E-readers
Ik las het in NRC-Next. ’s Morgens bij een lekker kopje koffie, versgemalen met een mooie schuimlaag erop. Maar dit terzijde. Ik las, dat het met E-readers gaat zoals het is gegaan met auto’s. Bij de laatste is het paard voor de koets vervangen door een motor.
De eerste auto’s zagen er ook uit als een koets en de “koetsier” zat ook op de traditionele plaats voor die beroepbeoefenaars. Pas later veranderde de vorm en het gebruik. De auto van nu heeft met de koets slechts gemeen dat hij rijdt. Zo ook met de E-reader. Tot op heden is het niet meer dan een vervanger voor papier. Je kan – digitaal – bladzijden omslaan. En dat is het dan.
De auteur in NRC-Next pleit voor het meer gebruiken van de mogelijkheden, die een E-reader heeft. Daarbij is hij natuurlijk geïnspireerd door deze blog. Als je een boek leest dat zich afspeelt in Coevorden, dan is het natuurlijk heel simpel om door een klik even ter plekke te kijken. Zo kun je ook het volkslied van Coevorden of Drenthe (whatever), dat werd gespeeld bij het behalen van het D-diploma, even laten horen. Je kunt in digitale leerboeken chatten over een wiskundige formule, of je via F.A.Q. laten uitleggen, wat de schrijver bedoelde met deze of die zin. En – wat nog leuker is – je laadt je partituur en hij waait nooit meer weg, je slaat om met een veeg van je wijsvinger én het apparaat speelt nog even voor/mee, zodat je weet hoe het moet klinken. De techniek staat voor niets? En het is allemaal haalbaar.
Wat dat betreft, die haalbaarheid, kunnen sommige (non-)profit organisaties daar een voorbeeld aan nemen. Ik vergeet nooit, dat een voorlichtingsmedewerker ooit eens een cursus programmeerde en ontdekte, dat niemand zich inschreef. De “logische” gedachte van de voorlichter was, om de cursus nog eens te programmeren en nog eens en nog eens. Zij was zo overtuigd, dat de mensen haar cursus nodig hadden, dat zij blind was voor het feit, dat aanbod afgestemd moet zijn op vraag. Op stafvergaderingen wordt vaak gebrainstormd over wat te doen volgend jaar. Dan ontstaan vele – zo op het zicht – leuke ideeën, die worden vastgelegd in glossy beleidsplannen. Maar het marktonderzoek wordt vaak vergeten, zodat het jaar erop de instelling een giga aanbod heeft van cursussen, die merendeel onderbezet blijven. Effect: hoge personeelskosten, lage inkomsten. Terwijl de echte vraag soms blijft liggen. Beleid maken is vooral: beslissen wat je niet doet. Je wordt er als organisatie niet populairder door.. Hoe zit dat bij onze muziekschool? Het is vakantie. Dus ik ga even tellen: ruim 80 primaire medewerkers (in de frontlinie, zeg maar), 145 cursussen en projecten (allen bij naam en doel benoemd. De cursussen op maat en voorlichtingsactiviteiten heb ik niet meegeteld), waarvan de 67 van de afdeling muziek vaak1 op 1 gegeven worden. Imposante cijfers voor een bevolking van 171000 zielen. Ik ken de vraag niet en kan ook geen kengetallen vinden op de site van CQ, dus heb ik ook verder geen oordeel over het aanbod. Ze zullen er wel aan gedacht hebben dat “Van denken naar doen” via toetsen (hoe treffend!) gaat.
Dick
Dick
RSS-feed