Over gewicht, overgewicht, overwicht…
“Weet je wel, dat dat niet goed voor je is?” sprak de lange tenorist tegen me, terwijl ik aandachtig de steeds legere vakken van AH bestudeerde op zoek naar pure chocolade, 78%. Me betrapt voelend draaide ik mij om en lachte schaapachtig. Waarom? Is er een taboe aan het ontstaan? Mag je geen lekkere dingen meer kopen omdat dat slecht is voor je gezondheid en – meestal daaraan voorafgaand – je lijn? Ik denk het wel en ik doe er dus zelf hard aan mee. Neem nou zo’n aanlokkelijk ijsje van 200 gram heerlijke roomijs gedompeld in bijna zwarte chocolade met kleine brokjes hazelnoot daarin. Als ik hem aanpak en naar mijn mond breng, de ogen gesloten, de geur als aankondiger ruikend, flitst er meteen door mijn hoofd, dat ik een half pakje boter aan het consumeren ben (Mag’k (n)um?). En als ik bedank voor de vlierbessensap (vers geperst, uit eigen tuin) met kleine stukjes bloemkool en worteltjes daarbij en daarvoor in de plaats een colaatje neem – met chips en dipsaus -, dan kreun ik van binnen, dat ik morgen weer wat meer moet bewegen om deze zonde wit te wassen. Vooral ’s zomers doet zich dit fenomeen voor. Rond de feestdagen is het anders. Dan hoor je met trots te vertellen, welk menu van 7 gangen – nog afgezien van de amuses en spoons – je met familie en vrienden hebt genuttigd. Natuurlijk met als toevoeging: “volgend jaar ga ik afvallen”.
“Weet je wel, dat dat niet goed voor je is?” sprak de lange tenorist tegen me, terwijl ik aandachtig de steeds legere vakken van AH bestudeerde op zoek naar pure chocolade, 78%. Me betrapt voelend draaide ik mij om en lachte schaapachtig. Waarom? Is er een taboe aan het ontstaan? Mag je geen lekkere dingen meer kopen omdat dat slecht is voor je gezondheid en – meestal daaraan voorafgaand – je lijn? Ik denk het wel en ik doe er dus zelf hard aan mee. Neem nou zo’n aanlokkelijk ijsje van 200 gram heerlijke roomijs gedompeld in bijna zwarte chocolade met kleine brokjes hazelnoot daarin. Als ik hem aanpak en naar mijn mond breng, de ogen gesloten, de geur als aankondiger ruikend, flitst er meteen door mijn hoofd, dat ik een half pakje boter aan het consumeren ben (Mag’k (n)um?). En als ik bedank voor de vlierbessensap (vers geperst, uit eigen tuin) met kleine stukjes bloemkool en worteltjes daarbij en daarvoor in de plaats een colaatje neem – met chips en dipsaus -, dan kreun ik van binnen, dat ik morgen weer wat meer moet bewegen om deze zonde wit te wassen. Vooral ’s zomers doet zich dit fenomeen voor. Rond de feestdagen is het anders. Dan hoor je met trots te vertellen, welk menu van 7 gangen – nog afgezien van de amuses en spoons – je met familie en vrienden hebt genuttigd. Natuurlijk met als toevoeging: “volgend jaar ga ik afvallen”.
Hoe zit het met het gewicht van musici? Ik heb het dan natuurlijk over het gewicht, dat je kan aflezen op die veel te kleine cijfertjes in de buurt van je tenen. Niet over het overdrachtelijke gewicht: de invloed en waardering, die een musicus heeft resp. ontvangt.
OK, ik draai mij eens om, want voor mij staat een dirigent wiens bezigheden duidelijk in evenwicht zijn met zijn voedselinname. Rondkijkend moet ik constateren, dat de bigbanders allemaal binnen de norm vallen. Een enkeling verkeert waarschijnlijk aan de rand van Quetelet-index, maar over het algemeen…. Zelfs de drummer schijnt afgevallen te zijn.
Ik kijk weer voor me. 3 Juli, dus een plein vol sporters. Afgetrainde types, zwetend na hun loop. Maar zie, er zijn toeschouwers. Vanzelfsprekend kijk ik ze vanuit de band alleen maar op de rug. Ze kunnen ons immers niet horen boven het geluid van de boxen aan de finish. Ze weten niet eens dat we er zijn, met uitzondering van onze vaste groupies natuurlijk. En ze missen het onverwachte optreden van Dianne c.s. als tussenact. Maar dit terzijde. De toeschouwers. Die zijn over het algemeen te dik. Zij musiceren niet. Ik zie heupen, die uit meerdere lagen bestaan, benen, die doorlopend langs elkaar schuren en nekken, waarvan de kin rechtstreeks overgaat in de borstpartij. Ja ikweet het wel: mollig zijn is in, Twiggylook is uit. We gaan langzaam maar zeker richting Rubens...
OK, ik draai mij eens om, want voor mij staat een dirigent wiens bezigheden duidelijk in evenwicht zijn met zijn voedselinname. Rondkijkend moet ik constateren, dat de bigbanders allemaal binnen de norm vallen. Een enkeling verkeert waarschijnlijk aan de rand van Quetelet-index, maar over het algemeen…. Zelfs de drummer schijnt afgevallen te zijn.
Ik kijk weer voor me. 3 Juli, dus een plein vol sporters. Afgetrainde types, zwetend na hun loop. Maar zie, er zijn toeschouwers. Vanzelfsprekend kijk ik ze vanuit de band alleen maar op de rug. Ze kunnen ons immers niet horen boven het geluid van de boxen aan de finish. Ze weten niet eens dat we er zijn, met uitzondering van onze vaste groupies natuurlijk. En ze missen het onverwachte optreden van Dianne c.s. als tussenact. Maar dit terzijde. De toeschouwers. Die zijn over het algemeen te dik. Zij musiceren niet. Ik zie heupen, die uit meerdere lagen bestaan, benen, die doorlopend langs elkaar schuren en nekken, waarvan de kin rechtstreeks overgaat in de borstpartij. Ja ikweet het wel: mollig zijn is in, Twiggylook is uit. We gaan langzaam maar zeker richting Rubens...
Zijn er dan helemaal geen dikke mensen werkzaam in de muziek? Ja zeker. Ze zijn er en ze waren er. Neem de gospelzangeres Mahellia Jackson, letterlijk een grootheid. Of wat dacht je van Luciano Pavarotti. Of dichter bij huis Rita Corrita om maar iemand te noemen. In de jazz vind je ze ook. Wie is ook alweer niet zo lang geleden overleden? Oh ja, BB King. Toch is elke avond optreden blijkbaar een goede voorwaarde om niet al te “chubby” te worden.
Welaan, de repetities en optredens voor dit seizoen zijn voorbij. Wat zal ik dik worden…
Tot volgend jaar.
Dick
Welaan, de repetities en optredens voor dit seizoen zijn voorbij. Wat zal ik dik worden…
Tot volgend jaar.
Dick
RSS-feed