De dop
Hoe kan de omgeving een mens beïnvloeden. We zagen het vanavond weer. Als band maakten we dit keer gebruik van de danszaal. Spiegels rechts (gelukkig) en daarvoor de barre (nee, niet een bar!). En dan de dansvloer. Prachtig egaal grijs en geheel onbeschadigd. “Schoenen uit!”, zei (nee, dacht) de dirigent. Stoelen klaar zetten, maar heel voorzichtig en alleen die stoelen waaronder vier, let op: vier, doppen zitten. We moesten behoorlijk uit ons doppen kijken, want van elke 3 stoelen was er altijd wel eentje met 3 of minder beschermende doppen. Waarom zetten ze die stoelen daar dan neer, denk ik dan. Als je er toch niet op kunt zitten! Ach, dat moeten ze op CQ maar zelf uitzoeken. Die doppen hun eigen boontjes. Ze zullen wel nieuwe stoelen kopen op termijn. Als ik een advies mag geven dan zou ik meteen een groot oprolbaar vloerkleed kopen om over die kostbare vloer te leggen, als er andere gebruikers zijn. Bovendien dempt een kleed het geluid een beetje en dat bevordert de akoestiek.
We waren wel op dreef. Compleet met één van onze trombonisten van vorig jaar hebben we alle nummers voor de uitvoering van zaterdag gerepeteerd. Dianne, onze zangeres (Een nieuwe Do in de dop), was op dreef en de trompettisten “stonden” hun mannetje. Moeilijke loopjes gingen geweldig en – oh wonder – gelijk. Slechte generale, goede uitvoering. Gelukkig geldt het omgekeerde niet…
Na enige tijd kregen we publiek – het is tenslotte een publiek gebouw -. Het fagotkwartet kwam luisteren en ik meen bij een aantal toch wel enige enthousiasme te bespeuren om spontaan mee te gaan doen. Gerard keek streng hun kant uit en riep onderwijl: “Do nothing…”, wat ze toen ook niet deden. Ze slopen weer weg om zich te werpen op hun eigen generale repetitie voor zondag in de Dorpskerk van Sleen.
Een heerlijk nummer overigens, dat Do nothing ‘till you hear from me. Een beetje sloom (wat ze vroeger lazy noemden), dat wel, maar daar houd ik wel van. Up tempo is ook leuk, maar de afwisseling is leuker. Die afwisseling is er wel, want zaterdag spelen we samen met leden van een gelegenheidsband, waarvan de a.s. pensioenen – hoorde ik vandaag – weer geheel op orde zijn. Eén van de gezamenlijke nummers is Green Onions. Daar zitten solo’s in en voor de trompettisten en saxofonisten is het daar uitleven geblazen. Als de akoestiek in de theaterzaal net zo ruim is als in de danszaal, dan zal het publiek voortijdig de zaalmoeten verlaten, vanwege de vele decibellen boven normaal. We doen ons best…
Dick
Hoe kan de omgeving een mens beïnvloeden. We zagen het vanavond weer. Als band maakten we dit keer gebruik van de danszaal. Spiegels rechts (gelukkig) en daarvoor de barre (nee, niet een bar!). En dan de dansvloer. Prachtig egaal grijs en geheel onbeschadigd. “Schoenen uit!”, zei (nee, dacht) de dirigent. Stoelen klaar zetten, maar heel voorzichtig en alleen die stoelen waaronder vier, let op: vier, doppen zitten. We moesten behoorlijk uit ons doppen kijken, want van elke 3 stoelen was er altijd wel eentje met 3 of minder beschermende doppen. Waarom zetten ze die stoelen daar dan neer, denk ik dan. Als je er toch niet op kunt zitten! Ach, dat moeten ze op CQ maar zelf uitzoeken. Die doppen hun eigen boontjes. Ze zullen wel nieuwe stoelen kopen op termijn. Als ik een advies mag geven dan zou ik meteen een groot oprolbaar vloerkleed kopen om over die kostbare vloer te leggen, als er andere gebruikers zijn. Bovendien dempt een kleed het geluid een beetje en dat bevordert de akoestiek.
We waren wel op dreef. Compleet met één van onze trombonisten van vorig jaar hebben we alle nummers voor de uitvoering van zaterdag gerepeteerd. Dianne, onze zangeres (Een nieuwe Do in de dop), was op dreef en de trompettisten “stonden” hun mannetje. Moeilijke loopjes gingen geweldig en – oh wonder – gelijk. Slechte generale, goede uitvoering. Gelukkig geldt het omgekeerde niet…
Na enige tijd kregen we publiek – het is tenslotte een publiek gebouw -. Het fagotkwartet kwam luisteren en ik meen bij een aantal toch wel enige enthousiasme te bespeuren om spontaan mee te gaan doen. Gerard keek streng hun kant uit en riep onderwijl: “Do nothing…”, wat ze toen ook niet deden. Ze slopen weer weg om zich te werpen op hun eigen generale repetitie voor zondag in de Dorpskerk van Sleen.
Een heerlijk nummer overigens, dat Do nothing ‘till you hear from me. Een beetje sloom (wat ze vroeger lazy noemden), dat wel, maar daar houd ik wel van. Up tempo is ook leuk, maar de afwisseling is leuker. Die afwisseling is er wel, want zaterdag spelen we samen met leden van een gelegenheidsband, waarvan de a.s. pensioenen – hoorde ik vandaag – weer geheel op orde zijn. Eén van de gezamenlijke nummers is Green Onions. Daar zitten solo’s in en voor de trompettisten en saxofonisten is het daar uitleven geblazen. Als de akoestiek in de theaterzaal net zo ruim is als in de danszaal, dan zal het publiek voortijdig de zaalmoeten verlaten, vanwege de vele decibellen boven normaal. We doen ons best…
Dick
RSS-feed