Verwachting
Hij zou toch komen? Wordt toch wel eens tijd! Gek, hij is anders altijd op tijd. Weet hij, dat we om half 8 beginnen? Misschien moest hij tanken en komt hij zo. Hij schreef immers, dat hij terug was van vakantie? Kan best, dat hij het niet meer weet te vinden: het is al zo lang geleden, dat hij er was…
Hij zou toch komen? Wordt toch wel eens tijd! Gek, hij is anders altijd op tijd. Weet hij, dat we om half 8 beginnen? Misschien moest hij tanken en komt hij zo. Hij schreef immers, dat hij terug was van vakantie? Kan best, dat hij het niet meer weet te vinden: het is al zo lang geleden, dat hij er was…
“We beginnen”, zegt Gerard.
Teleurstellingen (iets wat je verwacht, gebeurt helaas niet) en opluchting (iets wat je verwacht, gebeurt gelukkig niet) zijn dankbare onderwerpen in de muziek, dat past dus wel. Ik denk, dat 90% van de popsongs direct of indirect daar over gaat. Vera Lynn bezong het al in Thank you for calling en de Beatles met No reply dropen ook bedroefd af. Soms zijn er ook onverwachte dingen, waarvan je niet weet, hoe je ze moet waarderen. De meeste mensen houden hier niet van. Iedereen praat over avontuur en uitdaging, maar stiekem willen ze rust en regelmaat. Voor je een avontuur begint, bekijk je in de folder de bestemming, lees je in Wiki wat je mag verwachten, kijk je op Streetview naar de ligging van het hotel. Je start buienradar om de weersvoorspelling te kennen, huurt online een auto bij een vertrouwd bedrijf, verzekert je van beveiliging, regelt vast de terugweg en gaat dan op Safari… Of doe ìk dat alleen? Weet het niet. Ik plan in ieder geval veel. Zo ook een repetitie op dinsdagavond. En zoals vaak met planningen ging dit ook niet door. Volgende week beter.
“We beginnen”, zegt Gerard, zo stel ik me voor. Zijn zomer is lang geweest, dus de voorraad grappen en grollen zijn weer aangevuld. Ook Stefan, Tom en Jasper smoezen weer uitbundig in hun hoek, af en toe luisterend naar de anderen. Ach, de anderen moeten hen volgen, dus belangrijk is dat niet. In de voorhoede proberen Tim, Annelies en Elvira af te spreken hoeveel trillingen de Es vandaag moet hebben, opdat zij gezamenlijk bijna als één toon klinken, als een klankschaal tijdens de avondmeditatie. Jaap en Frans doen daar al geen moeite meer voor. Zo laag hoor je het toch niet en bovendien vind ik het geen mediteertypes… Ben je nog wakker?
“We beginnen”, zegt Gerard: “We pakken een oudje, How sweet it is”. We spelen het vanuit onze ruggegraat. Ingesleten automatismen nemen het van ons bewustzijn over en sturen onze vingers en armen door de bladmuziek heen. Het klinkt nog steeds goed. En na dit nummer komt het volgende, een nieuw, dat minder vlot speelt, maar wel uitdagender is. Een Bossa, een Raggae, een jazzballad en een rocknummer. Het is warm, heel warm. De instrumenten ontstemmen, evenals de dirigent. Er wordt herstemt (kon dat maar in de politiek, hè) en het is weer goed. Tenminste, dat zegt Gerard. Want in het benauwde zaaltje hoor je de ander nauwelijks en in de Synagoge galmt elke noot (x 22) 5 keer na. Hoe lang duurt het nog voor er een akoestisch acceptabele oefenruimte is. Opschieten, bouwvakkers! Ondertussen ben ik vermoeid onderweg naar huis. Geen sax voor mij, geen gezellig praatje, geen nieuwe kwinkslagen. Volgende week dan maar.
Dick
Teleurstellingen (iets wat je verwacht, gebeurt helaas niet) en opluchting (iets wat je verwacht, gebeurt gelukkig niet) zijn dankbare onderwerpen in de muziek, dat past dus wel. Ik denk, dat 90% van de popsongs direct of indirect daar over gaat. Vera Lynn bezong het al in Thank you for calling en de Beatles met No reply dropen ook bedroefd af. Soms zijn er ook onverwachte dingen, waarvan je niet weet, hoe je ze moet waarderen. De meeste mensen houden hier niet van. Iedereen praat over avontuur en uitdaging, maar stiekem willen ze rust en regelmaat. Voor je een avontuur begint, bekijk je in de folder de bestemming, lees je in Wiki wat je mag verwachten, kijk je op Streetview naar de ligging van het hotel. Je start buienradar om de weersvoorspelling te kennen, huurt online een auto bij een vertrouwd bedrijf, verzekert je van beveiliging, regelt vast de terugweg en gaat dan op Safari… Of doe ìk dat alleen? Weet het niet. Ik plan in ieder geval veel. Zo ook een repetitie op dinsdagavond. En zoals vaak met planningen ging dit ook niet door. Volgende week beter.
“We beginnen”, zegt Gerard, zo stel ik me voor. Zijn zomer is lang geweest, dus de voorraad grappen en grollen zijn weer aangevuld. Ook Stefan, Tom en Jasper smoezen weer uitbundig in hun hoek, af en toe luisterend naar de anderen. Ach, de anderen moeten hen volgen, dus belangrijk is dat niet. In de voorhoede proberen Tim, Annelies en Elvira af te spreken hoeveel trillingen de Es vandaag moet hebben, opdat zij gezamenlijk bijna als één toon klinken, als een klankschaal tijdens de avondmeditatie. Jaap en Frans doen daar al geen moeite meer voor. Zo laag hoor je het toch niet en bovendien vind ik het geen mediteertypes… Ben je nog wakker?
“We beginnen”, zegt Gerard: “We pakken een oudje, How sweet it is”. We spelen het vanuit onze ruggegraat. Ingesleten automatismen nemen het van ons bewustzijn over en sturen onze vingers en armen door de bladmuziek heen. Het klinkt nog steeds goed. En na dit nummer komt het volgende, een nieuw, dat minder vlot speelt, maar wel uitdagender is. Een Bossa, een Raggae, een jazzballad en een rocknummer. Het is warm, heel warm. De instrumenten ontstemmen, evenals de dirigent. Er wordt herstemt (kon dat maar in de politiek, hè) en het is weer goed. Tenminste, dat zegt Gerard. Want in het benauwde zaaltje hoor je de ander nauwelijks en in de Synagoge galmt elke noot (x 22) 5 keer na. Hoe lang duurt het nog voor er een akoestisch acceptabele oefenruimte is. Opschieten, bouwvakkers! Ondertussen ben ik vermoeid onderweg naar huis. Geen sax voor mij, geen gezellig praatje, geen nieuwe kwinkslagen. Volgende week dan maar.
Dick
RSS-feed