Systeem
Hij heeft – eindelijk - een systeem, Gertjan. Ik weet niet welk systeem en ook niet hoe het werkt maar Gertjan weet er de weg in. “We doen Send in the Clowns”, sprak Gerard. : “Aha”, kwam er geluid van achter: “Hier heb ik het al!”. De anderen hadden nog maar nauwelijks begrepen, welk stuk we zouden spelen, maar bij Gertjan stond het al op de lessenaar. Breed lachend, eigenlijk een beetje verrast door zijn eigen behendigheid, riep hij: “Noem maar op, ik vind het zó”.
Ja, de wereld verandert. In Knock on Wood zitten op een paar plekken een groepje van 3 maten, die geheel syncopisch gespeeld worden. Daar zit altijd het risico in, dat je net te vroeg de toon aanzet, waardoor je steeds sneller gaat spelen (ben ik nog te volgen?). Meestal is de ritmesectie (en daarin m.n. de bassist en de drummer) de groep, die dan het tempo opvoert. Maar vanavond waren het de blazers, die op hol sloegen. De wereld verandert: change! Blijkbaar zijn de idealen van een wereldleider voldoende krachtig om overal op onze planeet en dus ook in Coevorden verandering te brengen.
Abusievelijk had Gerard het nummer How High the Moon niet op de speellijst gezet voor 2 april. We hebben het ook nauwelijks gerepeteerd. Maar hij en Dianne willen het graag in Marktzicht (zij zijn wel op Hyves!) laten horen. “Kan wel, hè?”, manipuleerde Gerard de band. “Yes, we can!”. En dus doen we het. Niets in de wereld kan dat nog veranderen. In Hot Fudge zit een gitaarsolo. Hoe komt het dat ik die nooit eerder gehoord heb? Spelen wij-van-de-eerste-rij dan zo hard? Enfin, vanavond was hij er ineens en hoe! Dat inspireerde niet alleen mij, maar ook de dirigent. “We maken de solo langer, voegen nog een drumsolo toe en de band begint pas weer “on cue”, kan dat?” Dat kan. Natuurlijk kan dat vanavond en alle volgende avonden. Change, yes we can!
Nu denk je natuurlijk: “wat herhaalt hij vaak een paar zinnetjes.” Nou kijk, dat heeft een reden. Herhaling maakt de dingen krachtiger, of leuker, of duidelijker. Elvira duidde mij er op. Het is een bekend mechanisme. Obama doet het niet als eerste. Elke one-liner werkt pas als je hem vaak herhaalt. Een jazzsolo wordt toegankelijker als je patronen repeteert, een grap wordt leuker als je elke keer weer tegen dezelfde eenzame boom op de verder lege weide loopt. Herhaling maakt dat je iets beter beheerst. Opvoeding is op dit principe gebaseerd. En kinderen maken zelf ook gebruik van de herhaling door te blijven zeuren, tot het doel bereikt is.
In de muziek wordt ook veel herhaald. Dat heeft het voordeel voor de componist of arrangeur, dat hij/zij niet alles hoeft uit te schrijven, maar gebruik kan maken van dikke balken, voorafgegaan door dubbele punten om aan te geven, dat je dat stuk nog maar eens moet spelen. Soms maken ze het echt ingewikkeld. Dan worden Segno-tekens en Coda’s toegevoegd. De úitleg is al moeilijk. Alsof je tijdens het spelen tijd hebt om al die verwijzingen op te sporen! Er is een stuk – dat we ook op de 2e april spelen – waarin ik steeds weer vastloop. Mijn buren spelen passages, die ik niet zie en als ik dat mooie loopje speel, ben ik de enige! Daarom worden partituren voorzien van gele, rode of groene punten en pijlen om de weg te wijzen. Een soort Tom-Tom avant la lettre. Ik zou blij zijn, als ze dáár nu eens een nieuw systeem voor bedachten, voor de verandering!
Dick.
Hij heeft – eindelijk - een systeem, Gertjan. Ik weet niet welk systeem en ook niet hoe het werkt maar Gertjan weet er de weg in. “We doen Send in the Clowns”, sprak Gerard. : “Aha”, kwam er geluid van achter: “Hier heb ik het al!”. De anderen hadden nog maar nauwelijks begrepen, welk stuk we zouden spelen, maar bij Gertjan stond het al op de lessenaar. Breed lachend, eigenlijk een beetje verrast door zijn eigen behendigheid, riep hij: “Noem maar op, ik vind het zó”.
Ja, de wereld verandert. In Knock on Wood zitten op een paar plekken een groepje van 3 maten, die geheel syncopisch gespeeld worden. Daar zit altijd het risico in, dat je net te vroeg de toon aanzet, waardoor je steeds sneller gaat spelen (ben ik nog te volgen?). Meestal is de ritmesectie (en daarin m.n. de bassist en de drummer) de groep, die dan het tempo opvoert. Maar vanavond waren het de blazers, die op hol sloegen. De wereld verandert: change! Blijkbaar zijn de idealen van een wereldleider voldoende krachtig om overal op onze planeet en dus ook in Coevorden verandering te brengen.
Abusievelijk had Gerard het nummer How High the Moon niet op de speellijst gezet voor 2 april. We hebben het ook nauwelijks gerepeteerd. Maar hij en Dianne willen het graag in Marktzicht (zij zijn wel op Hyves!) laten horen. “Kan wel, hè?”, manipuleerde Gerard de band. “Yes, we can!”. En dus doen we het. Niets in de wereld kan dat nog veranderen. In Hot Fudge zit een gitaarsolo. Hoe komt het dat ik die nooit eerder gehoord heb? Spelen wij-van-de-eerste-rij dan zo hard? Enfin, vanavond was hij er ineens en hoe! Dat inspireerde niet alleen mij, maar ook de dirigent. “We maken de solo langer, voegen nog een drumsolo toe en de band begint pas weer “on cue”, kan dat?” Dat kan. Natuurlijk kan dat vanavond en alle volgende avonden. Change, yes we can!
Nu denk je natuurlijk: “wat herhaalt hij vaak een paar zinnetjes.” Nou kijk, dat heeft een reden. Herhaling maakt de dingen krachtiger, of leuker, of duidelijker. Elvira duidde mij er op. Het is een bekend mechanisme. Obama doet het niet als eerste. Elke one-liner werkt pas als je hem vaak herhaalt. Een jazzsolo wordt toegankelijker als je patronen repeteert, een grap wordt leuker als je elke keer weer tegen dezelfde eenzame boom op de verder lege weide loopt. Herhaling maakt dat je iets beter beheerst. Opvoeding is op dit principe gebaseerd. En kinderen maken zelf ook gebruik van de herhaling door te blijven zeuren, tot het doel bereikt is.
In de muziek wordt ook veel herhaald. Dat heeft het voordeel voor de componist of arrangeur, dat hij/zij niet alles hoeft uit te schrijven, maar gebruik kan maken van dikke balken, voorafgegaan door dubbele punten om aan te geven, dat je dat stuk nog maar eens moet spelen. Soms maken ze het echt ingewikkeld. Dan worden Segno-tekens en Coda’s toegevoegd. De úitleg is al moeilijk. Alsof je tijdens het spelen tijd hebt om al die verwijzingen op te sporen! Er is een stuk – dat we ook op de 2e april spelen – waarin ik steeds weer vastloop. Mijn buren spelen passages, die ik niet zie en als ik dat mooie loopje speel, ben ik de enige! Daarom worden partituren voorzien van gele, rode of groene punten en pijlen om de weg te wijzen. Een soort Tom-Tom avant la lettre. Ik zou blij zijn, als ze dáár nu eens een nieuw systeem voor bedachten, voor de verandering!
Dick.
RSS-feed