Heintje
Heintje was de zus van Louis. Die is natuurlijk veel bekender geworden, maar zelfs die naam zegt velen van jullie niets. Nu moet ik zeggen, dat ik Louis nooit live heb kunnen zien. Hij overleed in 1939. Heintje wel, maar die was in mijn ogen toen al stokoud. Zij trad in het begin van haar carrière op samen met haar broer. Na zijn dood in 1939 en na de oorlog (1940 – 1945, ik begrijp uit de pers, dat veel 25-minners dat niet weten…) ging zij alleen verder. In 1954 nam zij definitief afscheid van het varieté en nadien nog zo’n tien keer: Het Heintje Davids effect!
Heintje was de zus van Louis. Die is natuurlijk veel bekender geworden, maar zelfs die naam zegt velen van jullie niets. Nu moet ik zeggen, dat ik Louis nooit live heb kunnen zien. Hij overleed in 1939. Heintje wel, maar die was in mijn ogen toen al stokoud. Zij trad in het begin van haar carrière op samen met haar broer. Na zijn dood in 1939 en na de oorlog (1940 – 1945, ik begrijp uit de pers, dat veel 25-minners dat niet weten…) ging zij alleen verder. In 1954 nam zij definitief afscheid van het varieté en nadien nog zo’n tien keer: Het Heintje Davids effect!
Dat gevoel had ik gisterenavond. We hadden vorige week met een emotioneel ritueel afscheid genomen van het lokaal, waar zuurstof schaars was, het geluid slecht en de stank na een paar minuten ondraaglijk en vandaag zaten we er weer. Zij het, dat dit keer de overweldigende geur van zweet en bedorven adem al aanwezig was vóór we binnentraden. Er waren examens geweest…
Nou ja, een klein groepje, het moest kunnen en het kon. We verhuisden van de Synagoge naar het Drumlokaal. In optocht, beladen met mappen, standaards en instrumenten, strompelend door de smalle gangetjes, botsend tegen de verspreid staande tafeltjes keerden we terug naar het oude “nest” (dit woord past wel goed, nietwaar?). Het was niet verwonderlijk dat wij na deze “move” een beetje giechelig waren. Vele onderwerpen zijn besproken tussen het musiceren door: de afgelasting van ons optreden in Enschede (te weinig trombonisten), het optreden op 14 mei (meer nummers), de toekomst van CQ (genoeg leerlingen? Graag werven!), het gemeentelijk cultureel beleid, het tellen tijdens rusten in de muziek, de toekomst van het Bigbandgenre, het improviseren op de bluesscale en nog veel meer. Nou ja, zo’n laatste keer in dit lokaal mag dat, vind je niet? Volgende week vervoegen wij ons bij het nieuwe gebouw om ons nieuwe repetitielokaal in te wijden. Ik ben benieuwd wat ik er van ga vinden.
Nou ja, een klein groepje, het moest kunnen en het kon. We verhuisden van de Synagoge naar het Drumlokaal. In optocht, beladen met mappen, standaards en instrumenten, strompelend door de smalle gangetjes, botsend tegen de verspreid staande tafeltjes keerden we terug naar het oude “nest” (dit woord past wel goed, nietwaar?). Het was niet verwonderlijk dat wij na deze “move” een beetje giechelig waren. Vele onderwerpen zijn besproken tussen het musiceren door: de afgelasting van ons optreden in Enschede (te weinig trombonisten), het optreden op 14 mei (meer nummers), de toekomst van CQ (genoeg leerlingen? Graag werven!), het gemeentelijk cultureel beleid, het tellen tijdens rusten in de muziek, de toekomst van het Bigbandgenre, het improviseren op de bluesscale en nog veel meer. Nou ja, zo’n laatste keer in dit lokaal mag dat, vind je niet? Volgende week vervoegen wij ons bij het nieuwe gebouw om ons nieuwe repetitielokaal in te wijden. Ik ben benieuwd wat ik er van ga vinden.
Louis en Henriette Davids, het past wel om het daar over te hebben in dit laatste blog vanuit de Synagoge en zo tegen 4 en 5 mei aan. Louis stierf aan de gevolgen van Astma en heeft dientengevolge de tweede wereldoorlog niet hoeven meemaken. Heintje wel. Zij dook onder en is tenslotte als enige van haar hele familie door de oorlog gekomen.
Het succes van haar broer is grotendeels ontsteen door zijn samenwerking met Jacques van Tol. Van Tol schreef – anoniem - alle latere teksten van liedjes en conferences voor Louis Davids. In zijn tijd wist niemand, dat Jacques van Tol, die werkelijk een fantastisch goede schrijver was, dat deed. In de oorlog is Van Tol het spoor kwijtgeraakt. Hij schreef “…een grote hoeveelheid nazi-propaganda voor het radioprogramma Zondagmiddagcabaret van Paulus de Ruiter. Voor dit programma schreef hij onder meer een aantal antisemitische liedjes, waaronder De Jodenman, een parodie op De kleine man dat Van Tol ooit zelf voor de Joodse zanger Louis Davids had geschreven” (einde citaat Wiki). Een zwakke figuur dus, als het ging om positie innemen binnen de veranderde maatschappij. Niettemin heeft hij heel veel mooie liederen geschreven, waaronder het “verzets”-lied Als op het Leidsche Plein de Lichtjes weer eens branden gaan, een lied, dat nu gewoon mooi is (hoewel, je moet wel van Willeke houden…), maar toen de hoop op en hunkering naar vrede en vrijheid verwoordde. Na de oorlog heeft o.a. Wim Sonneveld veel gebruik gemaakt van de kwaliteiten van Van Tol. Je zou het een beetje misbruik kunnen noemen, want na zijn veroordeling en gevangenschap kon Jacques van Tol zich in Nederland niet meer in het openbaar vertonen. Jos Brink heeft later een musical gemaakt over het bijzondere leven van Jacques van Tol.
Volgende week zitten we dus in het nieuwe gebouw, hoewel…. Je weet maar nooit!
Dick
Het succes van haar broer is grotendeels ontsteen door zijn samenwerking met Jacques van Tol. Van Tol schreef – anoniem - alle latere teksten van liedjes en conferences voor Louis Davids. In zijn tijd wist niemand, dat Jacques van Tol, die werkelijk een fantastisch goede schrijver was, dat deed. In de oorlog is Van Tol het spoor kwijtgeraakt. Hij schreef “…een grote hoeveelheid nazi-propaganda voor het radioprogramma Zondagmiddagcabaret van Paulus de Ruiter. Voor dit programma schreef hij onder meer een aantal antisemitische liedjes, waaronder De Jodenman, een parodie op De kleine man dat Van Tol ooit zelf voor de Joodse zanger Louis Davids had geschreven” (einde citaat Wiki). Een zwakke figuur dus, als het ging om positie innemen binnen de veranderde maatschappij. Niettemin heeft hij heel veel mooie liederen geschreven, waaronder het “verzets”-lied Als op het Leidsche Plein de Lichtjes weer eens branden gaan, een lied, dat nu gewoon mooi is (hoewel, je moet wel van Willeke houden…), maar toen de hoop op en hunkering naar vrede en vrijheid verwoordde. Na de oorlog heeft o.a. Wim Sonneveld veel gebruik gemaakt van de kwaliteiten van Van Tol. Je zou het een beetje misbruik kunnen noemen, want na zijn veroordeling en gevangenschap kon Jacques van Tol zich in Nederland niet meer in het openbaar vertonen. Jos Brink heeft later een musical gemaakt over het bijzondere leven van Jacques van Tol.
Volgende week zitten we dus in het nieuwe gebouw, hoewel…. Je weet maar nooit!
Dick
RSS-feed