Over gevulde koeken en krentenbroden.
Ik heb weer even niet opgelet. Voortaan beginnen de repetities pas om 20.00 uur i.p.v. half acht. Voor niets heb ik mijn diner naar binnen gepropt en zonder noodzaak heb ik mij richting Coevorden geháást. Maar zoals met alles: dit moest zo zijn. Samen met 2 andere vroegerikken bespraken we onze teleurstelling, onze toekomstplannen en de toestand in de wereld, toen de dirigent van het accordeonorkest ons passeerde. Ze trok een karretje voort met onderop een soort luidspreker van een versterkingsset, daarop een kist, met daarin zonder twijfel een accordeon, daar weer bovenop een tas met partituren op alfabetische volgorde geordend en helemaal on top een doorzichtig plastic zakje. Dat kwam van de plaatselijke warme bakker en bevatte een groot aantal, zo te zien nog warme, gevulde koeken. Ze waren duidelijk bestemd voor de leden van het orkest. Wat een goed initiatief. Hoe motiverend voor de musici en vooral hoe nastrevenswaardig…
Acht uur, iedereen naar binnen. Het gitaarkwartet, dat voor ons de ruimte had benut keek naar een andere muur, dan wij gewoonlijk doen. Ook mooi wit, maar nu met de ramen aan de andere kant. Flexibel als we zijn, namen we de nieuwe positie in. Tenslotte doet verandering van plaats spelen, zoals een oud Nederdiets spreekwoord luidde voor het werd verbasterd tot iets met eten.
Maar niet al het nieuwe is goed. We zaten dichter bij de muur – mooi stucwerk overigens – het drumstel stond nu achter de tenorsaxen – was geen goede ontwikkeling – en de akoestiek was overweldigend. Het schijnt dat Dianne, onze female singer, gezongen heeft. Maar ondanks de versterking is dat geheel aan ons voorbij gegaan. En dat is jammer .
Het nieuwe repertoire was interessant en tegelijkertijd confronterend. Want zeg nu zelf: hoe zou jij je voelen, als je een collega in het orkest over een overbekend nummer hoort zeggen, dat zij dat niet kent, "omdat dat liedje waarschijnlijk van ver voor haar tijd dateert". Hm, ja, Love is here to stay dus. Een song van het genre van Do Nothing `till you here from me. Smooth zijn zulke nummers. Om op te zwijmelen. Dat woord “smooth” trof ik even later aan in een stuk dat Chameleon heet. Het is een langzame, smerig vette rock, stond erboven. En midden in het stuk ging dat over in een passage dat “smooth” gespeeld moet worden. Een kréntebrood, mijnheer, mevrouw. Het blad zag zwart van de zestienden, zowel in, boven als onder de balk en was doorspekt met verhoog-, verlaag- en hersteltekens. En ik had het nog niet eerder bestudeerd! Okay, ik weet weer waar ik aan moet gaan werken, want gladjes gaat dit nummer nog niet.
Gladjes verliep het ook niet bij onze dirigent. Het had wel iets weg van het chaotische bedrijf van een Engelse hotelmanager. Had hij maar de rust van Teun. Heel op zijn gemak zocht hij zijn stukken bij elkaar. Na verloop van tijd zijn we toch maar gaan spelen. Na afloop daarvan had hij zijn bladmuziek nog niet gevonden en toen ik weg ging zocht hij nog…
Dick
Ik heb weer even niet opgelet. Voortaan beginnen de repetities pas om 20.00 uur i.p.v. half acht. Voor niets heb ik mijn diner naar binnen gepropt en zonder noodzaak heb ik mij richting Coevorden geháást. Maar zoals met alles: dit moest zo zijn. Samen met 2 andere vroegerikken bespraken we onze teleurstelling, onze toekomstplannen en de toestand in de wereld, toen de dirigent van het accordeonorkest ons passeerde. Ze trok een karretje voort met onderop een soort luidspreker van een versterkingsset, daarop een kist, met daarin zonder twijfel een accordeon, daar weer bovenop een tas met partituren op alfabetische volgorde geordend en helemaal on top een doorzichtig plastic zakje. Dat kwam van de plaatselijke warme bakker en bevatte een groot aantal, zo te zien nog warme, gevulde koeken. Ze waren duidelijk bestemd voor de leden van het orkest. Wat een goed initiatief. Hoe motiverend voor de musici en vooral hoe nastrevenswaardig…
Acht uur, iedereen naar binnen. Het gitaarkwartet, dat voor ons de ruimte had benut keek naar een andere muur, dan wij gewoonlijk doen. Ook mooi wit, maar nu met de ramen aan de andere kant. Flexibel als we zijn, namen we de nieuwe positie in. Tenslotte doet verandering van plaats spelen, zoals een oud Nederdiets spreekwoord luidde voor het werd verbasterd tot iets met eten.
Maar niet al het nieuwe is goed. We zaten dichter bij de muur – mooi stucwerk overigens – het drumstel stond nu achter de tenorsaxen – was geen goede ontwikkeling – en de akoestiek was overweldigend. Het schijnt dat Dianne, onze female singer, gezongen heeft. Maar ondanks de versterking is dat geheel aan ons voorbij gegaan. En dat is jammer .
Het nieuwe repertoire was interessant en tegelijkertijd confronterend. Want zeg nu zelf: hoe zou jij je voelen, als je een collega in het orkest over een overbekend nummer hoort zeggen, dat zij dat niet kent, "omdat dat liedje waarschijnlijk van ver voor haar tijd dateert". Hm, ja, Love is here to stay dus. Een song van het genre van Do Nothing `till you here from me. Smooth zijn zulke nummers. Om op te zwijmelen. Dat woord “smooth” trof ik even later aan in een stuk dat Chameleon heet. Het is een langzame, smerig vette rock, stond erboven. En midden in het stuk ging dat over in een passage dat “smooth” gespeeld moet worden. Een kréntebrood, mijnheer, mevrouw. Het blad zag zwart van de zestienden, zowel in, boven als onder de balk en was doorspekt met verhoog-, verlaag- en hersteltekens. En ik had het nog niet eerder bestudeerd! Okay, ik weet weer waar ik aan moet gaan werken, want gladjes gaat dit nummer nog niet.
Gladjes verliep het ook niet bij onze dirigent. Het had wel iets weg van het chaotische bedrijf van een Engelse hotelmanager. Had hij maar de rust van Teun. Heel op zijn gemak zocht hij zijn stukken bij elkaar. Na verloop van tijd zijn we toch maar gaan spelen. Na afloop daarvan had hij zijn bladmuziek nog niet gevonden en toen ik weg ging zocht hij nog…
Dick
RSS-feed