The last thing on my mind
Het plein is leeg. Jurre komt aangelopen. Lichtelijk verbaasd kijkt hij om zich heen: “kan dit waar zijn? Ben ik de eerste? Of gaat het niet door?” Ik stap weer in de auto. Naar de muziekschool. Het is er druk, maar er zijn geen leden van de band. Ah, toch. Gerard komt aangereden. Zijn al volle auto moet verder belast worden met boxen, versterkers, standaarden, snoeren, microfoons en instrumenten, zoals saxen en drumstellen en een piano. Hoe krijgen we dat naar de Markt? Dat gaat niet. Maar geleidelijk druppelen andere leden binnen. Elvira met de grootste auto laadt de losse dingen. Frans regiseert. Ik stouw een aftandse versterker in mijn auto. De instrumenten met bijbehorende spelers worden verdeeld over de andere vehikels.
Op het plein treffen we de rest van de band aan. Stoelen uit het café worden aangesleept en voor de kapsalon gezet. Elk instrument heeft zo zijn beperking. Zo kunnen tenorsaxen niet spelen op een lage terrasstoel met armleuningen. We doen het toch. Wat kunnen we anders? We staan onder de bomen op het plein. Mooi plekje. De saxofoon wordt in elkaar gezet. Frans en ik wisselen wat teksten uit van liedjes van toen, net als de 2 oude heren op het balkon tijdens de Muppetshow… Na een half uurtje is er stroom en geluid. We kunnen we beginnen. “Heeft iemand een setlijst?” We spelen onze toppers. Het publiek heeft een plek gevonden: op de verschillende terrasjes en op de verspreide bankjes op het plein. Echt druk is het niet op ons laatste optreden. Gezellig en ontspannen wel. Na afloop drinken we nog een drankje samen. Wat een weemoed. Volgend jaar zullen een aantal leden niet in de band terugkeren vanwege studie. Zeker de trombonegroep wordt zwaar getroffen door de studielust binnen de sectie. Ook binnen de “ritmebox” is er een student, die niet zeker is over zijn terugkeer. Waar halen we nieuwe leden vandaan? Gerard blijft opgeruimd. Hij vraagt aan Dianne wat een zangeres als eerste doet als zij ’s morgens uit bed stapt. Ik weet het antwoord al. Jij ook? Dan heb je les van Gerard.
Weet je dat het heel leuk is op zijn tijd om zo weemoedig en tragikomisch te schrijven? Hoort het bij het weertype? Loom, warm, ontspannen? Of bij de tijd van het jaar? Afronding, schoonmaken, afscheid? Geen idee. Wat ik wel weet, dat in zulke “moods” geweldige songs worden geschreven. Vaak is het thema een al dan niet beantwoorde, een verbroken of onbereikbare liefde:
You've got reasons a-plenty for goin'.
This I know, this I know.
For the weeds have been steadily growin'.
Please don't go, please don't go.
En stuk voor stuk leveren die teksten mooie muziek op – vind ík. Een kwestie van smaak, hè – zoals het bekende Fields of Gold van de te jong gestorven Eva Cassidy.
I never made promises lightly
And there have been some that I've broken
But I swear in the days still left
We will walk in fields of gold
Een andere tekst van Eva wordt gezongen door Phil Collins en vele, vele andere. Voor deze muziek is er n.l. altijd publiek en dus een performer. We smullen er van. Succes verzekerd.
Emotie, romantiek, warmte en verlangen, het is allemaal big bussiness…
In a world full of people you can Lose sight of it all
The darkness inside you Makes you feel so small
But I see your true colors Shining through
I see your true colors and that's Why I love You
Ik wens jullie allemaal een mooie lange en warme zomer met veel romantische momenten.
Dick
Het plein is leeg. Jurre komt aangelopen. Lichtelijk verbaasd kijkt hij om zich heen: “kan dit waar zijn? Ben ik de eerste? Of gaat het niet door?” Ik stap weer in de auto. Naar de muziekschool. Het is er druk, maar er zijn geen leden van de band. Ah, toch. Gerard komt aangereden. Zijn al volle auto moet verder belast worden met boxen, versterkers, standaarden, snoeren, microfoons en instrumenten, zoals saxen en drumstellen en een piano. Hoe krijgen we dat naar de Markt? Dat gaat niet. Maar geleidelijk druppelen andere leden binnen. Elvira met de grootste auto laadt de losse dingen. Frans regiseert. Ik stouw een aftandse versterker in mijn auto. De instrumenten met bijbehorende spelers worden verdeeld over de andere vehikels.
Op het plein treffen we de rest van de band aan. Stoelen uit het café worden aangesleept en voor de kapsalon gezet. Elk instrument heeft zo zijn beperking. Zo kunnen tenorsaxen niet spelen op een lage terrasstoel met armleuningen. We doen het toch. Wat kunnen we anders? We staan onder de bomen op het plein. Mooi plekje. De saxofoon wordt in elkaar gezet. Frans en ik wisselen wat teksten uit van liedjes van toen, net als de 2 oude heren op het balkon tijdens de Muppetshow… Na een half uurtje is er stroom en geluid. We kunnen we beginnen. “Heeft iemand een setlijst?” We spelen onze toppers. Het publiek heeft een plek gevonden: op de verschillende terrasjes en op de verspreide bankjes op het plein. Echt druk is het niet op ons laatste optreden. Gezellig en ontspannen wel. Na afloop drinken we nog een drankje samen. Wat een weemoed. Volgend jaar zullen een aantal leden niet in de band terugkeren vanwege studie. Zeker de trombonegroep wordt zwaar getroffen door de studielust binnen de sectie. Ook binnen de “ritmebox” is er een student, die niet zeker is over zijn terugkeer. Waar halen we nieuwe leden vandaan? Gerard blijft opgeruimd. Hij vraagt aan Dianne wat een zangeres als eerste doet als zij ’s morgens uit bed stapt. Ik weet het antwoord al. Jij ook? Dan heb je les van Gerard.
Weet je dat het heel leuk is op zijn tijd om zo weemoedig en tragikomisch te schrijven? Hoort het bij het weertype? Loom, warm, ontspannen? Of bij de tijd van het jaar? Afronding, schoonmaken, afscheid? Geen idee. Wat ik wel weet, dat in zulke “moods” geweldige songs worden geschreven. Vaak is het thema een al dan niet beantwoorde, een verbroken of onbereikbare liefde:
You've got reasons a-plenty for goin'.
This I know, this I know.
For the weeds have been steadily growin'.
Please don't go, please don't go.
En stuk voor stuk leveren die teksten mooie muziek op – vind ík. Een kwestie van smaak, hè – zoals het bekende Fields of Gold van de te jong gestorven Eva Cassidy.
I never made promises lightly
And there have been some that I've broken
But I swear in the days still left
We will walk in fields of gold
Een andere tekst van Eva wordt gezongen door Phil Collins en vele, vele andere. Voor deze muziek is er n.l. altijd publiek en dus een performer. We smullen er van. Succes verzekerd.
Emotie, romantiek, warmte en verlangen, het is allemaal big bussiness…
In a world full of people you can Lose sight of it all
The darkness inside you Makes you feel so small
But I see your true colors Shining through
I see your true colors and that's Why I love You
Ik wens jullie allemaal een mooie lange en warme zomer met veel romantische momenten.
Dick
RSS-feed