Eenzaam, maar niet alleen.
De laatste tonen sterven weg. "Dit is het voor vanavond, mensen", spreekt de bandleader. De instrumenten worden ingepakt en de stoelen gestapeld. Iedereen gaat zijnsweegs.
Ik stap in mijn auto. Het koude stuur draait traag om zijn as. De lichten schijnen op een verlaten weg. Coevorden by Night. Lege straten, in de verte een net aangekomen trein. Rijen lantaarnpalen. Ik zie ze voorbijflitsen. Dan knippert er een lampje en slaat er een gong. Brandstof is tot een minimum gedaald. Gelukkig kan ik tanken. Ik tank altijd op dinsdagavond. Dat komt zo uit. Ik verlaat de auto en schroef de dop los. Diesel staat er met grote letters. Ik wandel naar de automaat en doe de vereiste handelingen: aanraakgevoelig scherm bespelen, pin invoeren, pomp kiezen. Ik loop terug en hang de slang in de daarvoor aangebracht opening. De wind giert om het tankstation. En dan komt de auto. De lichten knipperend, de ramen wijd open en daaruit hangt tenminste één jongeling, die mij uitbundig toezwaait, begeleid door de dubbeltonige hoorn van de auto, die een reine kwart produceert. Het is het Oosterhesselse deel van de band. Hun enthousiasme kikkert me op. Ik ben toch niet zo alleen meer in het uitgestorven Coevorden. Ik haal mijn bonnetje op, spring in de auto en zet de achtervolging in. Tevergeefs natuurlijk. De rijstijl van de chauffeur doet vermoeden, dat er een variabele snelheidsbeperking is ingesteld op de N34. Rijdend over het viaduct bij Dalen zie ik nog net de twee rode puntjes van de achterlichten in de richting van Meppen verdwijnen. Ik glimlach en overdenk de repetitie. We waren vanavond geconcentreerd zonder saai te zijn. Gelachen wordt er altijd. Binnenkort is er een uitvoering. We spelen een uur en dat zal weinig moeite kosten. De puntjes zijn vanavond op de i gezet. Gerard stond meer achter het orkest dan ervoor, meelezend met de verschillende partijen, eigen interpretaties van het geschrevene vervangen door de zijne. Het programma is gevarieerd. Here, there and everywhere is zoetig en melodieus. Children of Sanchez is vurig. Big Spender zwoel en geheimzinnig. We herhalen vaak. Moeilijke passages worden erin gehamerd. Omdat we vanavond een aantal musici missen, vallen de aanwezigen en dus hun prestaties extra op. Ik verbaas me altijd hoe snel een foute matenreeks door de band goed wordt gespeeld. Voelt goed. Ik rem af. Vrachtwagens rijden maximaal 90! Bij Erm kan ik eindelijk weer vaart maken, maar helaas moet ik er daar af. Vanaf daar kom ik geen mens meer tegen. Drenthe na 9 uur is op slot. Nog een bochtje, 5 drempels en 2 rotondes en ik ben thuis. De laatste sneeuw kraakt onder mijn zolen. Doe de deur open en zet mijn tenorsax in de gang. Het is weer voorbij voor een week. Jammer.
Dick
De laatste tonen sterven weg. "Dit is het voor vanavond, mensen", spreekt de bandleader. De instrumenten worden ingepakt en de stoelen gestapeld. Iedereen gaat zijnsweegs.
Ik stap in mijn auto. Het koude stuur draait traag om zijn as. De lichten schijnen op een verlaten weg. Coevorden by Night. Lege straten, in de verte een net aangekomen trein. Rijen lantaarnpalen. Ik zie ze voorbijflitsen. Dan knippert er een lampje en slaat er een gong. Brandstof is tot een minimum gedaald. Gelukkig kan ik tanken. Ik tank altijd op dinsdagavond. Dat komt zo uit. Ik verlaat de auto en schroef de dop los. Diesel staat er met grote letters. Ik wandel naar de automaat en doe de vereiste handelingen: aanraakgevoelig scherm bespelen, pin invoeren, pomp kiezen. Ik loop terug en hang de slang in de daarvoor aangebracht opening. De wind giert om het tankstation. En dan komt de auto. De lichten knipperend, de ramen wijd open en daaruit hangt tenminste één jongeling, die mij uitbundig toezwaait, begeleid door de dubbeltonige hoorn van de auto, die een reine kwart produceert. Het is het Oosterhesselse deel van de band. Hun enthousiasme kikkert me op. Ik ben toch niet zo alleen meer in het uitgestorven Coevorden. Ik haal mijn bonnetje op, spring in de auto en zet de achtervolging in. Tevergeefs natuurlijk. De rijstijl van de chauffeur doet vermoeden, dat er een variabele snelheidsbeperking is ingesteld op de N34. Rijdend over het viaduct bij Dalen zie ik nog net de twee rode puntjes van de achterlichten in de richting van Meppen verdwijnen. Ik glimlach en overdenk de repetitie. We waren vanavond geconcentreerd zonder saai te zijn. Gelachen wordt er altijd. Binnenkort is er een uitvoering. We spelen een uur en dat zal weinig moeite kosten. De puntjes zijn vanavond op de i gezet. Gerard stond meer achter het orkest dan ervoor, meelezend met de verschillende partijen, eigen interpretaties van het geschrevene vervangen door de zijne. Het programma is gevarieerd. Here, there and everywhere is zoetig en melodieus. Children of Sanchez is vurig. Big Spender zwoel en geheimzinnig. We herhalen vaak. Moeilijke passages worden erin gehamerd. Omdat we vanavond een aantal musici missen, vallen de aanwezigen en dus hun prestaties extra op. Ik verbaas me altijd hoe snel een foute matenreeks door de band goed wordt gespeeld. Voelt goed. Ik rem af. Vrachtwagens rijden maximaal 90! Bij Erm kan ik eindelijk weer vaart maken, maar helaas moet ik er daar af. Vanaf daar kom ik geen mens meer tegen. Drenthe na 9 uur is op slot. Nog een bochtje, 5 drempels en 2 rotondes en ik ben thuis. De laatste sneeuw kraakt onder mijn zolen. Doe de deur open en zet mijn tenorsax in de gang. Het is weer voorbij voor een week. Jammer.
Dick
RSS-feed