Natuur
Stel je voor: vriezend weer. Je wandelt met de hond over de glooiende en besneeuwde Es tussen Benneveld en Noord-Sleen. Hier en daar steken vergeelde resten van groenmest boven de sneeuw uit, de eentonigheid verbrekend. Geen hek te zien. De zon schijnt voluit. Vlak boven de Es vliegen ganzen, kwebbelend met elkaar, alsof ze soebatten over wie op kop moet. In de verte nog een klein groepje, roepend naar de rest om op hen te wachten. Sporen van reeën en hazen kruizen je pad. Verder stilte, niets dan pure lucht, die je diep doet inademen, en niets dan prachtige vergezichten, die je nergens elders vindt. De hond snuffelt en volgt de sporen, tot grote schrik van de haas, die zich veilig waande in zijn leger. Spontaan komt er muziek bij mij boven. Van Grieg, een Noor. Zijn muziek is heel beeldend. Als je er naar luistert, zie je de natuur voor je ogen verschijnen. Morgenstimmung is daar een goed voorbeeld van. En luister eens naar zijn Solveiglied, dat een bepaalde eenzame sfeer uitstraalt. De natuur heeft veel componisten geïnspireerd. Vaak zijn dat de seizoenen (Vivaldi, hier met Winter uit de vier jaargetijden), of de tijden op een dag, waarbij de avond favoriet is, zoals de Mondscheinsonate van Beethoven . Eric Satie, geboren aan zee in Honfleur, liet zich zonder twijfel ook door de natuur inspireren afgaande op zijn “Gymnastische Werken”. Je hoort de golven aankomen en zich weer terugtrekken. Je moet van zijn muziek houden, maar zeker is, dat hij er een stemming mee kan oproepen bij zijn toehoorders. Nu moet je niet denken, dat alleen klassieke componisten zich lieten inspireren door de natuur. Ook popmuzikanten, jazz beoefenaars en levensliedzangers halen hun teksten uit de natuur of gebruiken metaforen, ontleend aan de natuur, om een bepaalde sfeer op te roepen. “Vanmorgen vloog ze nog” uit de musical Tsjechov is daar wel een zwaar aangezet voorbeeld van. Maar je kent vast en zeker ook het fantastische nummer van Cat Stevens Morning has broken. Cat Stevens was sowieso erg spiritueel ingesteld. Hij bekeerde zich tot de Islam en nam een nieuwe naam aan: Yusuf Islam. Op zijn site zijn bespiegelingen te vinden over zijn kijk op de wereld. Ook sommige liedjes van Ramses Shaffy roepen beelden op, althans bij mij, zoals Het is stil in Amsterdam . Ik zie de natte straten glimmen en hoor de oorverdovende stilte, die je alleen maar kunt voorstellen als je dat zelf hebt ondergaan. Als oud-amsterdammer (ik lijk wel een stuk kaas!) keer ik weer terug naar de stad en ruik de grachten en zie de lantaarns branden op de pleinen en grachten. Mijn voetstappen klinken hol door de straten. Van de regen glimmend plaveisel weerkaatst het schaarse licht in de schaduwen van de nacht. In de verte klinkt de sirene van een politieauto. Hier en daar brandt een licht achter de ramen. De kroegen zijn dicht, maar de geur van verschraald bier is nog overal waarneembaar… Ho, Dick, je verliest jezelf in de romantiek en de lyriek van de mooie herinneringen! Terug naar de band. Kan een bigband ook zo’n gevoel oproepen? Ja, dat denk ik wel. De band moet het dan hebben van zijn harmonieën. Complexe akkoorden, niet te snel gespeeld en vooral niet te hard, roepen ook beelden op. Glen Miller had zijn Moonlightserenade en de kracht van dit stuk zit hem naar mijn mening in de akkoorden en de verdeling daarvan over de instrumenten. Natuurlijk hebben wij Send in the Clowns, dat we in een geweldig arrangement spelen. Dus romantiek is ook in Coevorden te vinden (wel even goed zoeken…). Drenthe kan wel een inspiratiebron zijn. Voor de componisten en arrangeurs onder ons, schrijf eens wat voor de bigband over de heide en dan iets anders dan over die stille, die we al kennen van school.
Dick
Stel je voor: vriezend weer. Je wandelt met de hond over de glooiende en besneeuwde Es tussen Benneveld en Noord-Sleen. Hier en daar steken vergeelde resten van groenmest boven de sneeuw uit, de eentonigheid verbrekend. Geen hek te zien. De zon schijnt voluit. Vlak boven de Es vliegen ganzen, kwebbelend met elkaar, alsof ze soebatten over wie op kop moet. In de verte nog een klein groepje, roepend naar de rest om op hen te wachten. Sporen van reeën en hazen kruizen je pad. Verder stilte, niets dan pure lucht, die je diep doet inademen, en niets dan prachtige vergezichten, die je nergens elders vindt. De hond snuffelt en volgt de sporen, tot grote schrik van de haas, die zich veilig waande in zijn leger. Spontaan komt er muziek bij mij boven. Van Grieg, een Noor. Zijn muziek is heel beeldend. Als je er naar luistert, zie je de natuur voor je ogen verschijnen. Morgenstimmung is daar een goed voorbeeld van. En luister eens naar zijn Solveiglied, dat een bepaalde eenzame sfeer uitstraalt. De natuur heeft veel componisten geïnspireerd. Vaak zijn dat de seizoenen (Vivaldi, hier met Winter uit de vier jaargetijden), of de tijden op een dag, waarbij de avond favoriet is, zoals de Mondscheinsonate van Beethoven . Eric Satie, geboren aan zee in Honfleur, liet zich zonder twijfel ook door de natuur inspireren afgaande op zijn “Gymnastische Werken”. Je hoort de golven aankomen en zich weer terugtrekken. Je moet van zijn muziek houden, maar zeker is, dat hij er een stemming mee kan oproepen bij zijn toehoorders. Nu moet je niet denken, dat alleen klassieke componisten zich lieten inspireren door de natuur. Ook popmuzikanten, jazz beoefenaars en levensliedzangers halen hun teksten uit de natuur of gebruiken metaforen, ontleend aan de natuur, om een bepaalde sfeer op te roepen. “Vanmorgen vloog ze nog” uit de musical Tsjechov is daar wel een zwaar aangezet voorbeeld van. Maar je kent vast en zeker ook het fantastische nummer van Cat Stevens Morning has broken. Cat Stevens was sowieso erg spiritueel ingesteld. Hij bekeerde zich tot de Islam en nam een nieuwe naam aan: Yusuf Islam. Op zijn site zijn bespiegelingen te vinden over zijn kijk op de wereld. Ook sommige liedjes van Ramses Shaffy roepen beelden op, althans bij mij, zoals Het is stil in Amsterdam . Ik zie de natte straten glimmen en hoor de oorverdovende stilte, die je alleen maar kunt voorstellen als je dat zelf hebt ondergaan. Als oud-amsterdammer (ik lijk wel een stuk kaas!) keer ik weer terug naar de stad en ruik de grachten en zie de lantaarns branden op de pleinen en grachten. Mijn voetstappen klinken hol door de straten. Van de regen glimmend plaveisel weerkaatst het schaarse licht in de schaduwen van de nacht. In de verte klinkt de sirene van een politieauto. Hier en daar brandt een licht achter de ramen. De kroegen zijn dicht, maar de geur van verschraald bier is nog overal waarneembaar… Ho, Dick, je verliest jezelf in de romantiek en de lyriek van de mooie herinneringen! Terug naar de band. Kan een bigband ook zo’n gevoel oproepen? Ja, dat denk ik wel. De band moet het dan hebben van zijn harmonieën. Complexe akkoorden, niet te snel gespeeld en vooral niet te hard, roepen ook beelden op. Glen Miller had zijn Moonlightserenade en de kracht van dit stuk zit hem naar mijn mening in de akkoorden en de verdeling daarvan over de instrumenten. Natuurlijk hebben wij Send in the Clowns, dat we in een geweldig arrangement spelen. Dus romantiek is ook in Coevorden te vinden (wel even goed zoeken…). Drenthe kan wel een inspiratiebron zijn. Voor de componisten en arrangeurs onder ons, schrijf eens wat voor de bigband over de heide en dan iets anders dan over die stille, die we al kennen van school.
Dick
RSS-feed