Beroemd zijn…
How sweet it is to be loved by you!
Ik ken haar niet, maar het lijkt me fantastisch. Elk keer als ik het speel denk ik daar aan. Dianne, onze leadzangeres (soms zingt de band mee, zoals in Jump!) denkt zonder twijfel aan een “hem”. Dat is het mooie van liedjes. Ieder maakt er zijn eigen beeld bij. Je kunt How Sweet teder en romantisch zingen, maar ook vrolijk en up tempo met een grote bigband erbij. Dat laatste doen wij. We maken er een vlotte verklaring van net als Michael Bublé dat doet in zijn versie op het album It’s Time.
Michael Bublé werd geboren in Burnaby, Brits Columbia, Canada. Hij groeide op met zijn opa’s jazzalbums. Op zijn website markeert hij het belang van zijn opa in het bemoedigen van zijn muzikale talenten. Hij zegt onder andere dat zijn grootvader zijn beste vriend was en degene, die een wereld van muziek opende die eigenlijk aan zijn generatie was voorbij gegaan. Door hem wilde Bublé zanger worden. Dus, mensen, luister af en toe eens naar opa’s. Je mag niet uitsluiten, dat ze af en toe wat zinnigs zeggen...
Hij groeide op met muziek van o.a.Ella Fitzgerald en Frank Sinatra. Bublé’s opa bracht hem bij een talentjacht in Vancouver, waar hij won maar later werd gediskwalificeerd omdat hij te jong was. Hierdoor werd hij niet ontmoedigd. Hij won toen hij 17 jaar was de eerste prijs bij de Canadian Youth Talent Search. De jaren daarna kwam zijn muzikale carrière niet echt van de grond. Hij speelde in Diner shows en zong in een revue. Hij nam wel een paar albums op, één als cadeau voor zijn opa. Een optreden tijdens een bedrijfsfeest zorgde voor Michael Bublé's doorbraak. Tijdens dit feest gaf hij een cd aan een kennis van de voormalige Minister President van Canada. Die gaf de cd aan de minister, waarna Bublé werd uitgenodigd als zanger op de bruiloft van de dochter van de president in 2000. (Zo zie je: zonder kruiwagens kom je nergens!) Daar zong hij het nummer Mack the Knife, dat wij ook op het repertoire hebben staan (Het nummer werd in Nederland bekend door een vers ie uit 1959 van Louis Armstrong. Deze versie vind ik zelf nog altijd het beste). Hij ontmoette op de bruiloft David Forster, een bekend producer en tekende een contract . Hij bracht daar zijn eerste succes-CD uit: Michael Bublé. Het tweede album, It’s Time, werd ook in Nederland succesvol . Op de CD staan covers van de Beatles en Ray Charles en zijn hitsingle Home. Nu kennen we hem als zanger van ruim georkestreerde nummers met veel show daar om heen.
Ik vraag me wel eens af, hoe dat zou zijn: een gevierd zanger of instrumentalist. Je reist de hele wereld af, slaapt in onpersoonlijke hotels, eet standaard voedsel uit standaard buffetten en praat met impresario’s, pers, fans over altijd maar hetzelfde: dezelfde vragen, dezelfde antwoorden, soms in een andere taal, als uitdaging. Tussendoor ga je het toneel op en speelt de liedjes die iedereen wil horen. Je kent er wel 20, wat zeg ik: wel 30! Die je ieder wel 1000 keer hebt gespeeld, meestal in dezelfde volgorde en met steeds dezelfde variaties. De bandleden maken bij elk optreden dezelfde grappen en ik lach er op steeds dezelfde momenten hartelijk om.
En dan zijn er de fans.
Zij dromen om te zijn zoals ik. Ik vrees dat de werkelijkheid van de artiest er anders uitziet dan in de droom van de fan…
Ik ga maar weer oefenen, alleen, zonder fans, zonder saaie vragen en met een lekkere kop koffie na afloop.
Dick
How sweet it is to be loved by you!
Ik ken haar niet, maar het lijkt me fantastisch. Elk keer als ik het speel denk ik daar aan. Dianne, onze leadzangeres (soms zingt de band mee, zoals in Jump!) denkt zonder twijfel aan een “hem”. Dat is het mooie van liedjes. Ieder maakt er zijn eigen beeld bij. Je kunt How Sweet teder en romantisch zingen, maar ook vrolijk en up tempo met een grote bigband erbij. Dat laatste doen wij. We maken er een vlotte verklaring van net als Michael Bublé dat doet in zijn versie op het album It’s Time.
Michael Bublé werd geboren in Burnaby, Brits Columbia, Canada. Hij groeide op met zijn opa’s jazzalbums. Op zijn website markeert hij het belang van zijn opa in het bemoedigen van zijn muzikale talenten. Hij zegt onder andere dat zijn grootvader zijn beste vriend was en degene, die een wereld van muziek opende die eigenlijk aan zijn generatie was voorbij gegaan. Door hem wilde Bublé zanger worden. Dus, mensen, luister af en toe eens naar opa’s. Je mag niet uitsluiten, dat ze af en toe wat zinnigs zeggen...
Hij groeide op met muziek van o.a.Ella Fitzgerald en Frank Sinatra. Bublé’s opa bracht hem bij een talentjacht in Vancouver, waar hij won maar later werd gediskwalificeerd omdat hij te jong was. Hierdoor werd hij niet ontmoedigd. Hij won toen hij 17 jaar was de eerste prijs bij de Canadian Youth Talent Search. De jaren daarna kwam zijn muzikale carrière niet echt van de grond. Hij speelde in Diner shows en zong in een revue. Hij nam wel een paar albums op, één als cadeau voor zijn opa. Een optreden tijdens een bedrijfsfeest zorgde voor Michael Bublé's doorbraak. Tijdens dit feest gaf hij een cd aan een kennis van de voormalige Minister President van Canada. Die gaf de cd aan de minister, waarna Bublé werd uitgenodigd als zanger op de bruiloft van de dochter van de president in 2000. (Zo zie je: zonder kruiwagens kom je nergens!) Daar zong hij het nummer Mack the Knife, dat wij ook op het repertoire hebben staan (Het nummer werd in Nederland bekend door een vers ie uit 1959 van Louis Armstrong. Deze versie vind ik zelf nog altijd het beste). Hij ontmoette op de bruiloft David Forster, een bekend producer en tekende een contract . Hij bracht daar zijn eerste succes-CD uit: Michael Bublé. Het tweede album, It’s Time, werd ook in Nederland succesvol . Op de CD staan covers van de Beatles en Ray Charles en zijn hitsingle Home. Nu kennen we hem als zanger van ruim georkestreerde nummers met veel show daar om heen.
Ik vraag me wel eens af, hoe dat zou zijn: een gevierd zanger of instrumentalist. Je reist de hele wereld af, slaapt in onpersoonlijke hotels, eet standaard voedsel uit standaard buffetten en praat met impresario’s, pers, fans over altijd maar hetzelfde: dezelfde vragen, dezelfde antwoorden, soms in een andere taal, als uitdaging. Tussendoor ga je het toneel op en speelt de liedjes die iedereen wil horen. Je kent er wel 20, wat zeg ik: wel 30! Die je ieder wel 1000 keer hebt gespeeld, meestal in dezelfde volgorde en met steeds dezelfde variaties. De bandleden maken bij elk optreden dezelfde grappen en ik lach er op steeds dezelfde momenten hartelijk om.
En dan zijn er de fans.
Zij dromen om te zijn zoals ik. Ik vrees dat de werkelijkheid van de artiest er anders uitziet dan in de droom van de fan…
Ik ga maar weer oefenen, alleen, zonder fans, zonder saaie vragen en met een lekkere kop koffie na afloop.
Dick
RSS-feed