Moe...
Mijn hemel, wat was ik moe, toen ik gisterenavond arriveerde bij de Muziekschool. Met rode ogen en trage bewegingen zette ik stoelen klaar, richtte mijn lessenaar in en zakte onderuit op mijn kruk in afwachting van wat zou gaan komen. Mijn embouchure was zo futloos, dat ik in één keer zuiver speelde (“onderkaak los!”, riep Jan Janning jaren geleden al tegen me.): “save the last dance for me”. Nou, wat mij op dat ogenblik betrof, hoefde ik die laatste dans niet en liet hem liever aan mij voorbij gaan. Het is wel een vrolijk nummer en ik moet zeggen, dat we de rumba-ritmes na 2 repetities al aardig onder de knie hebben. En dat zonder de bariton! Dat instrument vervult in deze latin versie een belangrijke rol. De basklank geeft als het ware body aan het nummer. En ook de gitarist heeft een belangrijke rol in dit nummer, waarbij het vooral gaat om het herhalen en vasthouden van een ritmisch gepeeld patroontje, één van de moeilijkste opgaven in het musiceren.
Mijn hemel, wat was ik moe, toen ik gisterenavond arriveerde bij de Muziekschool. Met rode ogen en trage bewegingen zette ik stoelen klaar, richtte mijn lessenaar in en zakte onderuit op mijn kruk in afwachting van wat zou gaan komen. Mijn embouchure was zo futloos, dat ik in één keer zuiver speelde (“onderkaak los!”, riep Jan Janning jaren geleden al tegen me.): “save the last dance for me”. Nou, wat mij op dat ogenblik betrof, hoefde ik die laatste dans niet en liet hem liever aan mij voorbij gaan. Het is wel een vrolijk nummer en ik moet zeggen, dat we de rumba-ritmes na 2 repetities al aardig onder de knie hebben. En dat zonder de bariton! Dat instrument vervult in deze latin versie een belangrijke rol. De basklank geeft als het ware body aan het nummer. En ook de gitarist heeft een belangrijke rol in dit nummer, waarbij het vooral gaat om het herhalen en vasthouden van een ritmisch gepeeld patroontje, één van de moeilijkste opgaven in het musiceren.
Ze zeggen wel eens: “muziek maken geeft je weer energie”, en dat is ook zo. Al blazende kwam ik weer een beetje bij. En na een klein uurtje kon ik weer zeggen: “(it) Feels so good”.
Voor ons als saxofonisten is dit een moeilijk nummer. Niet omdat we zulke moeilijke passages hebben, nee, omdat we zoveel rusten hebben en omdat er een tempowisseling in zit, waar je alert op moet reageren, omdat je anders maten achter ligt… Nu hebben we de afspraak binnen de sectie, dat we altijd meespelen met degene, waarvan we denken dat hij of zij waarschijnlijk redelijk goed zit. Daardoor spelen we allemaal tegelijk de zelfde noten, al zijn dat soms niet de goede voor dat moment. Who cares!.
Wat er wel toe doet is de beschikbaarheid van de bladmuziek. De een heeft alles op orde en de ander kijkt vaag in de richting van de dirigent in de hoop, dat die het antwoord heeft op de vraag: “waar is je partij?.” Ik denk dat het tijd wordt voor CQ om een Wifi-voorziening binnen de locaties te openen, gekoppeld aan een netwerkprinter om ter plekke de benodigde muziek uit te kunnen draaien. Of nog beter: er is een sponsor, die ons 22 tablets geeft, zodat iedereen altijd en overal zijn partituren ter beschikking heeft! Hoeven we ook geen lampjes meer op de lessenaars te zetten. Nou ja, plannen is gewoon lastig als je dat normaal niet doet. En daarbij: onhandigheid is een charme. Het vertedert. Waarom dat zo is weet ik niet precies, maar misschien roept het moeder- of vadergevoelens op. En tijdens de evolutie van amoebe (zie foto hierboven) naar mens is bepaald, dat we dan beschermend gaan optreden: ach, gossie…
Dick
Voor ons als saxofonisten is dit een moeilijk nummer. Niet omdat we zulke moeilijke passages hebben, nee, omdat we zoveel rusten hebben en omdat er een tempowisseling in zit, waar je alert op moet reageren, omdat je anders maten achter ligt… Nu hebben we de afspraak binnen de sectie, dat we altijd meespelen met degene, waarvan we denken dat hij of zij waarschijnlijk redelijk goed zit. Daardoor spelen we allemaal tegelijk de zelfde noten, al zijn dat soms niet de goede voor dat moment. Who cares!.
Wat er wel toe doet is de beschikbaarheid van de bladmuziek. De een heeft alles op orde en de ander kijkt vaag in de richting van de dirigent in de hoop, dat die het antwoord heeft op de vraag: “waar is je partij?.” Ik denk dat het tijd wordt voor CQ om een Wifi-voorziening binnen de locaties te openen, gekoppeld aan een netwerkprinter om ter plekke de benodigde muziek uit te kunnen draaien. Of nog beter: er is een sponsor, die ons 22 tablets geeft, zodat iedereen altijd en overal zijn partituren ter beschikking heeft! Hoeven we ook geen lampjes meer op de lessenaars te zetten. Nou ja, plannen is gewoon lastig als je dat normaal niet doet. En daarbij: onhandigheid is een charme. Het vertedert. Waarom dat zo is weet ik niet precies, maar misschien roept het moeder- of vadergevoelens op. En tijdens de evolutie van amoebe (zie foto hierboven) naar mens is bepaald, dat we dan beschermend gaan optreden: ach, gossie…
Dick
RSS-feed