Cést le ton, qui fait la musique
Dit bekende “Nederlandse” gezegde is waar. Natuurlijk, muziek zonder tonen bestaat niet. En hoe je de muziek beleeft, wordt bepaald door de volgorde en duur waarin je ze speelt. Allemaal waar. Maar net zo goed als niet de woorden , maar de manier waarop ze worden gesproken, de inhoud van de boodschap bepalen, zo geldt voor de muziek, dat niet alleen de geschreven en gespeelde noten iets mooi, ontroerend, of wat dan ook maken, maar dat de plaats, wat je aan het doen bent en hoe je je voelt minstens een even grote rol spelen. En dat is toepasbaar op meer dingen. Denk aan de wijn, die je hebt meegebracht, omdat die daar in Faro zo ongelofelijk lekker smaakte en dat voor die prijs! Thuis, de wind giert om het huis, de kat heeft overgegeven en het eten is aangebrand, blijkt het een gewone, te zure tafelwijn te zijn (Dirck van de Broek: €1,95 per 0,75 liter).
Ik kom hierop, omdat ik onlangs (daarmee bedoel ik gisteren) heb staan luisteren naar een vader en zijn dochter van ongeveer 9 jaar, die jigs en reels speelden voor de aanwezige kampeerders. Echt heel goed. En dan die zwoele avondlucht erbij, merels, die hun laatste lied floten (voor die dag dan) en een voldaan gevoel in de maag, dank zij de provinciaalse paddenstoelenschotel: perfect! Een paar jaar geleden was er ook zo’n geniet-moment: een paar studenten van het conservatorium van Madrid waren op een vakantiereis door Frankrijk, waarbij ze hun eten, drinken en verblijf verdienden door het geven van concerten in – toch leegstaande – kerken en op campings. Groot succes. Ze speelden voornamelijk klassieke gitaarmuziek van Spaans componisten. Zonnetje erbij, of rokende kaarsen, de geur van Oleander en een rijtje kromgetrokkken oudjes op de eerste rij. Heerlijk.
Ik had dit graag allemaal aan jullie willen laten horen, maar helaas, internet is in Frankrijk nog een schaars goed en dus moeten jullie het doen zonder de gebruikelijke links. Je moet me zien zitten! De camping adverteert met :Wifi présent et gratuit. In de praktijk betekent het, dat ik nu op een plastic stoeltje voor de deur van het Bureau de Reception zit, met een ontvangst van 1 streepje en een downloadsnelheid van 2 kb. Vooroorlogs en onmogelijk om te werken. En om de ellende nog groter te maken nadert daar een Engelsman met een laptop. Hij zet zich onder een boom in de buurt en maakt dat ik mijn 2kb nog moet delen ook. Ach, het is mooi weer. Ik zie het maar als een vorm van onthaasten…
De saxofoon heb ik thuisgelaten en ook de daarbij behorende bladmuziek (campinggasten blij). Het zal mij benieuwen hoe het weerzien met mijn Yamaha zal zijn. Voegt hij zich direct weer naar mijn onwennige lippen? Moet ik op zoek naar lichtere rietjes om er weer in te komen? De tijd zal het leren. Eerst ga ik beginnen aan het volgende boek, want dat is wat je veel doet op vakantie lezen. Het book heet: Tricks and licks as played by Ben Webster. Moet je straks mijn solo’s horen…
Dick
Dit bekende “Nederlandse” gezegde is waar. Natuurlijk, muziek zonder tonen bestaat niet. En hoe je de muziek beleeft, wordt bepaald door de volgorde en duur waarin je ze speelt. Allemaal waar. Maar net zo goed als niet de woorden , maar de manier waarop ze worden gesproken, de inhoud van de boodschap bepalen, zo geldt voor de muziek, dat niet alleen de geschreven en gespeelde noten iets mooi, ontroerend, of wat dan ook maken, maar dat de plaats, wat je aan het doen bent en hoe je je voelt minstens een even grote rol spelen. En dat is toepasbaar op meer dingen. Denk aan de wijn, die je hebt meegebracht, omdat die daar in Faro zo ongelofelijk lekker smaakte en dat voor die prijs! Thuis, de wind giert om het huis, de kat heeft overgegeven en het eten is aangebrand, blijkt het een gewone, te zure tafelwijn te zijn (Dirck van de Broek: €1,95 per 0,75 liter).
Ik kom hierop, omdat ik onlangs (daarmee bedoel ik gisteren) heb staan luisteren naar een vader en zijn dochter van ongeveer 9 jaar, die jigs en reels speelden voor de aanwezige kampeerders. Echt heel goed. En dan die zwoele avondlucht erbij, merels, die hun laatste lied floten (voor die dag dan) en een voldaan gevoel in de maag, dank zij de provinciaalse paddenstoelenschotel: perfect! Een paar jaar geleden was er ook zo’n geniet-moment: een paar studenten van het conservatorium van Madrid waren op een vakantiereis door Frankrijk, waarbij ze hun eten, drinken en verblijf verdienden door het geven van concerten in – toch leegstaande – kerken en op campings. Groot succes. Ze speelden voornamelijk klassieke gitaarmuziek van Spaans componisten. Zonnetje erbij, of rokende kaarsen, de geur van Oleander en een rijtje kromgetrokkken oudjes op de eerste rij. Heerlijk.
Ik had dit graag allemaal aan jullie willen laten horen, maar helaas, internet is in Frankrijk nog een schaars goed en dus moeten jullie het doen zonder de gebruikelijke links. Je moet me zien zitten! De camping adverteert met :Wifi présent et gratuit. In de praktijk betekent het, dat ik nu op een plastic stoeltje voor de deur van het Bureau de Reception zit, met een ontvangst van 1 streepje en een downloadsnelheid van 2 kb. Vooroorlogs en onmogelijk om te werken. En om de ellende nog groter te maken nadert daar een Engelsman met een laptop. Hij zet zich onder een boom in de buurt en maakt dat ik mijn 2kb nog moet delen ook. Ach, het is mooi weer. Ik zie het maar als een vorm van onthaasten…
De saxofoon heb ik thuisgelaten en ook de daarbij behorende bladmuziek (campinggasten blij). Het zal mij benieuwen hoe het weerzien met mijn Yamaha zal zijn. Voegt hij zich direct weer naar mijn onwennige lippen? Moet ik op zoek naar lichtere rietjes om er weer in te komen? De tijd zal het leren. Eerst ga ik beginnen aan het volgende boek, want dat is wat je veel doet op vakantie lezen. Het book heet: Tricks and licks as played by Ben Webster. Moet je straks mijn solo’s horen…
Dick
RSS-feed