De muur
Ik was er zelf nog niet opgekomen. Zo geconcentreerd was ik op de noten voor mij. Het was de muur, de witte muur. Een vlak van 9 x 4 meter, helemaal gaaf en onbesmet, smekend om beschilderd te worden. Het voorstel kwam van Henk, de baritonist, maar na enige schroom bekende Gerard, dat het idee al eerder geopperd was. Niet origineel dus, maar wel gewenst blijkbaar.
Hoe maak je van zo’n muur iets bijzonders? Koffie, op willekeurige wijze tegen de witte muur gesmeten, geeft een verrassend effect. Misschien wat saai op de lange duur en wellicht wordt het ook niet door iedereen als kunst gezien (de link is vermoeiend overigens). Gewoon schilderen dan. Grote vlakken, een mengeling van Corneille en Mondriaan. Als een opdracht voor de CQ School voor de beeldende kunst en multimedia. Die afdeling zou dan ook kunnen zorgen voor het derde idee: een multimediale presentatie op de witte muur. Beetje onrustig misschien als je je D-examen doet, maar het sluit wel aan bij de presentatie in het gemeentehuis. Maar uiteindelijk was de beste ingeving: Elvira, ondersteund door anderen kon zij haar gang gaan op de muur. Wat zou ze dan doen, vroeg ik me af? Een mooi “trompe d’oeuil” – een doorkijk naar de werkplek van zwetende ambtenaren (is natuurlijk een grapje…)- , of allegorische voorstelling van een bewapende Coe (die) Vor Den stadspoort overgave vraagt. Of misschien iets abstracts, waar mensen over kunnen twisten wat het voorstelt.
Ik was er zelf nog niet opgekomen. Zo geconcentreerd was ik op de noten voor mij. Het was de muur, de witte muur. Een vlak van 9 x 4 meter, helemaal gaaf en onbesmet, smekend om beschilderd te worden. Het voorstel kwam van Henk, de baritonist, maar na enige schroom bekende Gerard, dat het idee al eerder geopperd was. Niet origineel dus, maar wel gewenst blijkbaar.
Hoe maak je van zo’n muur iets bijzonders? Koffie, op willekeurige wijze tegen de witte muur gesmeten, geeft een verrassend effect. Misschien wat saai op de lange duur en wellicht wordt het ook niet door iedereen als kunst gezien (de link is vermoeiend overigens). Gewoon schilderen dan. Grote vlakken, een mengeling van Corneille en Mondriaan. Als een opdracht voor de CQ School voor de beeldende kunst en multimedia. Die afdeling zou dan ook kunnen zorgen voor het derde idee: een multimediale presentatie op de witte muur. Beetje onrustig misschien als je je D-examen doet, maar het sluit wel aan bij de presentatie in het gemeentehuis. Maar uiteindelijk was de beste ingeving: Elvira, ondersteund door anderen kon zij haar gang gaan op de muur. Wat zou ze dan doen, vroeg ik me af? Een mooi “trompe d’oeuil” – een doorkijk naar de werkplek van zwetende ambtenaren (is natuurlijk een grapje…)- , of allegorische voorstelling van een bewapende Coe (die) Vor Den stadspoort overgave vraagt. Of misschien iets abstracts, waar mensen over kunnen twisten wat het voorstelt.
We doen Don’t Stop. Het is bedoeld als stimulans voor al die hardlopende mensen op 3 juli, die overwegen de pijp aan Maarten te geven. Maar voor we daar aan beginnen, stemmen we (ik bedoel niet of we het wel of niet gaan doen, hoor. Zo werkt dat niet bij ons) en improviseren we op de blues toonladder. Dat wil zeggen, nadat er een uitgebreide discussie is geweest met diverse herhalingen over de opbouw van die ladder. Kleine terts? En daarna? F Fis G? En nog een Bes? Even opschrijven! Nee, ik probeer wel gewoon. Hoe zit het als je in Eb speelt? Een Des? Ik vind een Cis makkelijker, kan dat ook? 12 Maten improviseren? Met die toonladder? Doe ik! Nooit gedaan. Eén keer met Henri. Alleen? Kom op mensen, gewoon beginnen! De rest begeleidt. Welke ritme? Welke noot? Iedereen hetzelfde? Henk piept, of liever zijn riet piept. “Mijn riet is gescheurd.” Deze uitspraak lokt weer tientallen commentaren, dubbelzinnigheden, moppen, rijmpjes, anekdotes enz, enz, enz, uit. Zo schieten we lekker op. Maar uiteindelijk doet iedereen zijn ding: improviseren op een bluesschema.
Don’t Stop dus. Maat voort maat worstelen we ons door het simpele arrangement heen om alles gelijk te krijgen: “opnieuw!” Maar het lukt en het staat als een huis, ook zonder ritmesectie eronder. Over naar Green Onions. Zelfde laken een pak en dan is de avond weer voorbij. Volgende week geen repetitie – en dus geen blog - vanwege examens. We komen dan allemaal luisteren naar Tim, die dan zijn “vrije kuur” op de altsax speelt. Het gaat vast goed!
Dick
Don’t Stop dus. Maat voort maat worstelen we ons door het simpele arrangement heen om alles gelijk te krijgen: “opnieuw!” Maar het lukt en het staat als een huis, ook zonder ritmesectie eronder. Over naar Green Onions. Zelfde laken een pak en dan is de avond weer voorbij. Volgende week geen repetitie – en dus geen blog - vanwege examens. We komen dan allemaal luisteren naar Tim, die dan zijn “vrije kuur” op de altsax speelt. Het gaat vast goed!
Dick
This is your new blog post. Click here and start typing, or drag in elements from the top bar.
RSS-feed