VerTellen
Tellen is een speciale bezigheid. Het hoort bij de belangrijke dingen in het leven, begreep ik vanavond. Daarom moet iedereen natuurlijk op zijn tellen passen! Als je het tellen kwijt bent, ben je niets meer, zelfs geen nummer. Als je niet in tel bent, dan kun je het vergeten, want je wórdt vergeten. Ik ben de tel kwijt hoe vaak ik dit heb zien gebeuren.
Tellen is ook ritme. Op de basisschool hoor je het niet vaak meer, maar als een groep gezamenlijk iets moet opdreunen, gaat dat op de tel: 1 en 1 is 2, 2 en 2 is 4, 4 en 4 is 8. Ik heb dat met mijn klas ontelbare keren geoefend. Ondertussen kon je het werk nakijken…
Tellen is een speciale bezigheid. Het hoort bij de belangrijke dingen in het leven, begreep ik vanavond. Daarom moet iedereen natuurlijk op zijn tellen passen! Als je het tellen kwijt bent, ben je niets meer, zelfs geen nummer. Als je niet in tel bent, dan kun je het vergeten, want je wórdt vergeten. Ik ben de tel kwijt hoe vaak ik dit heb zien gebeuren.
Tellen is ook ritme. Op de basisschool hoor je het niet vaak meer, maar als een groep gezamenlijk iets moet opdreunen, gaat dat op de tel: 1 en 1 is 2, 2 en 2 is 4, 4 en 4 is 8. Ik heb dat met mijn klas ontelbare keren geoefend. Ondertussen kon je het werk nakijken…
In de muziek komt er nog een element extra bij het tellen. Tel je gewoon, dan klinkt dat als een oneindige lithanie van tikken of klanken, die hypnotiserend werkt. Dat is slordig als je een publiek wilt amuseren, dus er wordt variatie in aangebracht: maten. Op elke eerste tel van een maat komt een accent. Nauwelijks hoorbaar, maar onmiskenbaar aanwezig. Eén, twee, drie, één, twee, drie. Die accenten zijn de ankerpunten in de muziek. Het ordent de tellen in behapbare blokjes. Wij mensen zijn niet zo goed in het overzien van langere reeksen dan 5, maximaal 6 “digits” (Ja ik weet het: jij kunt er veel meer onthouden, maar dat geluk is alleen voor de intelligentere medemens weggelegd). Door de maten weten we waar we zijn in de muziek. Alhoewel iemand mij gisteren vertelde, dat zij zich desondanks vertelde. Dit is allemaal heel herkenbaar, denk ik zo.
Maar vanavond merkte ik een aspect van het tellen, dat ik niet eerder zo had ervaren. Het zit zo. In een van onze stukken (die over de dwaas op een heuvel) zit een maatwisseling. De groepjes van 3 worden korte tijd groepjes van 4 (dit is echt kleutertaal!). En je zou verwachten dat daardoor het accent verlegd zou worden en de eerste tellen dus dichter op elkaar te horen zijn. Nee! Fout! Het accent is – gevoelsmatig - belangrijker dan het aantal tellen in de maat. Er ontstaat een vertraging of een versnelling in de muziek, afhankelijk of je de vierkwartsmaat in vieren of in tweeën telt, danwel de driekwartsmaat in enen of in drieën. Als je niet uitkijkt tenminste. Probeer het maar. Allemaal niet erg, maar het klonk wel erg “dwaas” in dat zaaltje, toe ieder bandlid zijn eigen gevoel liet spreken bij het realiseren van de maatwisseling. Het blijkt ongelofelijk moeilijk om het aangegeven tempo te handhaven terwijl de muziek enkele keren van maatsoort verandert.
Maar vanavond merkte ik een aspect van het tellen, dat ik niet eerder zo had ervaren. Het zit zo. In een van onze stukken (die over de dwaas op een heuvel) zit een maatwisseling. De groepjes van 3 worden korte tijd groepjes van 4 (dit is echt kleutertaal!). En je zou verwachten dat daardoor het accent verlegd zou worden en de eerste tellen dus dichter op elkaar te horen zijn. Nee! Fout! Het accent is – gevoelsmatig - belangrijker dan het aantal tellen in de maat. Er ontstaat een vertraging of een versnelling in de muziek, afhankelijk of je de vierkwartsmaat in vieren of in tweeën telt, danwel de driekwartsmaat in enen of in drieën. Als je niet uitkijkt tenminste. Probeer het maar. Allemaal niet erg, maar het klonk wel erg “dwaas” in dat zaaltje, toe ieder bandlid zijn eigen gevoel liet spreken bij het realiseren van de maatwisseling. Het blijkt ongelofelijk moeilijk om het aangegeven tempo te handhaven terwijl de muziek enkele keren van maatsoort verandert.
Zo, en nu naar huis en een Bavje (0%, natuurlijk). Wat een moeilijk gedoe, zo laat op de avond!
In werkelijkheid hebben we gewoon lekker gespeeld, al blijkt het moeilijk te zijn om de volledige band bij elkaar te krijgen. Los van het stuk met de vele kruizen (5 voor de tenoren, 6 voor de alten en nog meer ellende voor de anderen) speelden we de meeste nummers vrij vlot weg. De meeste zijn nieuw en zonder onze Peruaanse zangeres klinken ze nergens naar. Niettemin zijn de harmonieën mooi.
Uitgeteld, maar voldaan ben ik naar huis gegaan.
Dick
In werkelijkheid hebben we gewoon lekker gespeeld, al blijkt het moeilijk te zijn om de volledige band bij elkaar te krijgen. Los van het stuk met de vele kruizen (5 voor de tenoren, 6 voor de alten en nog meer ellende voor de anderen) speelden we de meeste nummers vrij vlot weg. De meeste zijn nieuw en zonder onze Peruaanse zangeres klinken ze nergens naar. Niettemin zijn de harmonieën mooi.
Uitgeteld, maar voldaan ben ik naar huis gegaan.
Dick
RSS-feed