Noord-Sleen, 26-09-2012
Beste Johan,
In je laatste brief had je het over Herman Brood en zijn bigband-versie van Saterday Night. Daar is een Nederlandse vertaling van gemaakt door Harm Dijkstra en dat is door hem diverse keren uitgevoerd. De solo daarin heb ik een paar keer mogen spelen. Een vreselijke improvisatie. Waarschijnlijk geschreven door een niet-jazzmusicus. Wat ik ook probeerde, ik kreeg de swing er niet in. Dat kan natuurlijk ook aan mij gelegen hebben…. Ik geloof, dat muziek pas echt gaat swingen, als je het thema, goed in je hoofd hebt zitten en in staat bent op elk moment in elke maat terug te keren naar de oorspronkelijke melodie. Dan ben je los van de bladmuziek en kun je je concentreren op de emotie in de muziek. Zelf probeer ik bij mijn improvisaties de songs steeds weer te spelen om dan heel voorzichtig, maat voor maat, de improvisatie te ontwikkelen. Hoe doe jij dat? Bij mij werkt deze methode redelijk. Ze vraagt wel veel oefenen. Daarnaast maakt deze werkwijze, dat je bepaalde versieringen zo in je vingers hebt zitten, dat je die er haast niet meer uitkrijgt. Vorige week was ik met Jans samen aanwezig bij de oprichting van een nieuwe band: The Blue Goose Revivalband. Tot mijn vreugde werd als eerste het nummer “You Took Advantage Of Me” uitgedeeld. Die evergreen speel ik thuis vaak: vrolijk, ongecompliceerd en een helder akkoordenschema. Maar bij het oefenen van de tenorpartij, merkte ik, dat mijn vingers iets anders wilden, dan mijn ogen doorgaven. Afleren is moeilijker dan aanleren…
Beste Johan,
In je laatste brief had je het over Herman Brood en zijn bigband-versie van Saterday Night. Daar is een Nederlandse vertaling van gemaakt door Harm Dijkstra en dat is door hem diverse keren uitgevoerd. De solo daarin heb ik een paar keer mogen spelen. Een vreselijke improvisatie. Waarschijnlijk geschreven door een niet-jazzmusicus. Wat ik ook probeerde, ik kreeg de swing er niet in. Dat kan natuurlijk ook aan mij gelegen hebben…. Ik geloof, dat muziek pas echt gaat swingen, als je het thema, goed in je hoofd hebt zitten en in staat bent op elk moment in elke maat terug te keren naar de oorspronkelijke melodie. Dan ben je los van de bladmuziek en kun je je concentreren op de emotie in de muziek. Zelf probeer ik bij mijn improvisaties de songs steeds weer te spelen om dan heel voorzichtig, maat voor maat, de improvisatie te ontwikkelen. Hoe doe jij dat? Bij mij werkt deze methode redelijk. Ze vraagt wel veel oefenen. Daarnaast maakt deze werkwijze, dat je bepaalde versieringen zo in je vingers hebt zitten, dat je die er haast niet meer uitkrijgt. Vorige week was ik met Jans samen aanwezig bij de oprichting van een nieuwe band: The Blue Goose Revivalband. Tot mijn vreugde werd als eerste het nummer “You Took Advantage Of Me” uitgedeeld. Die evergreen speel ik thuis vaak: vrolijk, ongecompliceerd en een helder akkoordenschema. Maar bij het oefenen van de tenorpartij, merkte ik, dat mijn vingers iets anders wilden, dan mijn ogen doorgaven. Afleren is moeilijker dan aanleren…
De Blue Goose Revivalband gaat oude jazz spelen uit de jaren twintig van de vorige eeuw. Het is de muziek die je vaak onder stomme films hoort spelen. Slapstickachtige effecten met trommeltjes en bekkens, een bas-tuba. Leuke muziek, dat wel. Maar jazzy??? Je hoort in die muziek duidelijk de invloeden van klassieke opvattingen over arrangementen. Improvisaties zijn zeldzaam en de “swing” is een andere swing, dan in een bigband. Het is meer vrolijke of romantische dansmuziek, dan een opzwepende en overweldigende muzikale ervaring. En of dat op den duur nog leuk is om te spelen, zal zich uitwijzen. Ik houd wel van de variatie van onze eigen bigbandmuziek. Neem nu de nieuwe nummers. My Funny Valentine is een klassieker, die zowel instrumentaal als gezongen grote successen heeft laten boeken door bijvoorbeeld Chet Baker, Miles Davis, onze eigen Rita Reys (voor de senioren) en Fay Claassen (voor de bijna senioren), enz, enz, enz.. Daarnaast is er een nummer met de feestelijke naam Salsa Nueva en dat klinkt zoals de naam doet vermoeden: latin. En tot slot is Street Life toegevoegd aan ons repertoire. Ik kende dat nummer niet en dat leverde dus hoongelach op in de band. Het schijnt een heel bekend nummer te zijn. Nou ja, nu ken ik het ook en ik moet zeggen: het is een heerlijk nummer om te spelen. Als je deze nummers vergelijkt met het jazzrepertoire van de bands uit de twintiger jaren van de vorige eeuw hoor je het verschil wel. Luister eens naar Lew Stone, of Paul Whiteman.
Tot spoedig,
Dick
Tot spoedig,
Dick
RSS-feed