Vandaag ben ik echt over de schreef (= overdrachtelijk: een vastgestelde grens) gegaan. Hierna zal ik dat nooit meer doen, heb ik met mezelf afgesproken. Weet je, mensen die over de schreef gaan, doen vaak iets wat net even buiten de sociale norm ligt, of op zijn minst niet gebruikelijk is in hun kringen.. Het wordt meestal niet gewaardeerd. Maar ik kan er niets aan doen. Of ik nu wil of niet, ik móest over die grens. Ergens ben ik er ook wel trots op. Ik ga niet zo gauw over een grens. Ik conformeer me graag aan bestaande mores en respecteer de wensen van anderen, zover dat niet ten koste van mijzelf gaat natuurlijk. Als ik terugkijk is dat wel saai. Nooit eens iets buiten de orde, altijd volgens de regels en planning, afspraken nakomen en geen mensen onnodig kwetsen. Maar ja, dat zijn keuzes, hè, keuzes, die je zelf maakt en waar je zelf verantwoordelijk voor bent. Ik ben solist, maar houd van harmonie (nee, niet zo’n orkest!!) en omdat dat soms met elkaar strijdig is, moet je kiezen. De lieve vrede wint altijd.
Vandaag heb ik alle ruimte voor mijzelf. Ik hoef niet naar de bigbandrepetitie (vakantie) en heb dus tijd om mijn nieuwe situatie te evalueren. Het voelt goed. Mensen zouden vaker uit hun kaders moeten stappen. In ieder geval ga ik morgen direct op pad om de effecten van mijn stap te oogsten: een kortingskaart voor het openbaar vervoer, reductie bij de Landalparken en de Efteling, en maandelijks een bijdrage van het rijk. Hoe gelukkig kan je zijn…
Dick