Herralt
De avond begon als gewoonlijk: de mannen zetten de stoelen klaar en de vrouwen kwamen binnen om er op te gaan zitten. De lessenaars werden uitgevouwen of veroverd en tenslotte zat iedereen. Gerard begon. De mededelingen als eerste: wanneer spelen we en wat? Bovendien memoreerde hij, dat dit echt de laatste keer was, dat wij in dit drumlokaal zouden spelen. En dan nog eens zonder drummer! Nog één keer in de Synagoge (maar dan ruim gezeten) en vervolgens op! naar ons nieuwe onderkomen. We wilden beginnen. Nog 4 keer en dan een uitvoering. We waren aardig compleet. Helaas geen drummer dus. "Zal ik Herralt vragen, of die het wil proberen?” stelde Annelies voor. Waarom niet. Ze belde, telde tot 20 en daar ging de deur open: Herralt. Te jong voor de band, te klein om achterin te zitten, maar vrolijk en enthousiast. Enigszins achterdochtig – kan-ie-ut-wel – volgden 8 paar ogen Herralt met zijn PSU* naar de kruk. Geen bladmuziek; nummers, die niet tot zijn dagelijks repertoire horen; musici, waarmee hij nog nooit gespeeld had. Daar word je pas goed nerveus van. Ik dan, Herralt niet. Super geconcentreerd en met een grote grijns volgde hij de koddig overdreven aanwijzingen van achter de piano en de blazers haalden opgelucht adem. Gelukkig, niet meer zelf tellen, maar gewoon het slagwerk volgen.
De avond begon als gewoonlijk: de mannen zetten de stoelen klaar en de vrouwen kwamen binnen om er op te gaan zitten. De lessenaars werden uitgevouwen of veroverd en tenslotte zat iedereen. Gerard begon. De mededelingen als eerste: wanneer spelen we en wat? Bovendien memoreerde hij, dat dit echt de laatste keer was, dat wij in dit drumlokaal zouden spelen. En dan nog eens zonder drummer! Nog één keer in de Synagoge (maar dan ruim gezeten) en vervolgens op! naar ons nieuwe onderkomen. We wilden beginnen. Nog 4 keer en dan een uitvoering. We waren aardig compleet. Helaas geen drummer dus. "Zal ik Herralt vragen, of die het wil proberen?” stelde Annelies voor. Waarom niet. Ze belde, telde tot 20 en daar ging de deur open: Herralt. Te jong voor de band, te klein om achterin te zitten, maar vrolijk en enthousiast. Enigszins achterdochtig – kan-ie-ut-wel – volgden 8 paar ogen Herralt met zijn PSU* naar de kruk. Geen bladmuziek; nummers, die niet tot zijn dagelijks repertoire horen; musici, waarmee hij nog nooit gespeeld had. Daar word je pas goed nerveus van. Ik dan, Herralt niet. Super geconcentreerd en met een grote grijns volgde hij de koddig overdreven aanwijzingen van achter de piano en de blazers haalden opgelucht adem. Gelukkig, niet meer zelf tellen, maar gewoon het slagwerk volgen.
14 mei spelen we ’s avonds voor de nieuwe bewoners van Het Hof van Coevorden. Niet als enige, hoor! Er is nog een andere gelegenheids-bigband en er zijn diverse combo’s actief. “Het kan zijn dat ik ook in een ander bandje speel! Ja, ik weet het zeker. In een ander bandje. Ik weet alleen niet welk. Ja, wel op die zaterdag, maar met wie ook weer?” Onze bassist voerde de onderhandelingsdruk op. De zorgen over zijn aanwezigheid waren voelbaar bij de anderen. Kiest hij wel voor ons?
Net voor Knock on Wood (“eh one, eh two, eh…”) zag Annelies het: de broche. Het was een opvallend kleinood, verholen opgespeld op de kleurige robe van Elvira. De start moest worden uitgesteld. Een uitgebreide maar eenzijdige beschouwing volgde. Jans zuchtte, Jaap lachte, Tom ging maar wat anders doen. Ze schrok op. Voelde ze, dat het moment van bewondering voor de kledingspeld niet goed gekozen was? “Oh, wachten jullie op mij? Maar ik zag opeens…”.
Toch maar beginnen. Knock on Wood begint met een solootje van de drummer. (“Mag ik een drum solo spelen, MAG IK EEN DRUMSOLO SPELEN? EEN DRUMSOLO??!!”). Helaas voor Herralt: het solo-optreden duurt in dit nummer precies 4 tellen (voor niet-kenners: dat is 3 seconden, als een kwart op 180 beats wordt gespeeld). Daarna valt het hele orkest over de slagwerker heen, ook nu. We hadden geen erbarmen en speelden met kracht de begeleidingslijnen om Dianne te ondersteunen. Onderwijl flitste en knipte het om ons heen, veroorzaakt door Gerard, die met zijn digitale camera (jawel, zelfs hij!) de laatste momenten in dit afschuwelijke lokaal vereeuwigde. Het was een leuke avond.
Bedankt Herralt.
Dick
*PSU = persoonlijke standaarduitrusting, afkorting oorspronkelijk afkomstig uit het leger. Thans ook gebruikt voor drummers, die ook brushes bij zich hebben
Net voor Knock on Wood (“eh one, eh two, eh…”) zag Annelies het: de broche. Het was een opvallend kleinood, verholen opgespeld op de kleurige robe van Elvira. De start moest worden uitgesteld. Een uitgebreide maar eenzijdige beschouwing volgde. Jans zuchtte, Jaap lachte, Tom ging maar wat anders doen. Ze schrok op. Voelde ze, dat het moment van bewondering voor de kledingspeld niet goed gekozen was? “Oh, wachten jullie op mij? Maar ik zag opeens…”.
Toch maar beginnen. Knock on Wood begint met een solootje van de drummer. (“Mag ik een drum solo spelen, MAG IK EEN DRUMSOLO SPELEN? EEN DRUMSOLO??!!”). Helaas voor Herralt: het solo-optreden duurt in dit nummer precies 4 tellen (voor niet-kenners: dat is 3 seconden, als een kwart op 180 beats wordt gespeeld). Daarna valt het hele orkest over de slagwerker heen, ook nu. We hadden geen erbarmen en speelden met kracht de begeleidingslijnen om Dianne te ondersteunen. Onderwijl flitste en knipte het om ons heen, veroorzaakt door Gerard, die met zijn digitale camera (jawel, zelfs hij!) de laatste momenten in dit afschuwelijke lokaal vereeuwigde. Het was een leuke avond.
Bedankt Herralt.
Dick
*PSU = persoonlijke standaarduitrusting, afkorting oorspronkelijk afkomstig uit het leger. Thans ook gebruikt voor drummers, die ook brushes bij zich hebben
RSS-feed