Kroeg
Zeven uur. Het is al druk. Iedereen loopt door elkaar. Draden liggen verward en zonder duidelijke bestemming op de grond. Tafels worden opgetild en naar achteren gebracht. De krukken stapelen zich en verdwijnen door een deur. Veel beweging zonder coördinatie, maar met een gemeenschappelijk doel. Kun je een doel halen zonder plan? Sommigen vinden van niet en beginnen te wijzen. Zet ze hier, recht voor de deur. Nee, diagonaal is beter. Piano links? Rechts? Versterker voor of achter de band? Waar staat het publiek? Anderen storen zich nergens aan en doen wat ze denken, dat goed is. Lessenaartje uit. Stoel neerzetten: “ik ben klaar”. We zitten. Uiteraard niet diagonaal en ook niet recht. We missen iemand. Leve de mobieltjes. Aan de andere kant vraagt een stem waar het nu precies is. Hij kan de kroeg niet vinden. Als je vanuit Marktzicht de markt ziet, zou je dan ook niet vanaf de markt de kroeg kunnen zien? Hij arriveert kort daarna en “schuift” aan. Voor ons danst de geluidsman met zijn specifieke humor en verwarde draden. Schuifje hoog, echootje… Inspelen. Tegelijk geluidstest. Zangnummer en instrumentaal nummer. De sfeer is ontspannen, de noten zijn raak, mooie solo. Halverwege elk nummer breken we af. De echte uitvoering komt nog.
Dan wachten. De kleine kroeg stroomt vol met belangstellenden: SéKuërs, familie, de stamgasten en “gewoon” publiek. Het is een half uur over tijd. Dan mag je beginnen in jazzkringen. Gerard telt af na een korte verwelkoming. Rond het biljart staan de kinderen. Vanuit het beginsel jong geleerd, oud gedaan kijken ze geconcentreerd naar hun spelende ouder, want “zij zijn het best van allemaal…” Ook zijn er ouders en eigenlijk doen en denken zij hetzelfde. Wat is dat toch mooi!
De nummers volgen elkaar snel op. De concentratie is hoog en tussendoor worden de gebruikelijke kwinkslagen uitgewisseld. “Have mercy”, zingt Dianne solo, terwijl wij tijdens de vermaat aandachtig en stil luisteren. “Have mercy” nog een keer en dan hoger en dan nog een zeer hoge wanhoopskreet van Dianne, die er zuiver en vooral gedurfd uitkomt. Bijna alles lukt vanavond. Bijna alles, moet ik erkennen…. Halverwege, nog voor de inspiratie dreigt te verflauwen, krijgen we een extra energy-kick: de consumptiebonnen worden uitgedeeld! Het tempo wordt opgevoerd nu aan het einde een koel glas pils of fris lonkt.
Het publiek reageert enthousiast. Na het laatste applaus wisselen we van plaats met onze collega’s uit Emmen. En ook zij spelen met heel hun hart. Het is wel leerzaam te zien, hoe de repertoirekeuze - naast de overeenkomsten – verschilt: wij met meer rock- en jazzstandards, zij met meer latin. Ik betrap mij erop, dat mijn aandacht tijdens hun optreden vooral uitgaat naar de tenorsaxofonisten. Zou dat zo met iedereen zijn gegaan? Kijken hoe anderen, die hetzelfde instrument bespelen, het doen?
Het einde. Geroezemoes. Het publiek draait om naar de bar. Tap open, lessenaar dicht. Voor sommigen begint het pas, maar voor de meeste is het afgelopen. Met een niet te bedwingen grijns van voldoening slenteren zij richting huis.
Dick
Zeven uur. Het is al druk. Iedereen loopt door elkaar. Draden liggen verward en zonder duidelijke bestemming op de grond. Tafels worden opgetild en naar achteren gebracht. De krukken stapelen zich en verdwijnen door een deur. Veel beweging zonder coördinatie, maar met een gemeenschappelijk doel. Kun je een doel halen zonder plan? Sommigen vinden van niet en beginnen te wijzen. Zet ze hier, recht voor de deur. Nee, diagonaal is beter. Piano links? Rechts? Versterker voor of achter de band? Waar staat het publiek? Anderen storen zich nergens aan en doen wat ze denken, dat goed is. Lessenaartje uit. Stoel neerzetten: “ik ben klaar”. We zitten. Uiteraard niet diagonaal en ook niet recht. We missen iemand. Leve de mobieltjes. Aan de andere kant vraagt een stem waar het nu precies is. Hij kan de kroeg niet vinden. Als je vanuit Marktzicht de markt ziet, zou je dan ook niet vanaf de markt de kroeg kunnen zien? Hij arriveert kort daarna en “schuift” aan. Voor ons danst de geluidsman met zijn specifieke humor en verwarde draden. Schuifje hoog, echootje… Inspelen. Tegelijk geluidstest. Zangnummer en instrumentaal nummer. De sfeer is ontspannen, de noten zijn raak, mooie solo. Halverwege elk nummer breken we af. De echte uitvoering komt nog.
Dan wachten. De kleine kroeg stroomt vol met belangstellenden: SéKuërs, familie, de stamgasten en “gewoon” publiek. Het is een half uur over tijd. Dan mag je beginnen in jazzkringen. Gerard telt af na een korte verwelkoming. Rond het biljart staan de kinderen. Vanuit het beginsel jong geleerd, oud gedaan kijken ze geconcentreerd naar hun spelende ouder, want “zij zijn het best van allemaal…” Ook zijn er ouders en eigenlijk doen en denken zij hetzelfde. Wat is dat toch mooi!
De nummers volgen elkaar snel op. De concentratie is hoog en tussendoor worden de gebruikelijke kwinkslagen uitgewisseld. “Have mercy”, zingt Dianne solo, terwijl wij tijdens de vermaat aandachtig en stil luisteren. “Have mercy” nog een keer en dan hoger en dan nog een zeer hoge wanhoopskreet van Dianne, die er zuiver en vooral gedurfd uitkomt. Bijna alles lukt vanavond. Bijna alles, moet ik erkennen…. Halverwege, nog voor de inspiratie dreigt te verflauwen, krijgen we een extra energy-kick: de consumptiebonnen worden uitgedeeld! Het tempo wordt opgevoerd nu aan het einde een koel glas pils of fris lonkt.
Het publiek reageert enthousiast. Na het laatste applaus wisselen we van plaats met onze collega’s uit Emmen. En ook zij spelen met heel hun hart. Het is wel leerzaam te zien, hoe de repertoirekeuze - naast de overeenkomsten – verschilt: wij met meer rock- en jazzstandards, zij met meer latin. Ik betrap mij erop, dat mijn aandacht tijdens hun optreden vooral uitgaat naar de tenorsaxofonisten. Zou dat zo met iedereen zijn gegaan? Kijken hoe anderen, die hetzelfde instrument bespelen, het doen?
Het einde. Geroezemoes. Het publiek draait om naar de bar. Tap open, lessenaar dicht. Voor sommigen begint het pas, maar voor de meeste is het afgelopen. Met een niet te bedwingen grijns van voldoening slenteren zij richting huis.
Dick
RSS-feed