Saturday in the park
Tsjonge, het was weer hard werken vanavond. Na het springen (jump) hebben we de stukken weer bij elkaar moeten rapen (pick up the pieces) en hebben we ons afgevraagd of het wel goed voor ons is, als we op het komend optreden voor de gemeente Coevorden Big Spender als openingsnummer kiezen.
Nu ben ik toe aan ontspanning, bijvoorbeeld in een mooi park, zoals het Vondelpark, of het Oosterpark.
Velen van ons kennen deze Amsterdamse parken alleen van naam. Dat is jammer, want het zijn bijzondere parken. Niet vanwege de bomen of het “gras, dat verboden was” (zoals in de Nozem en de Non van Cornelis Vreeswijk)(weet iedereen eigenlijk nog wat een nozem was?), want die hebben we hier in het oosten ook en nog wel mooier en zeker meer dan daar. Nee, het is de functie van de parken en de wijze waarop de Amsterdammers dat park benutten. Mensen uit allerlei landstreken gebruiken de parken om te zonnen (als de zon tenminste schijnt), te barbecueën te trimmen, te lezen, (on-)kruiden te zoeken, te liefhebben, te mediteren en ga maar door. Er wordt muziek gemaakt, kinderen en honden worden er uit gelaten en werklozen en bejaarden brengen er hun dag door. Iedereen kan en mag daar zichzelf zijn. Een enkele keer loop ik wel eens door zo’n park. Ik geniet dan. De ongedwongenheid, de vrijheid en de veiligheid/gemoedelijkheid die je daar ervaart is in schril contrast met het beeld dat de gemiddelde Nederlander van Mokum heeft. Het is genieten… Bij mooi weer dan!
Die Amsterdamse beelden kwamen in mij op, toen ik de tekst las van Saturday in the Park van Chicago (“van” , niet “uit”!). Gek eigenlijk. Het nummer is jazz-fusion of rock-jazz en is geïnspireerd door steeldrummers in het Central Park (NY), nogal rauw dus, terwijl de tekst bijna poëtisch is.
We hebben het nog niet ingestudeerd. En ik ben benieuwd, hoe Dianne het er van af zou brengen. Ze lijkt niet op Robert Lamm (gelukkig niet!). Het zou daarom een eigen interpretatie worden. Helaas: wij spelen het stuk uitsluitend instrumentaal. Ik zal het dus nooit weten…
Volgende week spelen we dus op een steenlegging (15 oktober 19.15 uur, komt allen). Nee, het is niet op een begraafplaats, maar bij het nieuwe gemeentehuis. Een nieuwe ervaring! Onze speelervaring wordt nu belangrijk. Want echt veel tijd om een repertoire in te studeren hebben we niet. Gelukkig hebben we al veel standards, die we goed beheersen. En omdat de band een, nee: hét visitekaartje is van CQ zal het wel goed moeten worden. En dat wordt het ook, want de concentratie bij de bandleden is groot op dat soort momenten. Ik verwacht een goede pers na afloop en natuurlijk een grote foto in de krant van onze “bendeleider “ met de burgemeester (…wie is toch die man naast Gerard Gerrits?). Voor de burgemeester is een goede eerste steenlegging ook niet onbelangrijk, toch?
Dick
Tsjonge, het was weer hard werken vanavond. Na het springen (jump) hebben we de stukken weer bij elkaar moeten rapen (pick up the pieces) en hebben we ons afgevraagd of het wel goed voor ons is, als we op het komend optreden voor de gemeente Coevorden Big Spender als openingsnummer kiezen.
Nu ben ik toe aan ontspanning, bijvoorbeeld in een mooi park, zoals het Vondelpark, of het Oosterpark.
Velen van ons kennen deze Amsterdamse parken alleen van naam. Dat is jammer, want het zijn bijzondere parken. Niet vanwege de bomen of het “gras, dat verboden was” (zoals in de Nozem en de Non van Cornelis Vreeswijk)(weet iedereen eigenlijk nog wat een nozem was?), want die hebben we hier in het oosten ook en nog wel mooier en zeker meer dan daar. Nee, het is de functie van de parken en de wijze waarop de Amsterdammers dat park benutten. Mensen uit allerlei landstreken gebruiken de parken om te zonnen (als de zon tenminste schijnt), te barbecueën te trimmen, te lezen, (on-)kruiden te zoeken, te liefhebben, te mediteren en ga maar door. Er wordt muziek gemaakt, kinderen en honden worden er uit gelaten en werklozen en bejaarden brengen er hun dag door. Iedereen kan en mag daar zichzelf zijn. Een enkele keer loop ik wel eens door zo’n park. Ik geniet dan. De ongedwongenheid, de vrijheid en de veiligheid/gemoedelijkheid die je daar ervaart is in schril contrast met het beeld dat de gemiddelde Nederlander van Mokum heeft. Het is genieten… Bij mooi weer dan!
Die Amsterdamse beelden kwamen in mij op, toen ik de tekst las van Saturday in the Park van Chicago (“van” , niet “uit”!). Gek eigenlijk. Het nummer is jazz-fusion of rock-jazz en is geïnspireerd door steeldrummers in het Central Park (NY), nogal rauw dus, terwijl de tekst bijna poëtisch is.
We hebben het nog niet ingestudeerd. En ik ben benieuwd, hoe Dianne het er van af zou brengen. Ze lijkt niet op Robert Lamm (gelukkig niet!). Het zou daarom een eigen interpretatie worden. Helaas: wij spelen het stuk uitsluitend instrumentaal. Ik zal het dus nooit weten…
Volgende week spelen we dus op een steenlegging (15 oktober 19.15 uur, komt allen). Nee, het is niet op een begraafplaats, maar bij het nieuwe gemeentehuis. Een nieuwe ervaring! Onze speelervaring wordt nu belangrijk. Want echt veel tijd om een repertoire in te studeren hebben we niet. Gelukkig hebben we al veel standards, die we goed beheersen. En omdat de band een, nee: hét visitekaartje is van CQ zal het wel goed moeten worden. En dat wordt het ook, want de concentratie bij de bandleden is groot op dat soort momenten. Ik verwacht een goede pers na afloop en natuurlijk een grote foto in de krant van onze “bendeleider “ met de burgemeester (…wie is toch die man naast Gerard Gerrits?). Voor de burgemeester is een goede eerste steenlegging ook niet onbelangrijk, toch?
Dick
RSS-feed