Lief Dagboek,
vandaag heb ik weer veel meegemaakt. Het begon vanmorgen al, toen ik mijn toonladders aan het studeren was (de majeur-, de mineur-, de harmonische toonladders enz., enz., en de drieklanken (septiemakkoorden, majeur7 akkoorden, de blues ladders en ga maar door en dan in alle toonsoorten) toen mijn gisklep met geen mogelijkheid meer te bedienen was. Tuurlijk, ik weet het, zo’n papiertje met talk ertussen en het is weer OK, maar toch, het was een teken. Daarna brood gebakken (dat was ik gisterenavond vergeten). Heb ik de machine niet goed ingesteld. Brood beetje aangebrand (ben ik zelf ook wel eens). Smaakte wel goed, maar toch, het zat gewoon tegen. ’s Middags kaarten besteld voor Joshua Redman en Brad Mehldau. Uitverkocht. Nu al! De theatergids is nog maar een week uit en je komt er al niet meer tussen. De Muzeval heeft geen aanbod, dat mij interesseert en daarom moet ik naar Groningen. En omdat er toch wel tijdverschil zit tussen het verspreiden van het seizoenoverzicht in Groningen en in de Zuid-Oosthoek van Drenthe, vis je meestal bij de echt leuke voorstellingen achter het net. Dan maar naar Roland Garros kijken op TV. Verliest Nadal nog bijna in de wedstrijd tegen Isner, een voor mij onbekende Amerikaan. Uit dat ding!
Maar gelukkig had ik de avond nog. Het is altijd een heerlijk vooruitzicht om in de bigband te mogen spelen. Het is een bonte verzameling van jonge, oude en gewone mensen, die met elkaar gemeen hebben, dat ze van samen-muziek-maken houden. Vroeg eten dus om op tijd te kunnen zijn. Wel langzaam rijden, want de auto gaf aan, dat ik nog maar voor 30 km aan diesel in de tank had.
De invaldrummer was zich al aan het installeren en ook de plaatsvervangende pianist oefende al stiekem met één hand de solo’s in My Baby Just Cares, zachtjes mee neuriënd als een tweede Nina Simone. Het zat me niet mee. Ik kon geen stoel vinden met de extra en zwarte beschermdopjes, moest nog op jacht naar een muziekstandaard en mijn esklep was solidair met de gis. Natuurlijk stond deze repetitie geheel in het teken van ons optreden van vrijdagavond a.s. in de Noorderbak te Roswinkel (waar dat ook mag liggen…). De favoriete uitspraak van Gerard bij dit soort laatste repetities is: “Dat gaat wel lukken, hè?”, ongeacht of we er een puinhoop van hebben gemaakt of niet. Er is eenvoudig geen tijd meer – zegt hij in zijn code – dus oefen nog maar even flink thuis “de goede nootjes…”. En hij krijgt altijd gelijk! Uiteindelijk gaat het goed op de uitvoering. Dat gegeven – hoewel niet wetenschappelijk bewezen - zal Paul, onze pianist, wel vertrouwen geven denk ik. Wij en hij zijn er klaar voor. Which baby cares?
Mijn struikelblok wordt de kinderen van Sanchez. De snelle ritmes zijn moeilijk gelijk te krijgen, maar ik denk “dat het wel gaat lukken”. En anders verlengt Elvira haar solo nog maar eens met een extra 12 of 24 maten. Zo lang niemand dat aangeeft, gaat ze onverstoorbaar verder. Kunnen wij in de tussentijd even met de kleppen onze vingers oefenen voor de komende loopjes.
Lief dagboek, aan het eind van de repetities waren de beslommeringen van de dag weer vergeten en ben ik vol energie naar huis gegaan. Wel even getankt. Ik had nog anderhalve liter over….
Dick
vandaag heb ik weer veel meegemaakt. Het begon vanmorgen al, toen ik mijn toonladders aan het studeren was (de majeur-, de mineur-, de harmonische toonladders enz., enz., en de drieklanken (septiemakkoorden, majeur7 akkoorden, de blues ladders en ga maar door en dan in alle toonsoorten) toen mijn gisklep met geen mogelijkheid meer te bedienen was. Tuurlijk, ik weet het, zo’n papiertje met talk ertussen en het is weer OK, maar toch, het was een teken. Daarna brood gebakken (dat was ik gisterenavond vergeten). Heb ik de machine niet goed ingesteld. Brood beetje aangebrand (ben ik zelf ook wel eens). Smaakte wel goed, maar toch, het zat gewoon tegen. ’s Middags kaarten besteld voor Joshua Redman en Brad Mehldau. Uitverkocht. Nu al! De theatergids is nog maar een week uit en je komt er al niet meer tussen. De Muzeval heeft geen aanbod, dat mij interesseert en daarom moet ik naar Groningen. En omdat er toch wel tijdverschil zit tussen het verspreiden van het seizoenoverzicht in Groningen en in de Zuid-Oosthoek van Drenthe, vis je meestal bij de echt leuke voorstellingen achter het net. Dan maar naar Roland Garros kijken op TV. Verliest Nadal nog bijna in de wedstrijd tegen Isner, een voor mij onbekende Amerikaan. Uit dat ding!
Maar gelukkig had ik de avond nog. Het is altijd een heerlijk vooruitzicht om in de bigband te mogen spelen. Het is een bonte verzameling van jonge, oude en gewone mensen, die met elkaar gemeen hebben, dat ze van samen-muziek-maken houden. Vroeg eten dus om op tijd te kunnen zijn. Wel langzaam rijden, want de auto gaf aan, dat ik nog maar voor 30 km aan diesel in de tank had.
De invaldrummer was zich al aan het installeren en ook de plaatsvervangende pianist oefende al stiekem met één hand de solo’s in My Baby Just Cares, zachtjes mee neuriënd als een tweede Nina Simone. Het zat me niet mee. Ik kon geen stoel vinden met de extra en zwarte beschermdopjes, moest nog op jacht naar een muziekstandaard en mijn esklep was solidair met de gis. Natuurlijk stond deze repetitie geheel in het teken van ons optreden van vrijdagavond a.s. in de Noorderbak te Roswinkel (waar dat ook mag liggen…). De favoriete uitspraak van Gerard bij dit soort laatste repetities is: “Dat gaat wel lukken, hè?”, ongeacht of we er een puinhoop van hebben gemaakt of niet. Er is eenvoudig geen tijd meer – zegt hij in zijn code – dus oefen nog maar even flink thuis “de goede nootjes…”. En hij krijgt altijd gelijk! Uiteindelijk gaat het goed op de uitvoering. Dat gegeven – hoewel niet wetenschappelijk bewezen - zal Paul, onze pianist, wel vertrouwen geven denk ik. Wij en hij zijn er klaar voor. Which baby cares?
Mijn struikelblok wordt de kinderen van Sanchez. De snelle ritmes zijn moeilijk gelijk te krijgen, maar ik denk “dat het wel gaat lukken”. En anders verlengt Elvira haar solo nog maar eens met een extra 12 of 24 maten. Zo lang niemand dat aangeeft, gaat ze onverstoorbaar verder. Kunnen wij in de tussentijd even met de kleppen onze vingers oefenen voor de komende loopjes.
Lief dagboek, aan het eind van de repetities waren de beslommeringen van de dag weer vergeten en ben ik vol energie naar huis gegaan. Wel even getankt. Ik had nog anderhalve liter over….
Dick
RSS-feed