Brief…
Hallo, hoe gaat het met jullie? Een vreemd gevoel om - lekker in het zonnetje zittend - jullie te schrijven. Het is hier warm en ik begrijp, dat je dat niet kunt zeggen van het weer in Nederland: Raindrops keep falling on you heads… Toch levert slecht weer vaker inspiratie op dan goed weer: Stormy weather, zachtjes tikt de regen op het zolderraam, comes rain comes shine (ok, beetje zon..) .
Hallo, hoe gaat het met jullie? Een vreemd gevoel om - lekker in het zonnetje zittend - jullie te schrijven. Het is hier warm en ik begrijp, dat je dat niet kunt zeggen van het weer in Nederland: Raindrops keep falling on you heads… Toch levert slecht weer vaker inspiratie op dan goed weer: Stormy weather, zachtjes tikt de regen op het zolderraam, comes rain comes shine (ok, beetje zon..) .
Ik ben weer op weg naar Nederland om begin volgende week weer direct af te reizen naar Duitsland. En omdat Stockholm en Londen dit jaar ook nog op mijn agenda staan kun je wel spreken van een kosmopolitisch bestaan. Hoe rustig was mijn leven toen ik nog werkte. Gewoon om half zeven opstaan, ontbijten en naar je werk. Overdag een beetje praten, een beetje schrijven, telefoontje zus, faxje (bestaat dat nog?) zo. Kopje koffie of thee erbij en dan weer naar huis. Ze zeggen wel eens: hoe meer tijd je hebt, hoe minder je overhoudt. Dat is ook zo. Drukte in je bestaan leidt tot effectief gebruik van de tijd. Kijk naar werkende huismoeders. Alles wordt strak georganiseerd en multitasking is niet een tijdelijke werkwijze, maar een way-of-living. Mannen zijn overigens ook goed in multitasking om geen misverstanden te krijgen…
Maar goed, ik ben weer onderweg naar huis. Volgende week zit ik op de motor in de Eifel. Je weet, de gemiddelde leeftijd van motorrijders is tegenwoordig ver boven de 40. Ik weet niet, hoe dat komt. Er zijn natuurlijk allerlei psycho-analytische verklaringen voor: bewijzen, dat je nog jong bent, geen afscheid willen nemen van je jongvolwassenheid, macho-gedrag om vrouwen te imponeren, etc.. Bij mij gaan die natuurlijk niet op. Ik vind het gewoon leuk: kop in de wind, zacht geknor onder je, geen files (daar ga je langs) en vrij uitzicht. Er is één nadeel (behalve dat je nat wordt als het regent) en dat is, dat de computer niet mee kan. Vorige week geen internet, volgende week geen computer, dat betekent één blog voor twee weken. Het betekent ook 4 weken lang geen saxofoon zien. Kon ie wel even in de beurt. Dat wel.
Volgens de reparateur was dat ook nodig. Polster verdrogen en worden hard, speeksel en ander vocht zet zich in allerlei akelige vormen vast in het mechanisme en kurk verliest zijn veerkracht en afsluitend vermogen. Niets menselijks is het instrument vreemd. In de 3 dagen dat ik weer thuis ben, zal ik toch weer een begin maken met het herstellen van de embouchure. Ik zie er nu al tegenop om mijn bamboo rietje 3,5 weer in trilling te moeten brengen. Misschien is het beter met een drietje te beginnen. Het rietenverhaal is trouwens een bijzonder verhaal. Na jaren heb ik begrepen, dat zwaarder niet betekent: beter. Sommige grote saxofoon- en klarinetspelers gebruiken lichte rieten, andere weer hele zware, afhankelijk van wat ze goed vinden klinken. Lange baan, betekent zwaardere rieten, korte facing is meer geschikt voor een lichter riet. Althans, dat zegt de theorie. In de praktijk werkt het anders.Nou ja, ik zie wel en dinsdag over een week zal ik mij weer meten met mijn 2 mede tenors. Ik ga het eten opzetten. Veel plezier met musiceren en tot spoedig.
Dick
Dick
RSS-feed