik over zijn schouder mee. Een dik boekwerk met Fakes, opgeslagen op bladzijde 251. Het blad was gevuld met grote noten, nog net niet genummerd of gekleurd. In de kop was de titel te lezen (Never on Sunday) en de gebruiksaanwijzing voor dit lied: A24 (waarschijnlijk het benodigde ritme en de gewenste begeleiding inclusief het akkoordenschema) en 143 (misschien het tempo bij voorkeur). Grijnzend keek de musicus over het klavier naar de aanwezige gasten met een blik van: hoor mij eens. Waar is de tijd gebleven, toen de locals nog hun klarinet, sousafoon en citer pakten en uit het hoofd de sterren uit de onbewolkte hemel speelden?
Dick
Dick
RSS-feed